Σε επίπεδο εταιρειών δεν με στεναχωρεί καμία τιμωρία ομάδας. Εντός των συνόρων με όλες τις τροποποιήσεις στους νόμους που περνούν οι ιθύνοντές τους, πέφτουν στα μαλακά. Ακόμα και έτσι όμως, την τελευταία πενταετία, από τη σεζόν 2013-14 ως και σήμερα, 67 αγώνες (64 σε ελληνικές διοργανώσεις και 3 σε ευρωπαϊκή) έχουν πραγματοποιηθεί κεκλεισμένων των θυρών (οι 17 υποχρεωτικά με απόφαση Κοντονή, για λόγους βίας)! Μεταξύ αυτών, ντέρμπι αιωνίων, τελικός κυπέλλου, ημιτελικοί, τα πιο σημαντικά παιγνίδια στο ποδόσφαιρο μίας χώρας, αυτά που πρέπει να μαγνητίζουν τα βλέμματα. Για λόγους διαφήμισης όμως και όχι για αρνητικούς. Ο αριθμός αυτών θα ήταν μεγαλύτερος αν αγωνίζονταν ανελλιπώς στα μεγάλα σαλόνια ομάδες με κόσμο και… δυναμική όπως η ΑΕΚ, ο Άρης, ο Ηρακλής.
Λυπάμαι τα παιδιά που μεγαλώνουν στην Ελλάδα και μαθαίνουν να αγαπούν μία ομάδα. Λυπάμαι και αυτούς που από το υστέρημά τους αγοράζουν ένα διαρκείας και δεν ξέρουν αν θα μπορούν να παρακολουθήσουν όλους τους αγώνες (και φυσικά δεν αποζημιώνονται). Λυπάμαι εκείνους που ζουν σε άλλη χώρα ή άλλες πόλεις και έχουν προγραμματίσει το ταξίδι τους, για να βρίσκονται δίπλα στην αγάπη τους, αλλά τελικά κάποια τιμωρία δεν τους το επιτρέπει. Οι ιδιοκτήτες των ομάδων τους, έχουν την απόλυτη ευθύνη. Για να το θέσουμε πιο σωστά, επιλέγουν την τιμωρία από ένα σωστό ποδοσφαιρικό γήπεδο. Στο ερώτημα “τι μπορούν να κάνουν” η απάντηση έρχεται με αντιστροφή του ερωτήματος: Τι θα έκαναν άραγε όλοι αυτοί οι σκληροί, εύρωστοι οικονομικά επιχειρηματίες, εκείνοι που δε δέχονται μύγα στο σπαθί τους, αυτοί που μετά από μία ήττα τελειώνουν παίκτες και προπονητές, αν ένας υπάλληλος ή συνεργάτης τους έκλεβε; Δεν πιστεύω ότι θα έφταναν στην αστυνομία, αλλά θα έλυναν την υπόθεση μόνοι τους. Και σίγουρα δεν θα τους υποδέχονταν στο γραφείο τους με ουισκάκια και μπύρες ή στο γήπεδο για να τους κάνουν συνομιλητές τους.
Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο ως πολίτη αυτής της χώρας είναι η εικόνα που αποκομίζει όλος ο πλανήτης για την Ελλάδα. Και δεν εννοώ, μέσω των επεισοδίων που κατά καιρούς κάνουν το γύρο του κόσμου. Αναφέρομαι σε όλους εκείνους τους προβληματικούς που αναζητούν την κοινωνικότητά τους μέσα στον όχλο και που προβαίνουν σε παράνομες πράξεις για να αναδειχθούν. Θα μπορούσε να είναι ανέκδοτο: Ήταν κάτι Έλληνες, κάτι Ολλανδοί, κάτι Πολωνοί και κάτι Λευκορώσοι και βρέθηκαν στο κέντρο της Αθήνας, εκατοντάδες μέτρα από την ΓΑΔΑ. Οι φασίστες από τη μία πλευρά, οι αντιφασίστες από την άλλη και όλα αυτά εις το όνομα μίας… ιδέας. Και όλα αυτά γίνονται στο κέντρο μίας πόλης, με περαστικούς, με ανθρώπους που ζουν στις πολυκατοικίες, με διερχόμενα “ανυποψίαστα” οχήματα να βρίσκονται στο λάθος σημείο. Ο κίνδυνος ξεπερνά τις όποιες ποδοσφαιρικές τιμωρίες…
Αλήθεια, τώρα, πως συνδέονται αυτά με τις ομάδες; Το πλέον ανησυχητικό είναι ότι εκείνοι που “φτιάχνονται” μέσα από πράξεις βίας βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στην Ελλάδα. Εδώ που δεν συλλαμβάνεται κανείς. Εδώ που η δικαιοσύνη θέλει κάποια χρόνια για να εκδώσει μία απόφαση. Εδώ που κάποιος πρόεδρος θα σηκώσει ένα τηλέφωνο για να “καθαρίσει” μία υπόθεση. Εδώ που οι παράγοντες παρέχουν κάθε είδους βοήθεια (οικονομική, νομική) για να συνεχίσουν οι οπαδοί το έργο τους. Εδώ που καμία ομάδα δεν θα προβεί σε ενέργειας συνεργασίας με την αστυνομία, ώστε να μην πλησιάζουν το γήπεδό της, εκείνοι που, ουσιαστικά, την κλέβουν.
ΥΓ. Ποδοσφαιριστές με τη συμπεριφορά Βράνιες, επιβάλλεται να μην παίζουν ούτε σε ομάδες γειτονιάς. Άλλο ένα παράδειγμα ότι ο εγκέφαλος, η παιδεία, η κουλτούρα, δεν συμβαδίζουν πάντα με την ικανότητα ενός παίκτη. Όπως βέβαια οι παραπάνω έννοιες μπορεί να “φιλοξενούνται” σε οργανωμένους οπαδούς, οι οποίοι δεν έχουν όλοι την ίδια συμπεριφορά, αλλά δυστυχώς “καίγονται” όλοι.
ΥΓ. 2: Δε γνωρίζω αν ήταν λίγοι ή πολλοί οι οπαδοί της Άντερλεχτ που καταδίκασαν την ανάρτηση του Βράνιες, ζητώντας να φύγει από την ομάδα τους. Σε κάθε περίπτωση, μπράβο τους.
ΥΓ.3: Η λογική που έχουν οι ιδιοκτήτες και οι οργανωμένοι που εκφράζουν τους πολυπληθέστερους συνδέσμους είναι ίδια: Η ομάδα τούς ανήκει. “Ούτε πάνω από το πτώμα μας. Αυτοί που μας κλέβουν πρωταθλήματα κύπελλα και βιάζουν τον ελληνικό αθλητισμό δεν έχουν καμιά θέση στο σπίτι μας και θα μας βρουν όλους απέναντι τους” το μήνυμα των οργανωμένων του ΠΑΟΚ για το ενδεχόμενο η Τούμπα να αποτελέσει το σπίτι της εθνικής. Με τη μόνη διαφορά ότι το γήπεδο δεν είναι δικό τους, όπως βέβαια και πως αποκλείεται ο Αγγελος Αναστασιάδης και οι διεθνείς παίκτες, οι μισοί εκ των οποίων αγωνίζονται εκτός Ελλάδας και από τους υπόλοιπους αρκετοί φορούν τη φανέλα του “δικεφάλου”, να βιάζουν τον ελληνικό αθλητισμό. Και εκείνοι σε πολλές περιπτώσεις “βιασμένοι” είναι. Οι ομάδες είναι σημείο αναφοράς για εκατομμύρια κόσμου και δεν ανήκουν καν στους ιδιοκτήτες των ΠΑΕ.
ΥΓ.4: Με τόση… εμπειρία, θα μπορούσαμε να φιλοξενήσουμε τον τελικό Ρίβερ – Μπόκα, έχοντας και συναισθηματικό δέσιμο, μια και κάποιοι εκ των ιδρυτών της Μπόκα είναι Έλληνες. Αλλά και πάλι, εκείνοι, τουλάχιστον, ζουν και αναπνέουν για τις ομάδες τους, ξεπερνούν τα όρια (δεν δικαιολογώ) για εκείνες. Στα μέρη μας έχουμε νέο… φρούτο: Ποδόσφαιρο και πολιτική. Αδελφοποίηση οπαδών, με βάση τον πολιτικό χώρο που ανήκουν. Nazi vs antifa. Μορφή φασισμού πάντως, αποτελεί οποιαδήποτε ενέργεια επιβολής. Ανεξαρτήτως από που προέρχεται. Από τη δεξιά ή την αριστερά. Αλλά όλα αυτά είναι άσχετα με έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.
ΥΓ.5: Η ΑΕΚ (προ)ετοιμάζεται για την απολογία της. Βλέπετε εδώ που είναι Ευρώπη, εξεδόθη ανακοίνωση – ίσως και νομικά να πρέπει να υπάρχει. Μία απλή, χωρίς ουσία, αλλά αυτονόητη τοποθέτηση καταδίκης των επεισοδίων που οι ομάδες επιλέγουν να μην εκδίδουν στις περισσότερες περιπτώσεις για να μην κακοκαρδίσουν τους, κατά τ’ άλλα, καλούς συνομιλητές τους.