Σε λιγότερο από δυο εβδομάδες αρχίζει η μεγάλη γιορτή του ποδοσφαίρου, το παγκόσμιο πρωτάθλημα που θα διεξαχθεί στα γήπεδα της Ρωσίας.
Οι περισσότεροι φίλαθλοι σε ολόκληρο τον κόσμο περιμένουν με αγωνία το εναρκτήριο παιχνίδι και δικαιολογημένα.
Παγκόσμιο κύπελλο, ή μουντιάλ όπως το λέγαμε εμείς παλαιότερα, διοργανώνεται μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια.
Προσωπικά βέβαια (και δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται και στην ηλικία) οι συγκεκριμένοι αγώνες με αφήνουν παγερά αδιάφορο.
Βέβαια με προβληματίζει πως εγώ, ένας λάτρης του ποδοσφαίρου που ζω από αυτό το άθλημα δεν ασχολούμαι με το παγκόσμιο κύπελλο, ωστόσο στο μυαλό μου υπάρχει μια εξήγηση.
Αν γυρίσουμε το χρόνο αρκετά χρόνια πίσω θα δούμε πως παραμονές των αγώνων προσπαθούσαμε όλοι να αποκρυπτογραφήσουμε τις περισσότερες ομάδες, κυρίως αυτές από τη Λατινική Αμερική, ‘η την Αφρική που συνήθως παρουσίαζαν νέα πρόσωπα, ποδοσφαιριστές με ιδιαίτερη τεχνική που έλειπαν από την γηραιά ήπειρο.
Υπήρχε περιέργεια για τα ταλέντα της Αργεντινής, της Βραζιλίας, που δεν είχαν βγει στην επιφάνεια, αλλά και παίκτες άλλων λιγότερα ανεπτυγμένων ποδοσφαιρικά χωρών που κατά καιρούς έβγαζαν παικταράδες.
Για παράδειγμα η Κολομβία, τον Κάρλος Βαλντεράμα, η Βολιβία τον Μάρκο Ετσεβερί ή Ουρουγουάη τον Φραντζέσκολι κλπ.
Πλέον με την παγκοσμιοποίηση αυτό έχει αλλάξει.
Το παιδομάζωμα των εύπορων ευρωπαικών συλλόγων έχει ξεκινήσει από τα μέσα της δεκαετίας του 90 και έχει διαλύσει το ποδοσφαιρο.
Τους περισσότερους ταλαντούχους ποδοσφαιριστές ήδη τους γνωρίζουμε, αφού έχουν διασκορπιστεί σε δεκάδες πλούσιους συλλόγους στη γηραιά ήπειρο.
Το χειρότερο βέβαια είναι ότι οι συγκεκριμένοι παίκτες έχουν μπει σε επαγγελματικά καλούπια από τα 16 τους, αφήνοντας πίσω στην χώρα που γεννήθηκαν την τεχνική, τη φαντασία, το άναρχο παιχνίδι, που θαυμάζαμε όλοι εμείς οι ρομαντικοί.
Ένα ακόμη στοιχείο που με προβληματίζει είναι η νέα τάξη πραγμάτων στο ποδόσφαιρο.
Όλες οι ομάδες έχουν παρόμοιο τρόπο παιχνιδιού
Πριν από κάποια χρόνια περίμενες να δεις ποιο στυλ παιχνιδιού θα επικρατήσει.
Υπήρχαν πολλές διαφορετικές σχολές.
Οι Λατίνοι (Βραζιλία Αργεντινή) μας πρόσφεραν θεαματικό ποδόσφαιρο, τεχνική, φινέτσα.
Κάτι ανάλογο παρουσίαζε κατά καιρούς η Γαλλία των Πλατινί, Λαριός και άλλοτε του Ζιντάν και του Ανρί.
Η ενωμένη Γιουγκοσλάβία, που είχε το παρατσούκλι μικρή Βραζιλία, ενώ και η Ολλανδική σχολή με το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο είχε πολλά να σου προσφέρει.
Από την άλλη πλευρά υπήρχαν οι πάντα σοβαροί Ιταλοί, που με το κατενάτσιο είχαν σαν στόχο το αποτέλεσμα, οι αφελείς Άγγλοι με τις σέντρες το πάθος και τη δύναμη και φυσικά οι πάντα υπολογίσιμοι και σοβαροί Γερμανοί, που είχαν απαντήσεις για όποιο εμπόδιο συναντούσαν.
Πλέον αυτές οι συγκρούσεις των διάφορων σχολών, ανήκουν στο παρελθόν.
Όλες σχεδόν οι ομάδες έχουν παρόμοιο στυλ και οι περισσότεροι αγώνες, είναι πολύ πιθανό να μοιάζουν με επαναλήψεις προηγούμενων.
Σίγουρα θα παρακολουθήσω τα αφιερώματα από προηγούμενα παγκόσμια κύπελλα με νοσταλγία.
Ιδιαίτερα αυτά το 1970 του 1974 του 1982.
Μπορεί να δω επίσης το αφιέρωμα για το παγκόσμιο κύπελλο Κορέας Ιαπωνίας, το τελευταίο που είδαμε τους τρεις καλύτερους ποδοσφαιριστές του πλανήτη σε μια ομάδα μαζί.
Δηλαδή Ρονάλντο (ο κανονικός), Ριβάλντο και Ροναλτίνιο.
Γιατί όταν έχεις δει αυτούς τους τρεις να αγωνίζονται μαζί, δεν σου κάνει κέφι να δεις τους τωρινούς αστέρες, όσο και αν το σύγχρονο μάρκετινγκ προσπαθεί να μας τους επιβάλει (από αυτούς εξαίρεση αποτελεί ο Μέσι).
