Σα σε αγώνα-καρμπόν με τον προ είκοσι ημερών στο ίδιο γήπεδο, με τον ίδιο αντίπαλο ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε από τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο 3-0 (38’ Μακέντα, 79’ Βιγιαφάνες, 85’ Αϊτόρ).
Προερχόμενος από το θετικό ξεκίνημα στα πλέι οφ και τη νίκη επί της ΑΕΚ, έχοντας καλή ψυχολογία έπειτα από καιρό, όπως επίσης και όλους τους ποδοσφαιριστές – πλην Μιχάι – στη διάθεσή της τεχνικής ηγεσίας – επίσης – για πρώτη φορά μτά από σημαντικό χρονικό διάστημα, έμοιαζαν ως οι καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις για να δοθεί ανάλογη συνέχεια σε σχέση με το ξεκίνημα. Φευ …
Έχοντας μια διαφοροποίηση στο αρχικό σχήμα σε σχέση με το ματς με την «Ένωση», τον Μουργκ αντί του Τζόλη, με τον Αντρίγια Ζίβκοβιτς να ξεκινάει αριστερά, ο ΠΑΟΚ επανέλαβε το διάστημα υπεροχής του στα πρώτα λεπτά του αγώνα, έχοντας τον έλεγχο, πιέζοντας τον αντίπαλο και δημιουργώντας ευκαιρίες μεν αλλά χωρίς να τις αξιοποιήσει. Τουναντίον στην πρώτη τελική του αντιπάλου, στο 38’ δέχτηκε το γκολ κι όλα πήραν το δρόμο τους.
Στο 66’ προέκυψε η πλέον σοβαρή επιθετική απειλή με τον Κρέσπο να πλασάρει από κοντά και τον Διούδη να του λέει «όχι» στην πλέον κρίσιμη στιγμή της αναμέτρησης. Ούτε η είσοδος του Τζόλη στο 62’ αντί του Μουργκ, ούτε αυτές των Ουάρντα–Κρμέντσικ αντί των Σβαμπ–Σφιντέρσκι οκτώ λεπτά μετά κατάφεραν ν’ αλλάξουν κάτι υπέρ της ομάδας.
Αντιθέτως, στις συνθήκες πίεσης που δημιουργηθήκαν στην περιοχή των γηπδούχων με τον ΠΑΟΚ να πιέζει για την ισοφάριση και τους χώρους που προέκυψαν, ο Παναθηναϊκός έβγαλε δύο ταχύτατες μεταβάσεις στο γήπεδο, εκμεταλλεύτηκε τα τραγικά λάθη των αντιπάλων του κι εδραίωσε με τον πλέον εμφατικό τρόπο την επικράτησή του, φτάνοντας σ’ ένα δεύτερο γκολ από φάουλ που κέρδισε ένας από τους πλέον αργούς ποδοσφαιριστές της ομάδας που είχε τριγύρω του τέσσερις αντιπάλους, άγνωστο γιατί του έγινε το φάουλ στα όρια της περιοχής κι από ένα τρίτο σε ανάλογες συνθήκες αντεπίθεσης, αδυναμία αναχαίτισής του από τον προσωπικό του αντίπαλο, όπως επίσης και στο τελείωμα της φάσης από τον πορτιέρε της ομάδας.
Και κάπως έτσι, για μια ακόμη φορά επιβεβαιώθηκε πως οι πάλαι ποτέ σταθερές του «Δικεφάλου», το σκοράρισμα μέσα από την αξιοποίηση στημένων φάσεων κι η υποδειγματική ανασταλτική λειτουργία που άφησε παρακαταθήκη διάφορα στατιστικά ρεκόρ και τίτλους, έχουν πάψει να υφίστανται. Αντιθέτως έχουν παραχωρήσει τη θέση του σε μια φλύαρη υπεροχή που συνδυάζεται με μια εύθραυστη ψυχολογία που όταν η ομάδα δεχτεί γκολ καταρρέει.
Ποιός φταίει; Ποιός δε φταίει είναι η σωστή ερώτηση κι η απάντηση μοιάζει μάλλον εύκολη. Είναι δύσκολο να βρεις κάποιον που να μη φταίει. Το ζητούμενο ωστόσο είναι τί γίνεται στο ελάχιστο διάστημα που απομένει. Γιατί όταν μια κατάσταση δεν έχει διορθωθεί και όσα σημάδια βελτίωσης εμφανίζει «φροντίζει» να τα εξαφανίσει στην επόμενη εμφάνισή του, είναι δύσκολο να προκύψει αισιοδοξία για τη συνέχεια.
Μια κατάσταση η οποία ξεκίνησε … στραβά, ανάλογα συνεχίστηκε είναι – σχεδόν – απίθανο να καταφέρει να … «ισιώσει» στο τέλος. Αυτό αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων για μια ακόμη φορά. Το στενάχωρο είναι πως η ομάδα δε δείχνει να μαθαίνει από τα λάθη του παρελθόντος παραμένοντας εγκλωβισμένη σ’ ένα φαύλο κύκλο εσωστρέφειας, αρνητισμού και ακύρωσης ικανών προσώπων της. Η μόνη πανάκεια σ’ αυτές τις καταστάσεις είναι τ’ αποτελέσματα κι όσο αυτά δεν έρχονται …
Ο Παναθηναϊκός μείωσε στον ένα βαθμό πλέον, ο Άρης ξεμάκρυνε κατά τέσσερις κι η συνέχεια προμηνύεται αρκετά δύσκολη. Αρχής γενομένης από τον πρώτο ημιτελικό Κυπέλλου την Τετάρτη στο ΟΑΚΑ κόντρα σ’ έναν αντίπαλο που βρίσκεται σε πάρα πολύ δυσχερή θέση κι αποζητά απεγνωσμένα αντίδραση …. Καλή συνέχεια, καλή δύναμη …
