Ο Γρηγόρης Παπαβασιλείου γράφει στο blog του για την εμφάνιση και την ήττα του Παναθηναϊκού από τον Ερυθρό Αστέρα χθες βράδυ στο Ολυμπιακό Στάδιο.
Είναι από τις περιπτώσεις που τελειώνει το παιχνίδι, χάνεις και δεν καταλαβαίνεις πως έχασες. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να δεχτεί 86 πόντους από τη χειρότερη επίθεση της Ευρωλίγκα, να χάσει τα ριμπάουντ από την ομάδα που κατεβάζει τα λιγότερα στη διοργάνωση και να σουτάρει καλύτερα από αυτόν η ομάδα που έχει το χειρότερο ποσοστό από τις 18 που παίζουν μπάσκετ σε αυτό το επίπεδο στην Ευρώπη.
Ένας τρελός δε φτάνει για όλους στην άμυνα. Ο Σαντ Ρος έπαιξε όπως ονειρευόταν ο Βόβορας όταν τον έφερε στον Παναθηναϊκό. Ατομικό ρεκόρ πόντων (21) και ισοφάριση ιστορικού ρεκόρ τα 7 κλεψίματα του Διαμαντίδη, που είναι η κορυφαία επίδοση στην ιστορία του τριφυλλιού.
Στην παρέα του ο Παπαγιάννης που για ένα ακόμη ματς έκανε “παπάδες”, αποδεικνύοντας πως η σκληρή δουλειά όταν συνδυάζεται με το ταλέντο, σε φέρνει στην κορυφή. Γιατί εκεί βρίσκεται ο Έλληνας ψηλός, ο οποίος σε κάθε του εμφάνιση δικαιώνει αυτούς που τον πίστεψαν.
Η τρίτη περίοδος έμοιαζε να ξεκαθαρίζει τα πράγματα με τον Παναθηναϊκό να τρέχει ένα σερί 15-0, να προηγείται με 11 και όλοι να θεωρούν πως η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Λίγο οι τεχνικές ποινές του Κάτας, που έφεραν την αποβολή, λίγο το “ζέσταμα” των Γουόλντεν και Λόιντ, πολύ η λογική το πήραμε το ροζ φύλλο και η ζημιά έγινε.
Αυτή τη φορά το δίδυμο Χεζόνια-Παπαπέτρου δε λειτούργησε όπως με την Μακάμπι και η μπάλα αμέτρητες φορές κολλούσε στην επίθεση χωρίς να κυκλοφορεί τόσο γρήγορα όσο έπρεπε, με αποτέλεσμα ο Αστέρας να διαβάζει τις καταστάσεις κι αν δεν υπήρχε το ταλέντο των γηπεδούχων, θα μπορούσε να τελειώσει νωρίτερα το ματς.
Ο Παναθηναϊκός είναι τέτοιο μέγεθος που δεν μπορεί να αντιμετωπίζει με χαλαρότητα τα παιχνίδια, έστω κι αν δεν υπάρχει βαθμολογικό κίνητρο. Για πολλά χρόνια η ομάδα μπάσκετ είναι η περηφάνια των οπαδών του, ακόμα κι αν έχει χαμηλό μπάτζετ και δεν μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τα μεγαθήρια της Ευρωλίγκα. Η φανέλα είναι βαριά και πρέπει να “μεταμορφώνει” αυτόν που τη φορά και όχι να τον “καταπίνει”.
