Η εθνική μας ομάδα απέτυχε, ξανά. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2004, συμμετέχει σε όμιλο με Φινλανδία, Ουγγαρία και Εσθονία και δεν καταφέρνει να πάρει καν τη δεύτερη θέση, αλλά με 3 νίκες και 3 ήττες βγαίνει τρίτη.
Μετά την αποχώρηση Καραγκούνη και Κατσουράνη, το έλειμμα σε αρχηγικό πνεύμα είναι πασιφανές. Ο αποκλεισμός από την Κόστα Ρίκα στο παγκόσμιο κύπελλο και το στοπ του Κάρα μετά από 139 διεθνείς συμμετοχές, άφησε βαριά κληρονομιά. Η δήλωση του τωρινού αρχηγού Σωκράτη Παπασταθόπουλου ήταν: « Έγραψε τη δικιά του ιστορία, έχει το ρεκόρ συμμετοχών, έδωσε τα πάντα για την ομάδα. Μας άφησε τη δική του κληρονομιά για το μέλλον. Δε χρειάζεται ν’ ανησυχεί».
Και πράγματι γιατί να υπάρχει ανησυχία; Η Ελλάδα των Κατσουράνη-Καραγκούνη με συνεχείς παρουσίες σε τελικές φάσεις Ευρωπαϊκών και παγκόσμιων πρωταθλημάτων(με 1-2 εξαιρέσεις), δυσκολεύεται εδώ και 4 χρόνια, να πάρει βαθμούς από «μεγαθήρια» της Ευρώπης, όπως η Βόρειος Ιρλανδία, τα Νησιά Φερόε, η Εσθονία και αρκετοί ακόμη ξεχασμένοι από τον «ποδοσφαιρικό» Θεό.
Συνεχείς αλλαγές προπονητών, κλήσεις αμέτρητων παικτών, καμιά φιλοσοφία ομάδας και πάντα το εγώ πάνω από το εμείς. Τεράστια τα λάθη της ομοσπονδίας, καθώς από εκεί ξεκινούν τα πάντα, αλλά εξίσου μεγάλα και αυτά των παικτών, ιδίως αυτών που αποτέλεσαν τη διάδοχη κατάσταση των 2 προαναφερθέντων. Παπασταθόπουλος και Τοροσίδης προσπάθησαν να μπουν στα παπούτσια των προηγούμενων αρχηγών, να συσπειρώσουν, να ενώσουν, να εμπνεύσουν. Βλέπετε κάτι τέτοιο; Εγώ προσωπικά όχι. Ίσα ίσα βλέπω συνεχείς διαμαρτυρίες, ψευτο-τσαμπουκάδες, προσπάθεια επιβολής όχι με την προσωπικότητα, αλλά με «μαγκιές» και κολλητιλίκια.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Σωκράτης πριν καν κλείσει τα 30 του χρόνια είχε αφήσει υπόνοιες για δική του αποχώρηση, στα πιο μεστά χρόνια της καριέρας του. Ο Τοροσίδης έγινε τριψήφιος, αλλά η θέση του στη βασική 11αδα, κάθε άλλο παρά εξασφαλισμένη είναι όταν δεν είναι καν βασικός στην ομάδα του.
Πριν ψάξουμε να βρούμε εχθρούς σε διαιτητές, παράγοντες και δημοσιογράφους, ας ρίξουμε μια ματιά και στους εαυτούς μας. Πάντα από κει αρχίζει το πρόβλημα και πάντα εμείς έχουμε τον τρόπο να βρούμε τη λύση, αρκεί να το θέλουμε.