Η απίθανη 40άρα μεταβίβαση του Νάτχο, το άμεσο γύρισμα της μπάλας στην περιοχή του Άρη από τον Κούτρη και το σωστό τελείωμα του Χασάν προς την εστία του Κουέστα χάρισαν στον Ολυμπιακό ένα σημαντικό από κάθε άποψη τρίποντο.
Γιατί ήξερε ότι ήταν “υποχρεωμένος” να εκμεταλλευτεί τις ισοπαλίες ΠΑΟΚ, Ατρόμητου, ΑΕΚ και Παναθηναϊκού και τα κατάφερε, παρά το άγχος που εξακολουθεί να τον διακρίνει εντός γηπέδου…
Γιατί μείωσε την απόσταση από την κορυφή και ελπίζει ότι θα δείξει σημάδια βελτίωσης στη συνέχεια…
Γιατί κέρδισε χρόνο και ηρεμία ενόψει των αγώνων με τη Ντουντελάνζ για το Europa League και με τον Παναθηναϊκό για το πρωτάθλημα στο Φάληρο…
Γιατί νίκησε και αυτός τον Άρη, τον οποίο είχε κερδίσει με ανατροπή ο ΠΑΟΚ και είχε φιλοδωρίσει με 4 γκολ η ΑΕΚ. Άρα αν σκόνταφτε ο Ολυμπιακός, θα σηκωνόταν η κουβέντα από… μόνη της, όπως έγινε μετά το ματς με τον ΟΦΗ.
Ωστόσο η εικόνα των ερυθρολεύκων ήταν και πάλι προβληματική και η δημιουργία παιχνιδιού ίσως πιο ελλιπής από ποτέ. Το φανερώνουν και τα συνολικά 52 λάθη, 9 περισσότερα από τον εφετινό μέσο όρο της ομάδας.
Ο Φορτούνης, που έχασε ένα από το πιο εύκολα γκολ της καριέρας του στο ξεκίνημα του αγώνα, έχασε και την ψυχολογία του στην πορεία του ματς και ολοκλήρωσε τη συμμετοχή του με 9 λάθη.
Ο Ποντένσε για δεύτερο σερί παιχνίδι ήταν… αόρατος. Δεν πέρασε ποτέ έναν αντίπαλο και έκανε 11 λάθη, τα περισσότερα όλων. Σε λίγο θα κάνει τον κόσμο του Ολυμπιακού να λησμονεί τον… Πάρντο!
Για μένα ο Μαρτίνς έπρεπε να βγάλει αυτόν κι όχι τον Χριστοδουλόπουλο, που σαφώς ήταν καλύτερος και πιο ορεξάτος από τον Πορτογάλο.
Ο Χασάν ήταν φανερά ανέτοιμος μετά τον τραυματισμό του, αλλά αφού μπήκε στην αποστολή έπρεπε να μπει και στην ενδεκάδα, ώστε να υπάρχει ένας φορ στην επίθεση. Σκόραρε κι αυτό μετράει. Αν το ματς είχε μείνει στο 0-0, θα είχε περάσει απαρατήρητος.
Με άλλα λόγια ο Ολυμπιακός ήταν μέτριος έως κακός μεσοεπιθετικά, χώρο που έως τώρα εμφανιζόταν ιδιαίτερα δυνατός και ουσιαστικός.
Αντίθετα ήταν φανερά βελτιωμένος στα αμυντικά του καθήκοντα. Ο Σισέ ήταν ο κορυφαίος παίκτης του. Ο Σα έκανε τις σωστές επεμβάσεις όποτε χρειάστηκε κι ο Κούτρης βοήθησε πιο πολύ από τον Ομάρ στην επίθεση. Σταθερός στις κινήσεις του ήταν και ο Βούκοβιτς.
Από τα χαφ ο Γκιλιέρμε στάθηκε μόνο ανασταλτικά, ενώ ο Μπουχαλάκης πέρασε πάσες μπροστά και έκανε 7 κλεψίματα, τα περισσότερα όλων.
Τον Νάτχο τον άφησα τελευταίο γιατί είναι ο παίκτης που όντως μπορεί και κάνει τη διαφορά. Κι αυτό γιατί έχει την ποιότητα του χαφ που μπορεί να γυρίσει το κορμί του και να αλλάξει κατεύθυνση στο παιχνίδι της ομάδας του, αιφνιδιάζοντας την αντίπαλη άμυνα.
Από μια τέτοια έμπνευση του Ισραηλινού προήλθε και το νικητήριο γκολ του Ολυμπιακού, ο οποίος χωρίς αυτόν είναι ιδιαίτερα προβλέψιμος στον τρόπο που προσπαθεί να αναπτυχθεί.
Κι αυτό συμβαίνει όχι γιατί δεν διαθέτει καλούς μεσοεπιθετικούς παίκτες, αλλά γιατί ΟΛΟΙ τους μεταφέρουν την μπάλα περισσότερο χρόνο απ΄ όσο επιτρέπει το σύγχρονο ποδόσφαιρο, αντί να την αλλάζουν άμεσα με τον πιο κοντινό συμπαίκτη τους, συνεχίζοντας το τρέξιμο για να την ξαναπάρουν.
Φυσικά η δικαιολογία υπάρχει κι έχει να κάνει με τα πολλά νέα πρόσωπα που αποτελούν τον εφετινό Ολυμπιακό.
Αλλά δεν μπορεί να διαρκέσει για πολύ ακόμα, καθώς ο χρόνος περνά, οι αναγκαίες συστάσεις έχουν γίνει και θεωρητικά η δουλειά στην προπόνηση περιλαμβάνει τις γρήγορες αλλαγές της μπάλας κι όχι την… αβάσταχτη μεταφορά της για πολλά μέτρα από τον κάθε ποδοσφαιριστή που την έχει στα πόδια του.