Οι Χιτ έτρεξαν ένα επιμέρους 40-13 στην τελευταία περίοδο, οι Μπακς έπεσαν στο καναβάτσο κάνοντας θόρυβο κι ο Γιάννης βρέθηκε σχεδόν αυτόματα… στην πυρά. Έτσι πάει το έργο με σούπερ σταρ αυτού του βεληνεκούς, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού. Όχι βεβαίως με… επικολυρικές made in Greece χυδαιότητες τύπου “είναι ένα υπερεκτιμημένο τίποτα, προϊόν της… διαπλοκής του συστήματος”, ή με γνήσιο κι ανόθευτο βαλκανικού τύπου ρατσισμό, αλλά με αγγλοσαξωνικό φλέγμα και σαρκασμό: “Ο Γιάννης είναι ένας ψηλότερος… Ράσελ Γουέστμπρουκ”, γράφτηκε χαρακτηριστικά στα σόσιαλ μίντια. Για τους μη μυημένους, ο νυν συνοδοιπόρος του Χάρντεν στους Ρόκετς θεωρείται ο βασιλιάς της βιασύνης (για να το πούμε κομψά) τα τελευταία 10 χρόνια στο ΝΒΑ.
Καμία απολύτως έκπληξη. Αντίστοιχη κριτική δεχόταν ο Λεμπρόν Τζέιμς επί πέντε συναπτά έτη. Από το ‘07 που πρωτόπαιξε σε τελικούς, με τους Καβς απέναντι στους Σπερς, μέχρι εν τέλει να λυτρωθεί το ‘12, κατακτώντας τον πρώτο του τίτλο, με τους Χιτ. Τα ίδια ακριβώς ακούει ο Χάρντεν εδώ και 5-6 χρόνια. Από τη στιγμή δηλαδή που εδραιώθηκε στη συνείδηση όλων ως mega star. Μπροστά σε αυτά ακριβώς τα δεδομένα θα βρεθεί κι ο επόμενος. Μην απορήσετε αν αυτός είναι πχ ο (τούτη την στιγμή λατρεμένος των αμερικανικών ΜΜΕ) Τζέισον Τέιτουμ, εφόσον σε 1-2 χρόνια από τώρα δεν αποδειχθεί ικανός να σηκώσει το βάρος του ηγέτη στη Βοστόνη. Ο Γιάννης άλλωστε βρισκόταν στη θέση που στέκεται αυτή τη στιγμή ο 22 χρονος των Σέλτικς πριν από μόλις 12 μήνες.
Όσοι παρακολουθούσαν τα live μας στο ίνστραγκραμ στο διάστημα της καραντίνας θα θυμούνται πως στα μέσα του Μάρτη είχαμε πει τα εξής: “Το νο1 ζήτημα για τον Γιάννη είναι πλέον η διαχείριση της πίεσης. Έχει ένα MVP και λογικά θα πάρει και δεύτερο συνεχόμενο. Ο μήνας του μέλιτος ή αν προτιμάτε η περίοδος χάριτος τελείωσε λοιπόν. Τώρα είναι εδραιωμένος παίκτης πρώτης κλάσης και “πρέπει” να κερδίσει. Αν δεν το κάνει, δεν θα αντιμετωπιστεί με συμπάθεια, όπως συμβαίνει μέχρι τώρα”, σχολιάσαμε σε ένα από τα live με τη Δώρα Παντέλη.
Αυτή είναι η λογική των Αμερικανών εδώ και 10ετίες και δεν αναμένεται να αλλάξει, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον. “Όταν είσαι το νο1, οφείλεις να παίζεις πάντα ως νο1”. Ελληνικού τύπου δικαιολογίες “μα η ομάδα δεν είναι σωστά δομημένη, οι συμπαίκτες του δεν τον βοηθούν κλπ” αντιμετωπίζονται με χλεύη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Διότι, πέρα από… αλλεργία στις φθηνές δικαιολογίες, έχουν κι ένα ακόμα προσόν: ξέρουν να διαχωρίζουν τα δεδομένα, μένοντας μακριά από λογικές που στο τέλος θα τους οδηγήσουν να κυνηγούν την ουρά τους, προσπαθώντας να τετραγωνίσουν τον κύκλο.
Είναι άλλο κεφάλαιο γι’ αυτούς το θέμα της ομάδας, των ενδεχόμενων ελλείψεων ή των λαθών του προπονητή κι άλλο η εικόνα του ηγέτη στο παρκέ, έστω κι αν νομοτελειακά αυτά τα δύο κάποια στιγμή θα συναντηθούν. Ότι κι αν ισχύει όμως στο πρώτο σκέλος, ο “Μεσσίας” οφείλει να τα δώσει όλα, διατηρώντας παράλληλα την αυτοκυριαρχία του σε απόλυτο βαθμό. Αν βρεθεί “μείον” έστω σε ένα από τα δύο, τότε αυτόματα έχει ευθύνη, χωρίς το παραμικρό “ναι μεν, αλλά”. Κυνικό μεν, ξεκάθαρο δε.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται από τα ξημερώματα ο Γιάννης. Ουδείς στην Αμερική του καταλογίζει το παραμικρό όσον αφορά το θάρρος, την αποφασιστικότητα και την σκληράδα που επιδεικνύει. Την ίδια στιγμή ωστόσο τα ερωτήματα όσον αφορά τις επιλογές του παίρνουν την μορφή καταιγίδας.
“Σε τρία παιχνίδια εναντίον των Χιτ, ο Γιάννης έχει μόλις 3/16 σουτ έξω από την ρακέτα (19%), 54% στις βολές, ενώ δεν μπορεί να αποφύγει τα καθοριστικά λάθη”, γράφτηκε ενδεικτικά.
Ανεξάρτητα λοιπόν από το αν έχει ρεαλιστικές ελπίδες να ανατρέψει τα δεδομένα της σειράς το Μιλγουόκι (καμία ομάδα δεν έχει επιστρέψει απο 3-0 στην ιστορία των πλέι οφς), ο Αντετοκούνμπο καλείται πρώτα απ’ όλα να δώσει απαντήσεις επ’ αυτών. Τα υπόλοιπα (προπονητής, αγωνιστική κατεύθυνση, συμπαίκτες κλπ) δεν είναι της παρούσης.