«Δεν μπορώ να διπλώσω τα δάχτυλά του αριστερού χεριού μου μέσα στην παλάμη. Για να ανακτήσω την κινητικότητά μου, ο κινησιοθεραπευτής παίρνει τα δάχτυλά μου και να βάζει στην παλάμη μου. Αυτό θα το κάνω για αρκετούς μήνες. Πονάω, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή». Είναι οι πρώτες λέξεις του Γιασίν Μπενζιά στη συνέντευξη που παραχωρεί στη γαλλική εφημερίδα L’ Equipe.
Η ζωή του άλλοτε παίκτη του Ολυμπιακού –δανεικός στο πρώτο μισό της σεζόν 2019/20- άλλαξε την 28η Μαΐου 2020, όταν είχε ατύχημα με το quad που οδηγούσε. Για μεγάλο διάστημα, ουδείς μπορούσε να του πει με ασφάλεια κατά πόσο θα ανακτούσε την κινητικότητα του αριστερού χεριού του. Ύστερα από 10 μήνες, ατελείωτες ώρες πόνου και 11 χειρουργεία, η λύτρωση ήρθε με το νούμερο 7. Τόσα λεπτά αγωνίστηκε στον εκτός έδρας της Ντιζόν με την Μπρεστ, στις αρχές του μήνα.
«Όταν μπήκα στον αγωνιστικό χώρο, είχα ένα μικρό flash. Όχι από το ατύχημα, αλλά από τις δύσκολες στιγμές που έζησα στο νοσοκομείο, τη δουλειά που έκανα με τον φυσικοθεραπευτή. Όταν αρχίσαμε, δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου! Πρώτη προπόνηση και δεν μπόρεσα να τρέξω με μεγαλύτερη ταχύτητα των 7 χλμ/ώρα. Ήμουν στα χειρότερα μου.
Παρόλα αυτά ουδέποτε είπα «θα τα παρατήσω». Έχω τυφλή εμπιστοσύνη στον προσωπικό γυμναστή μου. Εξάλλου, έλεγα μέσα μου πως είναι τραυματισμός στο χέρι, όχι στο πόδι. Εάν έπαιζα χάντμπολ, μπάσκετ, σίγουρα θα είχα βάλει τέλος στην καριέρα μου.
Έλεγα στον εαυτό μου «Γιας, σκάσε και δούλεψε». Είχα αυτή την υποχρέωση στην οικογένειά μου, στα παιδιά μου. Από τον Ιούνιο έως το Σεπτέμβριο, πέρασα μεγάλες δυσκολίες. Ήταν ένα μείγμα σωματικού πόνου –έπαιρνα μορφίνη- και ψυχικού. Ένιωθα πως απογοήτευσα την ομάδα μου, την οικογένειά μου. Εξαιτίας του κορωνοϊού, δεν είδα τα παιδιά μου για δύο μήνες.
Ο πόνος που ένιωσα δεν περιγράφεται. Κλείνω τα μάτια μου, τον θυμάμαι, τον νιώθω. Μου σημάδεψε τη ζωή. Τις πρώτες ημέρες ήταν σαν να έβαζες το χέρι μου στη φωτιά. Σαν να έκλεινες μια πόρτα πάνω στο χέρι μου! Ούρλιαζα, έκλαιγα. Ευτυχώς δέχθηκα πολλά μηνύματα. Από παίκτες του Ολυμπιακού, της Λιλ, της Λιόν, της Ντιζόν.
Έκανα 11 χειρουργεία. Όταν ξύπνησα από το πρώτο, είχα χάσει τον αντίχειρά μου. Επίσης, είχα χάσει το 1/3 του δέρματος από την παλάμη μου. Είχα μια τρύπα. Το 11ο χειρουργείο το έκανα το Δεκέμβριο. Για να αποκτήσω καλύτερη αίσθηση, ο γιατρός πήρε τον δείκτη και τον τοποθέτησε στη θέση του αντίχειρα.
Το μόνο που σκέπτομαι, είναι γιατί αγόρασα αυτό το quad. Το ατύχημα δεν έγινε από γρήγορη οδήγηση, απλά πήρα λάθος μια στροφή. Μένω σε μια περιοχή με πολλά δάση, επομένως το αγόρασα για να κάνω βόλτες. Το μήνυμά μου στους ποδοσφαιριστές είναι το εξής: το σώμα μας είναι το εργαλείο της δουλειά μας, πρέπει να το προσέχουμε, ας είμαστε συγκρατημένοι για 10-15 χρόνια, όσο διαρκεί η σταδιοδρομία μας.
Τώρα νιώθω πολύ καλύτερα. Έχω την εντύπωση πως παίζω πιο ώριμα. Δεν ξέρω εάν αυτό σχετίζεται με το ατύχημα. Βλέπω το γήπεδο πιο καθαρά. Καταλαβαίνω καλύτερα το παιχνίδι, παίρνω καλύτερες θέσεις. Νιώθω τέλεια.
Ο κόσμος πιστεύει πως αυτά που ακούγονται είναι φράσεις κλισέ, αλλά ισχύουν. Από τη μία στιγμή στην άλλη μπορεί τα πάντα να αλλάξουν. Ας απολαύσουμε την καθημερινότητα…».
