Οφείλουμε να αποδεχθούμε – και στην Ελλάδα – ως κοινωνία τους ρόλους μας. Εγώ επιλέγω το κείμενο που θα γράψω σήμερα, εσύ τον τρόπο που θα σχεδιάσεις ένα σπίτι αύριο, ο τρίτος το πως θα λειτουργήσει το μαγαζί του. Ο καθένας (πρέπει να) έχει τη γνώση της δουλειάς του και οφείλει να αναλαμβάνει και τις συνέπειες, θετικές ή αρνητικές.
Για την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου υπεύθυνη είναι η ΕΠΟ. Ο πρόεδρός της θα αναλάβει την ευθύνη της αποτυχίας ή επιτυχίας της. Υπάρχουν πρόεδροι που δεν έχουν τη γνώση να επιλέξουν προπονητή. Έχουν όμως τη δυνατότητα να επιλέξουν συνεργάτες για να τους βοηθήσουν σε επιλογές που δεν είναι στο φάσμα των γνώσεων τους.
Για παράδειγμα ο Θοδωρής Ζαγοράκης δεν έχει καμία ανάγκη βοήθειας για να κρίνει αυτό που βλέπει από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Ως ένας από τους κορυφαίους παίκτες της χώρας στη θέση του αμυντικού μέσου, πρωταθλητής Ευρώπης, κυρίως όμως ως ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος, έχει την ποδοσφαιρική αρτιότητα, δεδομένα την κριτική ικανότητα και πλέον τη δυνατότητα εκ της θέσεως να το πάρει επάνω του. Είτε μιλάμε για τον νυν, είτε για τον επόμενο (όποτε γίνει αυτό) τεχνικό της Εθνικής ομάδας.
Ασφαλώς η ελεύθερη έκφραση είναι υποχρέωση και όχι μόνο δικαίωμα του καθενός μας. Αρκεί να κρίνουμε μέχρι εκεί που ξέρουμε. Βάζοντας όρια στην προσωπική προπονητική μας… σοφία αλλά και ταβάνι στην ανοχή. Δεν μπορεί να ανεχόμαστε να διαβάζουμε ή να ακούμε από κάποιους ύμνους για το έπος στη Γρανάδα χωρίς να έχουμε κάνει επίθεση στο ματς, αφού ακόμη και το κερδισμένο πέναλτι ήταν σε στιγμή που ο αντίπαλος είχε την κατοχή της μπάλας.
Πολύ περισσότερο δε μπορούμε να ανεχόμαστε από τους ίδιους που μιλούσαν για έπος να μεταμορφώνονται σε επικριτές και να μιλούν για χαμένη ευκαιρία μια εβδομάδα μετά. Πόσο μάλλον όταν ο αντίπαλος είναι καλύτερος. Οπότε για εκείνον και όχι για εμάς ήταν χαμένη ευκαιρία.
Σε πολλά ζητήματα, σημαντικότερα από το ποδόσφαιρο, έχουμε πάψει να έχουμε καλή σχέση με την αλήθεια. Κυρίως όταν το πλαίσιο του ψέματος μας βολεύει. Δεν προκαλεί αίσθηση ότι αυτή η συνήθεια μας έχει γίνει… λατρεία και στο ποδόσφαιρο. Σε συλλογικό και Εθνικό επίπεδο.
Η ομάδα έχτισε όλες τις επιτυχίες της στην εξαιρετική αμυντική λειτουργία και τον τρόπο που κατάφεραν μέσα από αυτή να κερδίσουν λίγα, αλλά καλά πράγματα στην επίθεση, πρώτα ο Ρεχάγκελ και στη συνέχεια ο Σάντος.
Ακούγοντας πρώην διεθνείς ποδοσφαιριστές και προπονητές, μαθαίνεις πως καλό είναι να υπηρετήσουμε την ποδοσφαιρική σχολή που μας ταιριάζει. Κατόπιν ωρίμου σκέψεως (προφανώς) αποφάσισαν στην ομοσπονδία να κάνουν πρόταση σε έναν άνθρωπο που γνωρίζει το ολλανδικό μοντέλο ποδοσφαίρου. Μοναδική πιθανότητα λογικής είναι ότι τα ετερώνυμα έλκονται…
Για τον ομοσπονδιακό τα αποτελέσματα θα κρίνουν την ορθότητα ή μη της επιλογής του. Για τις επιλογές παικτών σε κλήσεις και θέσεις στην ενδεκάδα μπορούμε να μιλάμε 2-3 μέρες διαφωνώντας.
Επικεντρωμένοι στο ποδόσφαιρο και τη συνολική εικόνα της ομάδας, η Εθνική πήρε ισοπαλία χωρίς να κάνει επίθεση στην Ισπανία (ακόμη και στη φάση του πέναλτι ο αντίπαλος είχε τη μπάλα), ενώ δεν άξιζε ούτε τον βαθμό της ισοπαλίας με τη συνολική εικόνα που παρουσίασε απέναντι στους φιλόδοξους και δημιουργικότερους Γεωργιανούς.
Το καλό είναι ότι (επιτέλους) παραδέχθηκε και ο ίδιος ότι αυτή δεν ήταν εικόνα ομάδας που θέλει να λέει ότι στοχεύει σε πρόκριση. Μένει να δούμε αν μπορεί να την αλλάξει.