Το σφύριγμα της λήξης στο ΟΑΚΑ βρήκε τους περισσότερους να πανηγυρίζουν. Είτε αυτοί ήταν φίλαθλοι, είτε παίκτες, είτε παράγοντες. Βρήκε όμως και κάποιους να γκρινιάζουν, να μεμψιμοιρούν και να αποχωρούν με τα μούτρα κατεβασμένα ως το πάτωμα επειδή η ΑΕΚ δεν …πάτησε τη Βίντι, επειδή οπισθοχώρησε, επειδή αγχώθηκε ή έστω επειδή δεν προκρίθηκε απλώς με δύο νίκες στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.
Έχετε καταλάβει όλοι για τι συζητάμε έτσι; Μια ομάδα, η οποία πριν από πέντε χρόνια έκανε …restart και αγωνιζόταν κόντρα στον Μανδραϊκό και τη Διασταύρωση Ραφήνας, έφτασε στο σημείο μέσα σε μια πενταετία να έχει πανηγυρίσει πρωτάθλημα, κύπελλο, πορεία στους “32” του Europa League και πλέον μια πρόκριση στους ομίλους της κορυφαίας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης του πλανήτη, όντας αήττητη για 14 συνεχόμενα παιχνίδια εκτός συνόρων. Αν το καλοσκεφτείτε μιλάμε για κάτι …εξωπραγματικό όχι μόνο στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Φυσικά μέσα σ’ αυτό το παραλήρημα χαράς εννοείται ότι υπάρχουν στοιχεία τα οποία δε θα πρέπει να περάσουν απαρατήρητα από τον Μαρίνο Ουζουνίδη, αφού πάντα εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Οι αντιδράσεις του Λόπες και του Λιβάια σαφώς και θα πρέπει να προβληματίσουν, αφού πλέον η ομάδα (σαν να μην της έφταναν τα πολλά αγωνιστικά προβλήματα λόγω τραυματισμών) πάει ακόμα πιο αποδυναμωμένη στη φάση των ομίλων, αν και είναι δεδομένο ότι μέχρι τότε θα έχουν προστεθεί τουλάχιστον δύο ακόμα κομμάτια στο παζλ του ρόστερ.
H οπισθοχώρηση μέσα στο γήπεδο και το γεγονός ότι η Βίντι βρήκε πολλούς χώρους μετά το 1-0 επίσης είναι ένα γεγονός που θα πρέπει να σημειωθεί, αλλά κατά την ταπεινή μας άποψη ήταν αναμενόμενη. Όπως και το άγχος για την επίτευξη του στόχου. Ελάχιστοι από τους ποδοσφαιριστές που φορούσαν την Τρίτη (28/8) τη φανέλα της ΑΕΚ είχαν ζήσει στο παρελθόν ανάλογες καταστάσεις. Γι’ αυτό και το αποτέλεσμα της πρόκρισης αρκεί από μόνο του για να αποτελέσει λόγο πανηγυρισμού και ελπίδας για την επόμενη μέρα αυτής της ομάδας.