Ένας ωραίος τρόπος όταν θέλεις να φέρεις στο μυαλό σου κάτι είναι να κλείσεις τα μάτια και να σχηματίσεις το όνομα αυτού που θέλεις να σκεφτείς. Όταν λοιπόν αυτό γινόταν μέχρι τώρα με την Γιούτα οι εικόνες του “ταχυδρόμου” και του Στόκτον δεν άφηναν χώρο σε τίποτε άλλο, κάτι που πλέον όμως δείχνει να αλλάζει.
Εκείνη η εποχή σίγουρα έχει μείνει και θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στον χάρτη του μυαλού μας διότι και οι πρωταγωνιστές της ήταν πραγματικά σπάνιας αξίας αλλά και τα τότε χρόνια τόσο “άδικα” γοητευτικά για τους επόμενους ήρωες.
Δύσκολα θα μπορέσει να ξεχάσει κανείς τις δυο σεζόν (1997-1998) που οι “Μορμόνοι” υπό τις οδηγίες του αείμνηστου Τζέρι Σλόαν όρθωσαν ανάστημα και στάθηκαν απέναντι στον Τζόρνταν και τους “Ταύρους” του φεύγοντας ηττημένοι αλλά και περήφανοι διότι έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν.
Στο “Σόλτ Λέικ Σίτι” πλέον κατοικεί μια μπασκετική παρέα που σαφέστατα δεν ψάχνει να συγκριθεί ή να ανταγωνιστεί με τα “τέρατα” του παρελθόντος αλλά θέλει να κερδίσει τον δικό της χώρο και να δώσει το ξεχωριστό στίγμα της στον πλανήτη ΝΒΑ.
Ανέφερα στο ξεκίνημα ότι κλείνοντας τα μάτια το μυαλό μου γέμιζε από την επιβλητική εικόνα του Μαλόουν και την χαρακτηριστική λεπτοκαμωμένη σιλουέτα του Στόκτον όχι ότι τώρα δεν συμβαίνει αυτό απλά ξαφνικά σαν να δέχτηκαν μια πρόσκληση από τους 2 προηγούμενους και στο μυαλό μου χωράνε και άλλοι.
Ο Κουίν Σνάιντερ δεν έχει φτιάξει την ομάδα που θα την βλέπεις και θα τρίβεις τα μάτια σου αλλά έχει δημιουργήσει ένα σύνολο που βγάζει υγεία και βγάζει υγεία όχι στα τελευταία ράφια της Δύσης αλλά φιγουράροντας στην κορυφή της.
Ο Ντόνοβαν Μίτσελ στα 24 του έχει πάρει τον ρόλο του ηγέτη και τον κουβαλάει στις πλάτες του με ιδιαίτερη επιτυχία ενώ ο Τζο Ίγκλις που πολλοί γέλασαν όταν από την Μακάμπι το 2014 μετακόμισε στην Γιούτα είναι από τα πολυτιμότερα γρανάζια σε μια μηχανή που πρέπει να γίνεις πραγματικό κομμάτι της για να καταλάβεις την λειτουργία της αλλά και για να το διασκεδάσεις.
Αν ρίξεις μια ματιά στο ρόστερ των Τζαζ θα βρεις παντού διάθεση για ομαδική δουλειά και πρόοδο, ταλέντο σε ικανοποιητικό επίπεδο αλλά και εμπειρία πλέον.
Ο Ρούντι Γκομπέρ είναι και θα είναι ο ¨πύργος” της συγκεκριμένης ομάδας και ο κυματοθραύστης όπου θα σταματούν επάνω του οι επιθέσεις των αντιπάλων, ο Ρόις Ονίλ ακολουθεί πιστά τα χνάρια του Ίγκλις βρίσκοντας τον χρόνο και τον ρόλο του μέσα στην ομάδα, ενώ οι Κόνλεϊ, Μπογκντάνοβιτς και Φέιβορς βάζουν την “σφραγίδα” της εμπειρίας με τον Κλάρκσον να δίνει την πινελιά του απρόβλεπτου και εκτός συστήματος παίκτη που όμως στις ομάδες με δομημένες αρχές τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά λειτουργούν υπέρ.
Ο Κουίν Σνάιντερ λοιπόν, ο “Ντόνο” και η παρέα τους δεν αφαίρεσαν από το μυαλό και την σκέψη μας τους μύθους του παρελθόντος δεν θα ήταν δυνατό άλλωστε, απλά δημιουργήσαν με την δουλειά και την εικόνα τους το δικό τους χώρο δίπλα σε αυτούς, οπότε όταν τα μάτια θα κλείνουν και το μυαλό θα πηγαίνει στην Γιούτα η σκηνή θα είναι πιο γεμάτη και το χαμόγελο θα σχηματίζεται ξανά για πολλούς αλλά και διαφορετικούς πλέον λόγους.