Από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός μπήκε στην φάση “COVID–19” εκ των πραγμάτων αγωνιστικά θα έμπαινε και σε… τούνελ. Η Μπασκόνια θα έπαιζε μαζί του ντέρμπι ακόμα και να ήταν πλήρης.
Σε αυτή την Ευρωλίγκα, στην Ευρωλίγκα του κορονοϊού, απουσία πέντε παικτών για οποιαδήποτε ομάδα, ακόμα και για την Μπαρτσελόνα, είναι τέτοιου είδους πρόβλημα που σε καθιστά αυτομάτως αουτσάιντερ. Παρόλα αυτά οι “ερυθρόλευκοι” είχαν μερικές καλές στιγμές στο παιχνίδι με τους Βάσκους, μερικές καλές στιγμές που ωστόσο ήταν αδύνατο να γίνουν περισσότερες κυρίως λόγω ενέργειας και αποθέματα δυνάμεων.
Όταν ετοιμάζεσαι να παίξεις με την Μπασκόνια είναι δεδομένο πως πρέπει να βρεις τρόπο για να μην της δώσεις στο ματς τον γρήγορο ρυθμό που επιζητά. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να παίξεις σετ παιχνίδι, να έχεις μεγάλες επιθέσεις, να μην κάνεις λάθη σε αυτές τις επιθέσεις και αμυντικά να είσαι κάτι περισσότερο από σκληρός.
Ο Ολυμπιακός εγκλωβίστηκε στην κοινή λογική. Πήγε να κάνει ακριβώς αυτό που θεωρητικά έπρεπε να κάνει, αλλά τελικά η λογική ήταν πρόβλημα κι όχι όπλο. Ο Ιβάνοβιτς που φυσικά έχει την πείρα να κατανοεί τι θέλουν οι αντίπαλοι του ξεκίνησε με τον Φαλ, πάρκαρε έναν τύπο 2.21 στις δύο ρακέτες και το σετ παιχνίδι του Ολυμπιακού έγινε φοβισμένο, χωρίς κίνηση και χωρίς καθόλου παιχνίδι στο χαμηλό ποστ. Αν θέλεις να παίξεις αργά αλλά οι ψηλοί σου δεν έχουν φάσεις, είναι πολύ σοβαρό θέμα.
Την ίδια στιγμή η άμυνα του δεν ήταν τόσο δυνατή και τόσο πιεστική όσο απαιτούσαν οι συνθήκες. Ενδεχομένως και το αυτόματο ένστικτο αυτοσυντήρησης λόγω των πολλών απουσιών κρατούσε τους “ερυθρόλευκους” σε πιο χαμηλά επίπεδα ενέργειας.
Με αυτό τον τρόπο η Μπασκόνια πήρε τις πρώτες της διαφορές και απέκτησε τον έλεγχο του αγώνα. Οι “ερυθρόλευκοι” αντέδρασαν μόνο όταν αποφάσισαν να πάνε σε κόντρα ρυθμό. Να πιέσουν δηλαδή και να τρέξουν, να μπουν στο θεωρητικά αγαπημένο παιχνίδι του αντιπάλου τους.
Παίκτες και προπονητές δεν θέλουν να στέκονται σε δικαιολογίες, ειδικά στο δημόσιο λόγο τους. Δυστυχώς όμως, για όποια ομάδα έχει πληγεί από τον κορωνοϊό, οι απουσίες δεν είναι δικαιολογία, είναι απλά η σκληρή πραγματικότητα.