Σαν σήμερα πριν από 26 χρόνια η Μαρτίνα Ναβρατίλοβα αποφάσισε να μην αγωνιστεί ξανά σε αγώνα μονού. Συνέχισε όμως να κερδίζει το χειροκρότημα επιδιώκοντας σθεναρά την εξάλειψη των ηγεμονικών απόψεων στην κοινωνική και πολιτική ζωή.

Το ημερολόγιο έγραφε 15 Νοεμβρίου 1994 όταν η Μαρτίνα Ναβρατίλοβα ηττήθηκε στο Virginia Slims Championship από τη Γκαμπριέλα Σαμπατίνι. Ήταν η τελευταία φορά που θα συνέβαινε αυτό καθώς μετά από εκείνο το ματς η 38χρονη τενίστρια σταμάτησε να αγωνίζεται στο μονό. 
Έριξε την αυλαία στη σπουδαία καριέρα της, επιλέγοντας να αποφύγει τη φθίνουσα πορεία και να αποχωρήσει όταν ακόμη κατακτούσε περισσότερα από το χειροκρότημα. 

Σαφώς και ήταν μια γενναία απόφαση, όμως δεν ήταν ούτε η πρώτη τέτοια στη ζωή της, ούτε η τελευταία. Η γενναιότητα άλλωστε αποτελεί ίδιον της προσωπικότητας της. 
Αυτή η γενναιότητα με την οποία αντιμετώπιζε κάθε κατάσταση στα κορτ αλλά και στη ζωή. Από τότε που αρνήθηκε την τσεχοσλοβάκικη υπηκοότητα της, ως ένδειξη αποστροφής σε κάθε μορφή ηγεμονίας, την οποία ασκούσε τότε στη γενέτειρα της – μέλος του Ανατολικού Μπλοκ –  η Ε.Σ.Σ.Δ., μέχρι την αποκάλυψη της το 2010 ότι είχε νικήσει, μετά από εξάμηνη μάχη, τον καρκίνο!  

Αν ήταν χώρα η Ναβρατίλοβα για εθνικό ύμνο θα επέλεγε το «My Way» του Φρανκ Σινάτρα. Ακολούθησε το δικό της δρόμο, διαφορετικό από το συνηθισμένο των σπουδαίων του τένις, ωστόσο τίποτε δεν την εμπόδισε να φτάσει στην κορυφή. Ήταν τόσο ίδια με τα ινδάλματα της ρακέτας και τόσο διαφορετική από αυτά! Ενέπνευσε με τη στάση της εντός των κορτ κι εκτός αυτών, με την προσπάθεια της για την κατάκτηση του δικαιώματος των ομοφυλοφίλων για κοινωνική ισότητα.

Υπό την αμερικανική υπηκοότητα και την ευρεία αποδοχή του κόσμου η Ναβρατίλοβα αποκάλυψε το σεξουαλικό της προσανατολισμό με τρόπο που κέρδισε το σεβασμό όλων, καθώς δεν αποσκοπούσε να μαγνητίσει την προσοχή, αλλά να τη στρέψει πάνω σε ένα ζήτημα ύψιστης σημασίας για την ισορροπία της κοινωνίας. Με τη στάση της πρωτίστως ήθελε να ενώσει κι όχι να διχάσει… Το επίθετο της είναι εκείνο του πατριού της, ο οποίος ήταν και ο πρώτος της προπονητής. Είχε γεννηθεί με το όνομα Μαρτίνα Σουμπέρτοβα στην Πράγα της τότε Τσεχοσλοβακίας αλλά οι γονείς της είχαν χωρίσει ενώ εκείνη ήταν 3 χρόνων. 

Η αλήθεια είναι ότι στην περίπτωση της το επώνυμο έχει μικρή σημασία. Το «Μαρτίνα» είναι αρκετό κι όχι μόνο για τους μυημένους στον κόσμο του τένις. Μάρτυρας μας η αυτοβιογραφία της που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ με τον τίτλο «Martina» ενώ για τον υπόλοιπο κόσμο έφερε τον επίσης δηλωτικό για την ίδια τίτλο «Being Myself»…