Σχεδόν δέκα ημέρες πριν το τζάμπολ της 1ης Οκτώβρη, η εποχή προσφέρεται για πρώτα συμπεράσματα από τους φλικούς αγώνες, ανάλυση ρόστερ, power rankings και τα συμπαρομαρτούντα. Όμως η ιδιοτυπία της σεζόν που βρίσκεται επί θύραις δεν αφορά μόνο το ιδιόμορφο ιατρικό πρωτόκολλο που ανέλυσε ο Δημήτρης Καρύδας, αλλά κυρίως την έλλειψη των φιλάθλων που αφαιρεί από τις ομάδες την ώθηση που έχουν συνηθίσει να λαμβάνουν όταν αγωνίζονται στο σπίτι τους.
Φυσικά δύο παράγοντες που σχετίζονται με το εντός έδρας πλεονέκτημα θα παραμείνουν: η κόπωση, αφού η γηπεδούχος ομάδα δεν ταξιδεύει, και η οικειότητα του χώρου. Ως εκεί όμως.
Ρίχνοντας μια ματιά στις 16 συμμετέχουσες ομάδες, τις ίδιες που είχαμε και πέρσι, δεν είναι δύσκολο να βρει κανείς από ποιες θα λείψει περισσότερο ο κόσμος. Εδώ το ομολόγησε πριν ένα μήνα ο Λούκα Ντόντσιτς, πριν ακόμα ψηφιστεί στην καλύτερη 5άδα του ΝΒΑ, όταν είχε μπουμπουνίσει εκείνη την τριποντάρα και είχε αφήσει ξερούς τους Κλιπερς. Τον είχαν ρωτήσει λοιπόν τον Σλοβένο αν η εμπειρία της Ευρωλίγκας τον είχε «ψήσει» σε τέτοιου είδους παιχνίδια όπως τα πλέι-οφ και αυτός είχε απαντήσει πως «ειδικά οι έδρες της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Σερβίας είναι πολύ σκληρές. Συχνά δεν μπορείς να ακούσεις τον συμπαίκτη σου από τη φασαρία». Ε λοιπόν τώρα οι φιλοξενούμενοι θα πρέπει να μιλούν σιγά, αφού αυτό που θα πουν κινδυνεύει να φτάσει ως τα αυτιά του αντίπαλου προπονητή!
Ο Ερυθρός Αστέρας δεν θα είναι η ίδια ομάδα χωρίς το κοινό του Βελιγραδίου, ούτε και η ανανεωμένη Φενέρ, που πολύ θα ήθελε το φανατικό της κοινό στην μετά-Ομπράντοβιτς εποχή. Οι υπέροχοι Βάσκοι της Βιτόρια δεν θα είναι σε θέση να ανεβάσουν το θερμόμετρο και να κάνουν καυτή την «Μπουέσα». Η Ζαλγκίριο Αρένα δεν θα καταφέρει να μεταδώσει την ίδια μυσταγωγία, όσο κι αν προσπαθήσει με το γρέζι του ο κονφερασιέ. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος βασίζεται στον παράγοντα Γιαντ Ελιάου για να σπάσει η Μακάμπι την κυριαρχία των Big-4. Στο Βερολίνο, το Μόναχο, τη Βαλένθια, την Αγία Πετρουπολη, τη Λιόν τα αουτσάιντερ ξέρουν ότι θα χρειαστεί να καβαλήσουν το κύμα του ενθουσιασμού για να λυγίσουν τους μεγάλους.
Στην Ελλάδα, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έχουν απελπισμένη ανάγκη τους φιλάθλους τους στις δικές τους μεταβατικές περιόδους. Οι πράσινοι περισσότερο, στην εποχή που ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποχώρησε, το νέο διοικητικό μοντέλο προβλέπει αυτάρκεια, Διαμαντίδης και Αλβέρτης είναι οι σημαίες και ο Γιώργος Βόβορας βάζει το πρώτο μεγάλο στοίχημα της καριέρας του. Σε ένα τόσο αβέβαιο περιβάλλον έρχεται να προστεθεί η απουσία 10 χιλιάδων πράσινων πιστών, αυτών που θα μπορούσαν να είναι το έξτρα 5% που δεν περισσεύει στο τριφύλλι, ειδικά φέτος.
Στον Πειραιά, οι φίλοι του Ολυμπιακού διψούν για επανεκκίνηση μετά από δύο χρόνια μεταξύ φθοράς, αβεβαίοτητας και αφθαρσίας, όμως είναι αναγκασμένοι να παρακολουθούν τον παλιννοστούντα Σλούκα από την οθόνη, μαζί ίσως και το Last Dance του Σπανούλη, αν και με αυτόν δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ξέρει πως έχει στα χέρια του μια νέα ομάδα και θα ήθελε πολύ να είχε την ώθηση του κόσμου για μαξιλάρι μέχρι να εμφανιστεί η πολυπόθητη ομοιογένεια.
Φυσικά σε όλους θα λείψει ο κόσμος. Στην Μόσχα ο Ιτούδης και η διοίκηση δούλεψαν πολύ για να τον φέρουν στο γήπεδο, στη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη οι aficionados είναι το κερασάκι στην τούρτα, στο Σινάν Ερντέμ κανείς δεν θέλει να χάνει το σόου του Λάρκιν. Εντούτοις για τα βαριά χαρτιά της Ευρωλίγκας το εντός έδρας μειονέκτημα εξισορροπείται και με το παραπάνω από το εκτός έδρας αβαντάζ. Η θεωρία λέει πως όταν ο παράγοντας έδρα μηδενίζεται, η ποιότητα του παρκέ φαίνεται περισσότερο, αν και αυτή μέλλει να αποδειχτεί στο παρκέ.