Η σοβαρή, ταλαντούχα, άρτια δομημένη και καλοπροπονημένη Ζενίτ έδιωξε και τις τελευταίες αμφιβολίες από το Ο.Α.Κ.Α, πως τάχα η απουσία του Γιώργου Βόβορα λειτουργούσε σαν τροχοπέδη. Απέναντί από την ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ της εμφανίστηκε ένα συνονθύλευμα που μπορούσε λίγα και απαιτούσε από τον εαυτό του ελάχιστα, έτοιμο να παραδοθεί στην εσωστρέφεια και την ηττοπάθεια του. Το πρώτο, η μειωμένη ικανότητα, είναι θεμιτό. Συμβαίνει, ουδείς έχει συμβόλαιο με την επιτυχία. Το δεύτερο είναι ανεπίτρεπτο όταν συμβαίνει.
Η μεταβατική κατάσταση ανάμεσα σε δυο προπονητές βγήκε τον Παναθηναϊκό να εμφανίζει ώρες ώρες σημάδια αποσύνθεσης: οι περισσότεροι από τους πρωτοκλασάτους της ομάδας έδειχναν με την γλώσσα του σώματος πως ευχαρίστως θα έφευγαν από το γήπεδο μια ώρα αρχύτερα για να αποφύγουν το μαρτύριο. Χρειάστηκε η χαλάρωση των Ρώσων στο +25 και η επιστράτευση παικτών που θεωρούν παράσημο καριέρας ότι παίζουν στον Παναθηναϊκό όπως ο Κασελάκης και ο Μποχωρίδης για να αποφευχθεί η συντριβή και να μειωθεί η διαφορά σε ανεκτά επίπεδα.
Το τριφύλλι χρειάζεται, επειγόντως, γρήγορες και δραστικές αποφάσεις για να μην μετατραπεί σε περιοδεύοντα θίασο στον δεύτερο γύρο που μόλις ξεκίνησε. Αρχικά, είναι εκ των ων ουκ άνευ η εύρεση προπονητή, ήταν αυτός λέγεται Οντέντ Κάτας είτε κάπως αλλιώς. Είναι φυσικά αμφίβολο αν ο οποιοσδήποτε νέος κόουτς καταφέρει να εμπνεύσει παίκτες που έχουν φανερά παραιτηθεί όπως ο Φόστερ ή που βρίσκονται σταθερά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας σαν τον Όγκουστ, όμως δεν γίνεται αλλιώς. Ίσως κάποιος με το χάρισμα του Ρικ Πιτίνο να κατάφερνε ένα τέτοιο ταχυδακτυλουργικό κόλπο, όμως αμφιβάλλω αν ακόμα και αυτός θα ήταν σε θέση να φέρει τέτοια αποστολή σε πέρας.
Όμως δεν γίνεται αλλιώς. Στον Παναθηναϊκό των επόμενων εβδομάδων είναι ανάγκη να παρθούν δραστικές αποφάσεις με γνώμονα πρώτα το ποιος θέλει να παίξει για την ομάδα, μετά ποιος έχει διάθεση να παίξει στο 100% και τελευταίο στο ζύγι να μπει το αν είναι παικταράς ή ατάλαντος, σουπερστάρ ή ρολίστας. Την βραδιά που η αγάπη για την ομάδα λύγισε τον Μάνο Παπαδόπουλο, η εικόνα της στο παρκέ υπήρξε το απόλυτο κοντράστ: από αυτόν που στις φλέβες του κυλάει πράσινο αίμα, στο σύνολο χωρίς σφυγμό.
Η αδιαφορία είναι ασθένεια μεταδοτική, ικανή να αναισθητοποιήσει και τους πιο φιλότιμους αν αφεθεί χωρίς την κατάλληλη θεραπεία και ο Παναθηναϊκός ήδη νοσεί από δαύτην.