Πήγαν στη Μόσχα, κέρδισαν στο όριο την Χίμκι (95-93), έκαναν ανατροπή και πήραν το σκαλπ κοτζάκ ΤΣΣΚΑ (69-66) . Λίγες μέρες αργότερα ήταν στο -5 από την Άλμπα στα 22 δευτερόλεπτα για το φινάλε, το πήγαν στο μη παρέκει, παράταση και νίκη. Έχασαν στη Γαλλία από τη φουριόζα Ασβέλ και ξεκίνησαν τα ίδια. Στο Μόναχο η Μακάμπι υπέκυψε στο όριο (72-70). Στο Βελιγράδι ο Μπόλντγουϊν είχε 4 φάουλ από το 27΄, ο Λούτσιτς άφαντος, η διαφορά στο -10, η πίστη όμως εκεί. Ο Σέρβος χλάτσωσε 10 πόντους στο τελευταίο 4λεπτο, ο Αμερικανός το αδιανόητο step back dagger, πάλι νίκη.
Το όλον, 4/5 νίκες που στρογγυλοκάθισαν τους Βαυαρούς στην 4η θέση, ισόβαθμους με την Αρμάνι με την οποία υστερούν στην ισοβαθμία του 17-10. Όχι κι άσχημα, ειδικά για μια ομάδα με αμελητέα συλλογική εμπειρία στην Ευρωλίγκα. Τρεις είναι αυτοί με τις παραστάσεις: ο Λούτσιτς των 118 αγώνων σε 8 σεζόν ήταν ο μοναδικός περπατημένος πρωταγωνιστής, αφού ο Ραντόσεβιτς των 219 ματς λογίζεται για συμπληρωματικός. Έτσι ο παμπόνηρος Τρινκέρι πρόσθεσε στο μείγμα τους 258 αγώνες του Γκιστ, ο οποίος στο φινάλε όλων αυτών των κλειστών ματς είναι το καθοριστικό ανάχωμα από την κορυφή της άμυνας, όταν οι αλλαγές είναι η μόνη άμυνα που διαλέγει κανείς.
Οι υπόλοιποι είναι νεούδια. Γουάιλερ-Μπαμπ 27 ματς, Μπολντγουϊν 51, Σίλι 41, Ρέινολντς 39, Φλακαντόρι 36, Τσίπσερ 73, Τζόνσον 26, Σίσκο 27. Η θεωρία λέει πως αυτή η παρέα των πρωτοετών και των δευτεροετών της Ευρωλίγκας δεν έχει τις παραστάσεις για τέτοια αποτελεσματικότητα στα κλειστά ματς, πως τα χαμένα θα ήταν περισσότερα από τα κερδισμένα, πως θα πάθαιναν μέχρι να μάθουν.
Όμως αυτό που η Μπάγερν χάνει σε εμπειρία, το υπερκαλύπτει σε επιμονή, πάθος, ιδρώτα, προπονητική κατεύθυνση και πίστη στο πλάνο. Ο ελλιπής Παναθηναϊκός καλείται να καταθέσει όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις που έχει για να φύγει από το Audi Dome με τη νίκη – άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Η ομάδα του Τρινκέρι είναι πολεμίστρια: δεν κονιορτοποιεί, αλλά και δεν υποτάσσεται σε κανέναν.