Ο Σάσα Βεζένκοφ μπορεί να περιμένει, ο Σακ Μακίσικ και η άμυνα – γρανίτης μετά την πρώτη περίοδο το ίδιο. Όταν κάποιος διανύει το 39ο έτος της ηλικίας του και γράφει 11 πόντους στην τελευταία περίοδο σε κλειστό παιχνίδι Ευρωλίγκας, το κατόρθωμα είναι από μόνο του ξεχωριστό. Όταν ο δράστης είναι ο Βασίλης Σπανούλης, η ατμόσφαιρα πλημμυρίζει συναίσθημα.
Βλέποντας τον με το μούσι πιο μακρύ από ποτέ να βρίσκει τον τρόπο να συνδυάζει επίθεση και άμυνα, μου θύμισε τον γέρο-ψαρά του Χέμινγουεϊ: «μπορεί να μην είμαι τόσο δυνατός όσο νομίζω, αλλά ξέρω πολλά κόλπα και έχω θέληση».
Ο θαυμασμός συναντούσε τη μελαγχολία κάθε φορά που πλήγωνε την άμυνα της Ζενίτ. Έτσι συμβαίνει συνήθως όταν το τέλος πλησιάζει, το παρελθόν επιστρέφει όταν το παρόν το θυμίζει. Το πλαγιαστό τρίποντο του 63-59 έφερε σε ημιτελικό 2015 στη Μαδρίτη και playoffs 2017, μαζί με πόσα και πόσα ακόμα.
Το ανεξάντλητο αρχείο του Γιάννη Ψαράκη με πληροφόρησε μέσω twitter πως ο Σπανούλης έγινε μόλις ο 4ος παίκτης στην ιστορία της Ευρωλίγκας που σκοράρει περισσότερους από 16 πόντους σε ηλικία μεγαλύτερη των 38 ετών + 7 μηνών. Μπήκε λοιπόν στην εκλεκτή συντροφιά του Άρβιντας Σαμπόνις, του Λουίς Σκόλα και του Νταμίρ Μρσιτς.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που η πρωτόπειρη στην Ευρωλίγκα Ζενίτ δοκίμαζε την μήνιν του: ήμουν εκεί πέρσι τον Γενάρη στην Αγία Πετρούπολη είχε σταματήσει στους 31 πόντους με 10/12 σουτ, σκυλιάζοντας ως το φινάλε για να έρθει μια νίκη που δεν θα σήμαινε τίποτα ούτε για την δική του κληρονομιά, ούτε για την χαμένη χρονιά της ομάδας του. Τότε, την πλήρωσε η σκισμένη φανέλα.
Χθες βράδυ συνέχισε να βαδίζει εμμονικά πάνω στο σχοινί, γνωρίζοντας πως ο πανδαμάτωρ δεν χαρίζεται σε κανέναν. Στη σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα, που λέει και η ποιήτρια.
Πόσο κρίμα, που ο κόσμος δεν ήταν εκεί για το χειροκρότημα.