Ο.Α.Κ.Α, λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Πέμπτης. Το παιχνίδι του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ με την Μακάμπι έχει τρία τέταρτα που τελειώσει. Την ώρα που Συρίγος, Καρύδας, Κακιούζης και Παντέλη συζητούν στον αέρα της Super Euroleague, κάποιοι τελευταίοι παίκτες του Πασκουάλ έχουν ξεμείνει σε πηγαδάκι έξω από τα αποδυτήρια, συνοδεία των οικογενειών, των φιλενάδων τους και των φίλων τους.
«Ρε, πρώτη φορά βασικός στην Ευρωλίγκα;», ρωτά ο Θανάσης Αντετοκούνμπο τον Ντίνο Μήτογλου, με αυτό το γενναιόδωρο χαμόγελο στο οποίο αναζητάς για ώρα ένα σημάδι ζήλιας, αλλά δεν βρίσκεις.
Ο μικρός νιώθει άβολα αμέσως, κατεβάζει τα μάτια, χαμηλώνει τη φωνή, το αντανακλαστικό της συστολής είναι αυτόματο.
«Ε τι να ήταν, πρώτη ήταν βέβαια», και όποιος άκουσε, άκουσε, αφού τα μισά τα είπε από μέσα του.
Καθισμένος δίπλα στο τραπέζι της γραμματείας, δύο δρασκελιές από τον αγωνιστικό χώρο, δεν είχα καλύτερο από το να παρακολουθώ τον 22χρονο φόργουορντ να κολυμπά στο κορεσμένο από συναισθήματα ψυχισμό του. Δεν ήταν θέμα αυτοσυγκέντρωσης: στο βαθμό που μπορούσε, ήταν εκεί, προσηλωμένος στο καθήκον. Όμως η δυνατότητα συγκέντρωσης του ήταν ντε φάκτο περιορισμένη από τη στιγμή που ήταν αδύνατον να επεξεργαστεί σχεδόν οτιδήποτε του συνέβαινε εντός παρκέ ως κομμάτι της δουλειάς. Για τον Μήτογλου ήταν η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής του, όπως την τραγουδά ο John Denver το 1969:
“Today is the first day of the rest of my life, I wake as a child to see the world begin”
(σήμερα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου, ξυπνώ σαν παιδί για να δω τον κόσμο να ξεκινά)
Κάθε κερδισμένο στοίχημα, ένα ριμπάουντ, μια άμυνα, σκόρπιοι πόντοι εδώ κι εκεί απλά τροφοδοτούσαν την πείνα του για περισσότερα, για όσο βρισκόταν στο παρκέ ο Ντίνος ήταν ο πιο πεινασμένος άνθρωπος όχι μέσα στις τέσσερις γραμμές μόνο, αλλά σε ολόκληρο το Ο.Α.Κ.Α. Σε κάθε στραβή, έσκαγε, μόρφαζε, χτυπιόταν, είχε καβαλήσει το κύμα του συναισθήματος και αυτό τον πήγαινε. Τον παρακολουθούσα και γέλαγα μέσα μου, ήθελα να του φωνάξω «μην κάνεις έτσι, δεν είναι το τέλος του κόσμου, συγκεντρώσου στην επόμενη», σιγά μην έχει ανάγκη εμένα με κοτζάμ Πασκουάλ, επιτελείο, συμπαίκτες, τοτέμ-Αλβέρτη εκεί γύρω. Αλλά στα μάτια μου ήταν αδύνατον να μην συγκινηθεί κανείς βλέποντας τον μικρό να ζει την πρώτη του φορά.
«Σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστο», είπε αργότερα στα αποδυτήρια, πριν δοκιμάσει να βάλει αδέξια – αλλά σωστά και σεμνά – την κασέτα της ομαδικής προσπάθειας και επιτυχίας. Ναι, κάτι καταλάβαμε!
Γενικά η βραδιά είχε πολύ συναίσθημα. Πέρα από τον Νικ Καλάθη – που έχει φορέσει για τα καλά τον μανδύα του ηγέτη και κινείται με προδιαγραφές κυβόργιου – και τους υπόλοιπους παλιούς (Παππά, Γκιστ, Λοτζέσκι), ο κάθε νεοφερμένος έζησε με τον δικό του τρόπο την ευρωπαϊκή του πρεμιέρα ή επιστροφή.
Ο Στεφάν Λάσμε ήταν σκασμένος για τρία δεκάλεπτα: λίγο αργός, πολύ αγχωμένος, κυρίως αβέβαιος σχεδόν για κάθε του κίνηση, ανεβοκατέβαινε σαν ρούκι ετών 35, μουρμούριζε σταθερά στους διαιτητές. Ξεμπούκωσε στο τέταρτο δεκάλεπτο, με την αμυντική του παρουσία να εξασφαλίζει στον Παναθηναϊκό το καύσιμο που χρειαζόταν για να αποτελειώσει την προσπάθειας της πολύ βελτιωμένης Μακάμπι.
Ο Κιθ Λάνγκφορντ ήταν η εξαίρεση του cool. Βοηθούμενος από το καλό του ξεκίνημα, έπαιξε με την άνεση του μπαρουτοκαπνισμένου σκόρερ και σπάνια παρασύρθηκε σε υπερβολές. Ο ο 35χρονος σούτινγκ γκαρντ έχει βαλθεί φανερά να αποτινάξει από πάνω του την ταμπέλα του ball-hog και να αποδείξει πως μπορεί να ξεχωρίσει με σύνθημα το less is more.
Ο Ντεσόν Τόμας επιβεβαίωσε τις φήμες που τον θέλουν ευτυχισμένο όταν έχει συχνά τη μπάλα στα χέρια του. Συχνά ανήμπορος να περιμένει να έρθει το παιχνίδι προς το μέρος του, χρειάστηκε εννέα σουτ και τέσσερις βολές για να γράψει εννέα πόντους στην στατιστική του, με highlight το τρίποντο με… προσποίηση στον αέρα. Οι πληροφορίες από το Ισραήλ μιλούν για μια εξαιρετική παρουσία στα αποδυτήρια, αλλά ταυτόχρονα έναν παίκτη που δυσκολεύεται να νιώσει χαρούμενος συμμετέχοντας στις βρώμικες δουλειές του μπάσκετ για πολλή ώρα.
Το προηγούμενο μας φέρνει βολικά στο ευρωπαϊκό ντεμπούτο του Ιωάννη Παπαπέτρου, το οποίο δεν ήταν αυτό που και ο ίδιος θα ονειρευόταν. Παρών στα πρώτα 8 λεπτά του αγώνα, επανεμφανίστηκε 03:36 για το φινάλε, με το σκορ στο 82-75 και την Μακάμπι να πνέει τα λοίσθια. Δεν ήταν η αμυντική του παρουσία που του στέρησε την συμμετοχή στο μεσοδιάστημα: τα τρίποντα του Γουίλμπεκιν ήταν προϊόντα κακής επικοινωνίας στην άμυνα με αλλαγές, δεν ξύπνησε ξαφνικά στραβά ο Ιωάννης και αποφάσισε να παίξει έναν σεσημασμένο σουτέρ under στο pick n roll. Άλλωστε, οι πύραυλοι του θεαματικά βελτιωμένου σε ωριμότητα και ικανότητα πρώην παίκτη των Florida Gators (όπως και ο Καλάθης) συνέχισαν να πέφτουν βροχή και εν τη απουσία του.
Όμως η σταθερή, αθόρυβη και ψυχρή σαν εγκεφαλικό επιθετική παρουσία του Ματ Λοτζέσκι από τη μία πλευρά και η ενεργειακή χιονοστιβάδα του Θανάση Αντετοκούνμπο από την άλλη τον περιόρισαν σε ρόλο θεατή στο μεγαλύτερο κομμάτι του υπόλοιπου παιχνιδιού. Η ιδεατή έκδοση του Παπαπέτρου, αυτή που και ο ίδιος έχει στο μυαλό του και σε αναζήτησή της έκανε το δρομολόγιο Φάληρο-Μαρούσι, τον έχει να εκτελεί ως Λοτζέσκι και να αμύνεται ως Θανάσης. Ο ίδιος ξέρει φυσικά πως τον ρόλο, τον χρόνο, την βαρύτητα του στην ομάδα θα την κερδίσει, δεν του απονεμήθηκε άμα τη υπογραφή του στο «πράσινο» συμβόλαιο, το έχει πει στο «Super Euroleague», αν δεν το διαβάσατε.
Με το οπλοστάσιο να είναι πιο γεμάτο από κάθε άλλη φορά στην μετά – Ομπράντοβιτς εποχή, το πραγματικό στοίχημα παλιών και νεοφερμένων είναι η πνευματική σκληράδα και ετοιμότητα για την οποία μίλησε ο Ματ Λοτζέσκι στο post game του αγώνα. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει πια στο ρόστερ του παίκτες – στοιχήματα όπως ο Μάρκους Ντένμον, πειθήνιους ρολίστες σαν τον συμπαθέστατο Κένι Γκέιμπριελ ή αλεξιπτωτιστές με το μπόι του Έιντριαν Πέιν.
Με εξαίρεση τον Βουγιούκα, που λόγω ηλικίας και χαρακτήρα δεν θα μιλήσει ποτέ ακόμα και αν δεν ιδρώσει καθόλου στην φετινή Ευρωλίγκα, όλοι οι υπόλοιποι δύνανται να θεωρούν κάθε εβδομάδα εαυτόν αδικημένο, αφού θα πιστεύουν ότι μπορούν να δώσουν παραπάνω. Το στοιχείο που πιθανά να αναδείξει ή να καταβαραθρώσει τη φετινή προσπάθεια θα είναι η ικανότητα των παικτών όχι μόνο να δηλώνουν έτοιμοι, αλλά και να συνεισφέρουν άμεσα για όσο τους ζητηθεί.
Δηλαδή, να αποκτήσουν μενταλιτέ Θανάση Αντετοκούνμπο, ο οποίος υποψιάζομαι πως αλείφει βούτυρο στο ψωμί με τον ίδιο ενθουσιασμό που παίζει άμυνα ή βουτάει για μια ορφανή μπάλα.
Φυσικά δεν ήταν δυνατόν να λείπουν τα κακώς κείμενα σε αυτό το σημείο της σεζόν.
Ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε αδικαιολόγητα μαλθακός και χωρίς την παραμικρή διάθεση να μωλωπιστεί στο πρώτο τέταρτο του αγώνα, διάστημα στο οποίο είχε κάνει μόλις τρία (!) φάουλ και παρακολουθούσε τη Μακάμπι να σκοράρει με 70% στο δίποντο, πάει να πει με λέι-απ, καρφώματα και ελεύθερα σουτάκια από τα τρία μέτρα. Η άμυνα απέναντι σε σέντερ με εκτόπισμα, τύπου Τάρικ Μπλακ θα είναι και φέτος μια περίπλοκη υπόθεση, όπως ήταν και πέρσι απέναντι σε περιπτώσεις Σεραφέν.
Ο βιαστικός παρατηρητής θα δει το εντυπωσιακό πηλίκο που προκύπτει από το κλάσμα 22 ασίστ / 11 λάθη και θα θριαμβολογήσει, εντούτοις ο προσεκτικότερος θα εντοπίσει πως μόνο τρεις παίκτες μοίρασαν τελική πάσα πίσω από τις 14 του απολαυστικού Καλάθη. Ο Πασκουάλ χρησιμοποίησε ξανά το low post σαν μέσο δημιουργίας στο πρώτο δεκάλεπτο, όπως συχνά έκανε και στα φιλικά, αλλά όχι ιδιαίτερα στο υπόλοιπο παιχνίδι και έτσι μοιραία οι «πράσινοι» έγιναν απόλυτα εξαρτημένοι από τον αρχηγό τους (34:21) προκειμένου να φτιάξουν πράγματα μακριά από το ένας εναντίον ενός.
Όσο κι αν ίσως ακούγεται οξύμωρο μιλώντας για τον παίκτη – φαβορί για τον τίτλο του MVP φέτος, ο βαθμός προόδου του Παναθηναϊκού συνίσταται και στην απεξάρτηση από τον Καλάθη και ταυτόχρονα στην εύρεση των εναλλακτικών λύσεων που κάθε ομάδα που ονειρεύεται F4 πρέπει να έχει. Σε αυτό το κάδρο εξακολουθεί να παραμένει θολή η εικόνα του Λούκας Λεκάβιτσους.
Αλλά θα έχουμε καιρό να τα δούμε όλα αυτά. Ως τότε, ας κρατήσουμε τη μαγεία της πρώτης φοράς.
Ε Ντίνο;
Photo Credits: INTIME