Θα ξεκινήσω με το πιο βασικό, “το αποτέλεσμα μετράει”. Αυτός ο βαθμός ίσως αποδειχθεί χρυσάφι, στο τέλος.
Η Ελλάδα απέναντι στην επικίνδυνη Ισπανία στάθηκε καλά αμυντικά. Είχε βέβαια την τύχη στο πλευρό της, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι δίχως αυτή δεν πας πουθενά.Το παιχνίδι ήταν ακριβώς όπως το περίμενα, δηλαδή παράσταση για ένα ρόλο. Μονόλογος για τους Ισπανούς και εμείς σε παθητικό ρόλο.
Μ ου θύμισε το έπος της εθνικής στο Γουέμπλει, με τον αείμνηστο Χρήστο Αρχοντίδη (τεράστια προσωπικότητα) να πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί στην σέντρα το 0-0, κόντρα στην μεγάλη Αγγλία, εικόνα που δεν έχω βγάλει από το μυαλό μου εδώ και 40 χρόνια.
Πολλοί τότε μίλησαν για κατενάτσιο, ίσως γιατί δεν είχαν καταλάβει το μέγεθος της επιτυχίας.
Εμείς στην Ισπανία είχαμε τα ίδια στοιχεία με εκείνη την ομάδα. Μαχητικότητα, δύναμη, ψυχή. Αντέξαμε με… ταμπούρι και εξυπνάδα από το 1΄μέχρι το 95′.Η κατοχή μπάλας για την αντίπαλη ομάδα πλησίασε το 80-20 και το γήπεδο έγειρε… Πίεση – ασφυξία – φόβος μήπως δεν κρατήσουμε και όμως, αντέξαμε.
Πήραμε αυτό που ζητούσαμε, έναν σημαντικό πόντο μέσα στην Γρανάδα που πολύ δύσκολα θα καταφέρουν να πάρουν οι αντίπαλοι που βρίσκονται στον όμιλο μας.
Με βάση τη λογική έχουμε πλέον ένα μικρό προβάδισμα απέναντι τους. Απλά για να έχει αντίκρισμα αυτός ο βαθμός θα πρέπει να υπάρχει ανάλογη συνέχεια στους επόμενους αγώνες, όταν θα πρέπει να πιέσουμε εμείς για το τρίποντο.
Εδώ αρχίζουν και τα δύσκολα, καθώς το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα τα τελευταία 15 χρόνια έχει πρόβλημα στη δημιουργία και το σκοράρισμα.
Αν λοιπόν οι δικοί μας αντίπαλοι παίξουν στην έδρα μας με τον ίδιο τρόπο που παίξαμε εμείς κόντρα στους Ισπανούς, το πρόβλημα θα είναι μεγάλο. Δυστυχώς υστερούμε στη δημιουργία και δεν βάζουμε εύκολα τη μπάλα στα δίχτυα.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δουλέψουμε πάνω στις ατέλειες μας, ώστε να μην πάει στράφι ο πολύτιμος βαθμός που πήραμε και μείνουμε μόνο στο καλό ξεκίνημα.
Η αρχή πρέπει να γίνει κόντρα στην Γεωργία, ματς που θέλει τεράστια προσοχή.
Να συμπληρώσω ότι με εντυπωσίασε η ταχύτητα των Ισπανών. Σε κάθε προσπάθεια δικής μας αντεπίθεσης στο δεύτερο 45λεπτο, οι αντίπαλοι αμυντικοί ήταν ένα βήμα μπροστά. Προλάβαιναν τους δικούς μας πριν καλά καλά προλάβουν να κοντρολάρουν τη μπάλα.
Κατά την άποψη μου αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις δυο ομάδες, που δυστυχώς δεν καλύπτεται με τη δουλειά, γιατί ταχύτητα δεν αποκτάς με προπόνηση, όπως για γίνεται με την φυσική κατάσταση.
