Η 7η Οκτώβρη ήταν μέρα γιορτής. Η εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής αναγνωρίστηκε ως τέτοια.
Η θυσία του Παύλου Φύσσα απέκτησε νόημα. Οι άνθρωποι που αυτά τα 5.5 χρόνια πάλεψαν απέναντι στο τέρας του νεοναζισμού δικαιούνται να νιώθουν ίσαμε ένα μέτρο πιο ψηλοί. Διάολε, το αξίζουν.
Ο αέρας μοιάζει να είναι λίγο πιο καθαρός, όχι μικρό πράγμα αυτές τις μέρες, της μάσκας και του φόβου. Η φωνή της Μάγδας μας ανέβασε τον λυγμό, κάποιοι τον κράτησαν, οι περισσότεροι όχι.
Μια μεγάλη μάχη κερδήθηκε, η πλάστιγγα έγειρε. Ο πόλεμος δεν κερδήθηκε, απλούστατα γιατί δεν θα κερδηθεί ποτέ: το παιχνίδι δεν είναι φτιαγμένο έτσι. Είναι μόνο η στάση ζωής του καθενός από εμάς που θα κρατήσει το φως ψηλότερα από το σκοτάδι, όχι μόνο μια απόφαση ενός δικαστηρίου.
Όταν πάρεις θέση υπέρ του αδικημένου, όταν ορθώσεις ανάστημα στον νταή της γειτονιάς που απειλεί τον αδύναμο, όταν η αλληλεγγύη σου δεν γνωρίζει εθνικότητα, θρησκεία ή χρώμα, τότε εκείνο το «Σιγά μην φοβηθώ» θα πάρει τις διαστάσεις που του πρέπουν.
Αέρας ανακούφισης βγήκε από τα πνευμόνια στο άκουσμα της απόφασης, οξυγόνο στα κύτταρα και στις καρδιές, τα παιδιά ρωτούσαν τους γονείς γιατί δακρύζουν. Το ρουθούνισμα είχε μαζί θυμό, εκείνη την ζυμωμένη αγανάκτηση τόσων ετών, η γροθιά στον αέρα να μην πέφτει.
Μαζί οσμίζεται κανείς στον διαδικτυακό αέρα το μίσος. Στους καταδικασθέντες δεν χωρούν ελαφρυντικά, η φυλακή θα έρθει μαζί με την ατίμωση και την διαπόμπευση της ιστορίας.
Όμως το δάχτυλο που δείχνει στους ενόχους δεν σταματά εκεί. Στρέφεται χαιρέκακα σε μισό εκατομμύριο Έλληνες ψηφοφόρους, βγάζει και βάζει τα εισαγωγικά, «παραπλανημένοι» και παραπλανημένοι, βουτάει στην ειρωνεία θριαμβολογώντας, δεν ξεχνά να βάψει τον Έλληνα πρωταθλητή του ρατσισμού, φασίστα αμετανόητο. Η προειδοποίηση κυριαρχεί: «αυτοί» είναι ακόμη εκεί έξω.
Πράγματι, κάποιοι είναι.
Άλλοι συνειδητοποίησαν το λάθος τους, καταλάγιασαν το θυμό, απέβαλλαν την αγανάκτηση. Μετά από μια 10ετία ανελέητου, αδιανόητου οικονομικού πογκρόμ, ο ελληνικός λαός έδειξε την πόρτα με δημοκρατικό τρόπο τη Χρυσή Αυγή από τη Βουλή στις περασμένες εκλογές, απόφαση που υπήρξε λίπασμα στην χθεσινή νομική καταδίκη.
Είναι αυταπόδεικτα εύκολο να βάζεις ταμπέλες. Ο εθνομηδενισμός είναι άλλωστε της μόδας, συλλήβδην αυτοταπείνωση και κακομοιριά, να μην έχεις λόγους να είσαι περήφανος, ούτε να συγχωρείς, να περιχαρακώνεσαι στο στρατόπεδο σου, εμείς και αυτοί, οι τούτοι και οι άλλοι, φασίστες και προοδευτικοί, πουθενά χώρος ανάμεσα.
Η κοινωνία γίνεται γήπεδο, διχασμός και πόλωση, αριστεροί και δεξιοί, η φρασεολογία κερκίδας μεταγγίζεται από το δρόμο στα έδρανα της Βουλής και ξανά πίσω, όσμωση δηλητηριώδης και στείρα, να μην σε πάει ποτέ παρακάτω.
Όταν οι σφυγμοί πέσουν, θα έρθει η ώρα της αποτίμησης. Αν αυτό που θέλουμε είναι να μην ξαναδούμε φασίστες στη Βουλή, στη δουλειά μας, στο δρόμο, στις οικογένειες μας, καλό θα είναι το ζητούμενο να επεκταθεί πολύ μακρύτερα από μια απλή ρεβάνς.
Θέλει θάρρος και ενσυναίσθηση για να χτίσεις ξανά μια κοινωνία που έφτασε να ανεβάζει τρίτο κόμμα στη Βουλή τους νεοναζί.
Να χτυπήσεις συναγερμός στο σχολείο, να βρεθεί τι συνέβη και έφηβοι 17-20 ετών φορούσαν φαιούς χιτώνες, ημιμαθείς και παραπληροφορημένοι για το τι σημαίνει αγάπη για την πατρίδα. Να παραδεχτείς πως δεν ξέρεις πως είναι να μην νιώθεις ασφαλής στη γειτονιά σου, πως δεν έχεις ιδέα πως είναι η αίσθηση του αβοήθητου.
Να απαιτήσεις από τις κυβερνήσεις να λύσουν το μεταναστευτικό πρόβλημα, με ρεαλισμό και ανθρωπιά, με γειτονιές και όχι γκέτο.
Στα αλήθεια, αδυνατώ να συναινέσω στο συμπέρασμα «Ο Έλληνας είναι φασίστας» και έχω ένα σωρό παραδείγματα που με κάνουν να αισιοδοξώ: ο χθεσινός θρίαμβος ήταν μαζί το άθροισμα και το γινόμενό τους.
Ας έχει η επόμενη ημέρα περισσότερους νικητές και λίγους ηττημένους: το τραύμα είναι ακόμα ανοιχτό και η πληγή δεν σηκώνει άλλο αλάτι, η επούλωση ξεκινά πρώτα από μέσα μας, να μάθουμε να πληροφορούμαστε, να συζητάμε και να διαφωνούμε.
Και να μην ξεχάσω.
Παύλο, σε ευχαριστούμε. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να στο ξεπληρώσουμε.