Ο Μίλαν Ράσταβατς γνωρίζει πολύ καλά το ελληνικό πρωτάθλημα. Είχε καλούς “δασκάλους” τόσο στην Ξάνθη, όσο και στον Αστέρα Τρίπολης ώστε να (ανα)γνωρίζει τις κακοτοπιές της Superleague και να τις αποφεύγει μαεστρικά. Αυτό ουσιαστικά ήταν και το μεγαλύτερο του πλεονέκτημα σε σχέση με τον ομόλογό του στον απέναντι πάγκο, Ντάνι Πογιάτος.
Το κάνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο εδώ και περίπου εννιά μήνες. Τόσους έχει να χάσει ο Αστέρας στην Τρίπολη, ενώ αήττητοι είναι οι Αρκάδες από την καραντίνα και μετά. Είναι η μοναδική ελληνική ομάδα που είναι αήττητη σε επίσημα αλλά και φιλικά ματς. Όταν ανέλαβε τον Αστέρα ο Σέρβος coach, βρήκε μια καλά δουλεμένη ομάδα με ποιότητα, η οποία όμως δεν είχε την κατάλληλη νοοτροπία για να σηκώσει κεφάλι, απόρροια του δύσκολου προγράμματος στην αρχή του περσινού πρωταθλήματος.
Το ίδιο δύσκολο είναι το πρόγραμμα και στην αρχή του φετινού. Έπρεπε πάση θυσία να μη χαθεί το πρώτο κομμάτι της σεζόν για μια ακόμα φορά. Ήξερε ο Ράσταβατς ότι δεν μπορεί να βάλει όλους τους νέους “latin” παίκτες του μαζί σε μια πρεμιέρα. Ήξερε ότι έπρεπε να βασιστεί στους περσινούς “γνώστες” της ελληνικής πραγματικότητας και με την πάροδο του χρόνου να προσθέτει λίγη ποιότητα στην ομάδα. Ήξερε ότι δε θα μπορούσε η ομάδα του από το πρώτο κιόλας ματς να αποδώσει αυτό που ο ίδιος θέλει.
Τί έκανε λοιπόν; Έβαλε δέκα περσινούς και έναν νέο. Ζήτησε από τους παίκτες του, αιφνιδιασμό του αντιπάλου στα πρώτα λεπτά. Το είδε για 15′, αν και η ομάδα του δε σκόραρε. Την ομάδα του την κράτησαν όρθια στο αμέσως επόμενο διάστημα οι παλιοί Παπαδόπουλος, Πασαλίδης, Μουνάφο κατά πρώτο λόγο, και όλοι οι υπόλοιποι που συμμετείχαν σωστά στην αμυντική λειτουργία ζώνης 4-4-2. Αφού βγήκε το δύσκολο κομμάτι, ήρθε η ανάπαυλα.
Στα αποδυτήρια ο Μίλαν Ράσταβατς έπεισε τους παίκτες του ότι ήξερε τον τρόπο για να έρθει το θετικό αποτέλεσμα. Επειδή προφανώς δεν μπορούσε να διαβάσει τον Ντάνι Πογιάτος πριν το ματς, καθότι το πρώτο σε πρώτη ομάδα, διάβασε πολύ καλά το παιχνίδι του Παναθηναϊκού στο πρώτο ημίχονο και έπραξε αναλόγως. Τί ζήτησε λοιπόν; Μείωση αποστάσεων, δυναμισμό στα μαρκαρίσματα και επιθετική άμυνα περιφερειακά της περιοχής. Όλα αυτά θα έβγαζαν τον Παναθηναϊκό από το comfort zone του και με την επίδραση της κούρασης ο έλεγχος θα πέρναγε στη δική του ομάδα. Όπερ και εγένετο.
Τουε είπε επίσης στα αποδυτήρια πως θα πρέπει να κάνουν γκολ τη μία από τις φάσεις που θα τους δοθούν στο δεύτερο σκέλος του αγώνα. Πως; Με την απαραίτητη συγκέντρωση, τις πιο σωστές συνεργασίες και με καλύτερες αποφάσεις στο “κουτί”. Οι παίκτες του, σε αντίθεση με τους συναδέφους τους του Παναθηναϊκού, οι οποίοι φανερά έπαιζαν με το άγχος της “μεγάλης ομάδας”, κατάλαβαν ότι έπρεπε να “κλειδώσουν” πρώτα το ματς και να εν συνεχεία να ψάξουν το μισό-μηδέν, που τόσο ήθελε ο Παναθηναϊκός αλλά κανείς δεν το είχε περάσει στους παίκτες ως φιλοσοφία πρεμιέρας.
Και κάπου εκεί ήρθε το ανέλπιστο “δώρο Πογιάτος”
Πριν το αναλύσουμε όμως ας δούμε τί είχε κάνει ως εκείνο το χρονικό σημείο ο Ισπανός τεχνικός. Δούλεψε στην προετοιμασία σε συγκεκριμένα πράγματα, αλλά τις δύο τελευταίες εβδομάδες και με την ανανέωση Μακέντα μπήκαν “έξτρα” ιδέες στο μυαλό του που ίσως άλλαξαν λίγο το αρχικό πλάνο. Ίσως όμως δούλεψε πολύ περισσότερο στο πλάνο που έχει στο μυαλό του να ακολουθήσει η ομάδα γενικά τη φετινή σεζόν και δεν ανέλυσε όσο θα έπρεπε τον αντίπαλο στην πρεμιέρα, σε ματς στο οποίο η νίκη κρινόταν επιτακτική.
Δε γνώριζε το πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει ο Αστέρας. Τουλάχιστον φάνηκε ότι οι παικτες του δεν το γνώριζαν. Στο δεύτερο ημίχρονο, με την κούραση και την εξαιρετική ανασταλτική λειτουργία των γηπεδούχων, βγήκαν και νεύρα. Στο ποδόσφαιρο σου βγαίνουν νεύρα όταν δε μπορείς. Πόσο μάλλον όταν νομίζεις ότι η εικόνα σου στο πρώτο ημίχρονο, χωρίς να την ενισχύσεις, θα σε φτάσει στη νίκη. Οι παίκτες του “Τριφυλλιού” δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένοι/διαβασμένοι για το συγκεκριμένο παιχνίδι, τόσο ατομικά (δική τους ευθύνη) όσο και ομαδικά (ευθύνη Πογιάτος).
Κάποια καλά μηνύματα υπήρξαν κυρίως εξαιτίας του ατομικού ταλέντου συγκεκριμένων παικτών όπως ο Καρλίτος, αλλά δεν ήταν αρκετά για να έρθει η πολυπόθητη για πρεμιέρα νίκη. Είναι το κομβικό σημείο ενός αγώνα στο οποίο πρέπει να αποφασίσεις πως όταν ένα ματς δε μπορείς να το πάρεις πρέπει οπωσδήποτε να μην το χάσεις ακόμα κι αν λέγεσαι Παναθηναϊκός. Σε αυτό το σημείο μίλησε η απειρία του Ντάνι Πογιάτος που λειτούργησε με την δική του προπονητική λογική κατά την οποία ίσως ερχόταν η νίκη, αλλά όχι με τη ρεαλιστική προσέγγιση που θα άρμοζε σε ματς του ελληνικού πρωταθλήματος και δη ματς πρεμιέρας.
Η αλλαγή του Κουρμπέλη με τον Αλεξανδρόπουλο ήταν το ανέλπιστο δώρο στον Αστέρα Τρίπολης. Σαφώς και δε φέρει ευθύνη ο νεαρός χαφ. Εκείνος άλλωστε μπήκε στο γήπεδο με σκοπό να σπρώξει την ομάδα πιο μπροστά για να πάρει τη νίκη. Μοιραία (ώσπου να βρεθούν οι τρεις χαφ) ήρθε το κενό στο κέντρο. Ο Αγιούμπ εξάρι, οι Αλεξανδρόπουλος, Μπουζούκης οχτάρια δεν πρόλαβαν να καλύψουην το λάθος του Χατζηγιοβάνη ο οποίος έχασε τη μπάλα και δε μάρκαρε τον Τασουλή.
Αργοπορημένο μαρκάρισμα στον Τιλίκα, αργή αντίδραση του Μαυρομμάτη στη διεκδίκηση με τον Ριέρα, όχι καλή αντίδραση των επόμενων αμυντικών κι όλα αυτά σε ένα transition που εξελίχθηκε από τη μια περιοχή στην άλλη με μόλις δύο πάσες και τρεις παίκτες του Αστέρα. Η ποδοσφαιρική λογική λέει πως αν στο παιχνίδι είχε μείνει ο Κουρμπέλης κατά πάσα πιθνότητα αυτό το γκολ δε θα το είχαν δεχτεί οι πράσινοι. Μπορεί να μην έβαζαν κιόλας, αλλά πιθανότατα δε θα έχαναν.
Θυμηθείτε εδώ τα highlights της αναμέτρησης του Αστέρα Τρίπολης με τον Παναθηναϊκό
Ήταν αυτό το παιχνίδι ένα πολύ καλό μάθημα για τον Ντάνι Πογιάτος, του οποίου τις προπονητικές αρετές δε μπορεί να αμφισβητήσει κανείς μετά την πρώτη αγωνιστική. Πλέον είναι σίγουρο πως τις επόμενες δύο εβδομάδες θα δουλέψει πολύ στον τρόπο με τον οποίο η ομάδα του θα κληθεί να πάρει το διπλό στο Αλκαζάρ και όχι τόσο στο πλάνο το οποίο έχει στο μυαλό του σύμφωνα με το οποίο ο κόσμος της ομάδας θα χαίρεται να τη βλέπει. Ο κόσμος της ομάδας την οποία προπονεί αγαπά την ομάδα του, αλλά στις νίκες τη λατρεύει. Φέτος η υπομονή στον οργανισμό “Παναθηναϊκός” είναι λιγότερη και οι απαιτήσεις μεγαλύτερες και αυτό πρέπει να του το περάσουν όσοι τον πλαισιώνουν στο Κορωπί.
Meanwhile στην Τρίπολη, ο Ράσταβατς κέρδισε πάρα πολύ χρόνο, αν σκεφτεί κανείς ότι στο φρούριο “Θεόδωρος Κολοκοτρώνης” θα ξαναπαίξει η ομάδα του μέσα Οκτώβρη. Στο Καραϊσκάκη θα πάει για να χαρεί το ματς και ό,τι βγει!