Όπως συνέβη και στη Λάρισα, κόντρα στην ΑΕΛ, πριν από – περίπου – ένα μήνα έτσι και χτες στην Τούμπα κόντρα στον Απόλλωνα Σμύρνης αυτήν τη φορά, ο ΠΑΟΚ περιορίστηκε στον βαθμό της ισοπαλίας, απόρροια του 2-2 (29’ Ουάρντα, 88’ Ίνγκασον – 52’ Τσαμπούρης, 81’ Μ. Φερνάντεζ).
Μια ισοπαλία με «γεύση» ήττας για τον «Δικέφαλο» καθώς μαζί με τους δύο βαθμούς απώλεσε και μια σημαντικότατη ευκαιρία να πάρει βαθιά βαθμολογική ανάσα στην προσπάθεια που καταβάλλει για το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα στην πρώτη τετράδα. Κυρίως όμως ανέδειξε την καίρια φετινή παθογένεια της ομάδας και την αυτοκαταστροφική της τάση με τα καθοριστικότατα λάθη των ποδοσφαιριστών της που συνεχίζουν να χαρίζουν αφειδώς βαθμούς στους αντιπάλους και να τους στερούν από τους ίδιους.
Είναι πάμπολλα τα παραδείγματα – από την αρχή της σεζόν – αυτής της δυσλειτουργίας εντάσσοντάς την δικαιωματικά στην κατηγορία του κανόνα «σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση». Σε τέτοιο βαθμό πλέον που ν’ αποτελεί μια αρνητική σταθερά πάνω στην οποία υπολογίζουν κι επενδύουν οι αντίπαλοί του. Το θέμα όμως είναι πως το πρόβλημα δεν περιορίζεται σ’ αυτήν καθώς ως συνέπεια επιφέρει έναν – κατά τα φαινόμενα αδικαιολόγητο – εκνευρισμό που ενισχύεται από έντονη ανασφάλεια.
Στα παραπάνω προστίθενται κι οι αγωνιστικές αδυναμίες, με τo αρνητικό πρόσημο που εισπράττει στις περισσότερες περιπτώσεις η μεσαία γραμμή με τη δεδομένη έλλειψη ικανών εναλλακτικών λύσεων, τη διαρκώς μεταβαλλόμενη σ’ επίπεδο προσώπων, αντίστοιχη αμυντική και την εν πολλοίς προβλέψιμη επιθετική λειτουργία που αξιοποιεί σε μεγάλο βαθμό τις στατικές φάσεις αλλά υστερεί σημαντικά σ’ επίπεδο συνδυαστικών λειτουργιών. Η πίεση ψηλά και το στενό μαρκάρισμα των μέσων που καλούνται να οργανώσουν το παιχνίδι του «Δικεφάλου» με περισσότερους από έναν ποδοσφαιρστές πάνω τους μοιάζει ως η αρχή των … οδηγιών αντιμετώπισης αυτού του ΠΑΟΚ.
Κι όλα αυτά μπορεί να λογίζονται ως … φυσιολογικά για μια νέα ομάδα, που υπέστη πολλές και σημαντικές ανακατατάξεις στο έμψυχο δυναμικό της τους τελευταίους έξι μήνες, με αλλαγή και στην τεχνική ηγεσία, όμως έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις όποιες υψηλές προσδοκίες μπορεί να τη συνοδεύουν για την τρέχουσα σεζόν κι αυτό είναι κάτι που κακώς δεν έχουν επικοινωνήσει οι ίδιοι οι άνθρωποι της ομάδας με συνέπεια η απογοήτευση κι η πικρία να δεσπόζουν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Και προς επίρρωσιν όλων των παραπάνω έρχονται κι οι αριθμοί για να το επιβεβαιώσουν. Ανούσια κυριαρχία με συντριπτική κατοχή, διπλάσιες πάσες αλλά και περισσότερα λάθη, χαμένες μπάλες κι ανακτήσεις κατοχής, ελάχιστη τροφοδότηση των επιθετικών και δη του Κρμέντσικ. Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές – όπως δήλωσε κι ο Ίνγκασον στα κανάλια Novasports – κάνουν λόγο για έλλειψη συγκέντρωσης, για προσπάθεια ορθολογικής ανάπτυξης από τα μετόπισθεν με «στρωτό» ποδόσφαιρο αλλά και λάθη που «πληγώνουν» τους ίδιους περισσότερο από τους αντιπάλους τους. Κάτι που φαίνεται – και – να γνωρίζουν καλύτερα οι ίδιοι εξηγώντας και τη σχετική ανασφάλεια-εκνευρσμό που κατακλύζει την ομάδα μετά από κάθε τέτοιο λάθος.
Τα πρώτα δείγματα γραφής του Καγκάβα δημιουργούν περιθώρια αισιοδοξίας, το άγνωστο στην περίπτωση του Μπάμπα τα επιτρέπουν, όμως αμφότεροι οι ποδσφαιριστές μπορούν να κάνουν το καλό … καλύτερο, δύσκολα όμως να αποτελέσουν τους παράγοντες σταθερότητας που αποζητά η ομάδα για να βρει το δρόμο της. Ζητείται ή μάλλον απαιτείται ισορροπία ανάμεσα στην αμυντική δυσλειτουργία, τα επιπόλαια, αβίαστα λάθη και την επιθετική παραγωγικότητα προκειμένου να έρθουν και τ’αποτελέσματα που θα εγγυηθούν την απαραίτητη για μια απρόσκοπτη συνέχεια ηρεμία. Περαστικά στον πλέον άτυχο ποδοσφαιριστή του Απόλλωνα, Βασίλη Βιτλή που υπέστη έναν τόσο σοβαρό τραυματισμό, πολύ κρίμα … Καλή συνέχεια, καλή δύναμη …
