Να καβαλάς το κύμα, αυτό είναι το εύκολο. Ειδικά στα 21.
Να το δαμάζεις, όχι και τόσο.
Κλίπερς – Μάβερικς, τρίτη περίοδος, 05:25 ακόμη για να τελειώσει, σκορ 73-75. Το Ντάλας έχει ήδη ανατρέψει το -21 και έχει πάρει αυθάδες προβάδισμα. Λίγο πριν, ένας ξανθός δίμετρος με το νούμερο 77 στη φανέλα έχει αφήσει τον Παύλο Γεωργίου στο παρκέ με ένα σεληνιακών βημάτων eurostep, πατώντας στον αστράγαλο που υποτίθεται ότι είναι λαβωμένος.
Ο Ντόντσιτς δοκιμάζει μια ρέμπελη πάσα στον Μαριάνοβιτς, από αυτές που πετάγαμε στον αφύσικα ψηλότερο συμμαθητή μας στο γυμνάσιο, σίγουροι πως θα την πιάσει ούτως ή άλλως και οι υπόλοιποι θα παρακολουθούν εκνευρισμένοι. Οι Κλιπς κλέβουν και ο Πολ Τζορτζ μεταφέρει τη μπάλα στην απέναντι πλευρά, σηκώνοντας το κεφάλι αναζητώντας τον ελεύθερο παίκτη που συνήθως υπάρχει σε αυτά τα transition. Ο Λούκα του παίρνει τη μπάλα, φτάνει ως το αντίπαλο καλάθι.
Ο PG, διαφημισμένος αμυντικός, μετράει τα βήματα, έτοιμος για τη ρεβάνς. Ο Λούκα επιβραδύνει, δεν χρειάζεται ταχύτητα. Με ένα jump stop στέλνει τον αντίπαλο στην ενστικτώδη παρόρμηση που παραπέμπει σε σκακιστικό zugzwang: εκείνη την κατάσταση που όποια κίνηση και να κάνεις, θα είσαι σε χειρότερη θέση από την αμέσως προηγούμενη. Ο Τζορτζ σηκώνεται στον αέρα, ο Ντόντσιτς περιμένει να ξεκινήσει η αναπόφευκτη κάθοδος και σκοράρει άκοπα.
Τέταρτη περίοδος, εκεί που όλα μετρούν καθοριστικά. Η κόπωση είναι πλέον ορατή, ο Ντόντσιτς είναι ο road runner και όλοι οι Κλίπερς έχουν φορέσει το κουστούμι του κογιότ. Ο Ντοκ Ρίβερς στέλνει στο παρκέ μια πεντάδα χωρίς ψηλό, υιοθετεί switch all άμυνες, αφαιρεί από τον Λούκα το δικαίωμα να σημαδέψει έναν ψηλό στο pnr. Όταν μπροστά του ανοίγονται οι δαγκάνες του Κγουάι “Claw” Λέναρντ, ο εξουθενωμένος Σλοβένος μοιάζει έτοιμος να αποδεχτεί το coup de grace.
04:50 για το φινάλε, ο Λου Γουίλιαμς πελεκάει τα χέρια του Ντόντσιτς, κλέβει τη μπάλα, σκοράρει με λέι-απ. Κανένα φάουλ, 105-110, οι Μάβερικς είναι ετοιμόρροποι. Ο Λούκα μειδιά σαρκαστικά καθώς ντριμπλάρει στην απέναντι πλευρά κουνώντας το κεφάλι. Το σκέφτεται ακόμα, κάνει εύκολο λάθος, δίνει βολές στον αντίπαλο, τώρα πια η απόσταση είναι ένα τρίποντο. Η μικρή διακοπή ήταν χρήσιμη: το κεφάλι του Ντόντσιτς έχει κρυώσει τόσο πολύ που στην επόμενη επίθεση μετατρέπει το παρκέ μπροστά στον Ρέτζι Τζάκσον σε παγωμένη λίμνη με μια σταυρωτή και ένα step back τρίποντο.
Το ίδιο μήνυμα, ξανά και ξανά.
Μπορείτε να με νικήσετε. Αλλά δεν μπορείτε να με αποθαρρύνετε.
Όταν πισωπάτησε στα 9 μέτρα και έβαλε τον Λου Γουίλιαμς να παρακολουθεί την τοξοειδή πορεία της μπάλας προς το καλάθι, οι μορφές του Βασίλη Σπανούλη και του Σέρχιο Γιουλ άστραψαν. Το είδωλο και ο μέντορας χαμογελούσαν ένα ωκεανό μακριά. Ήξεραν.
Όταν ο χρόνος σταμάτησε στα 3.7 δευτερόλεπτα, ο Ντόντσιτς ρύθμισε το εσωτερικό του χρονόμετρο. Χωρίς βιασύνη,δίχως πανικό. Μια κίνηση εκτελεσμένη με παράλογη ακρίβεια, αρμονία, ψυχραιμία για έναν συνηθισμένο 21χρονο.
«Ποιος μπορεί να λύσει το γρίφο της ουσίας και του χαρακτήρα της καλλιτεχνικής φύσης! Ποιος μπορεί να συλλάβει τη βαθιά ενστικτώδη σύζευξη πειθαρχίας και αχαλίνωτης αφροσύνης που τη διέπει!». Ο Τόμας Μαν, ο «Θάνατος στη Βενετία», ο Γκουστάφ Άσενμπαχ που αναρωτιέται.
Η μπάλα στον αέρα.
Bang.
“BANG, BANG!”
Watching on a loop.#TissotBuzzerBeater #ThisIsYourTime pic.twitter.com/JLQXbKel7D
— NBA (@NBA) August 24, 2020
Ο πρώτος χορός του Λούκα Ντόντσιτς είχε μόλις τελειώσει. Στις πρώτες του δηλώσεις, η αδρεναλίνη ήταν λες και είχε εξατμιστεί από το κορμί του: μίλησε για την ομάδα, τους συμπαίκτες, την πίστη. Αφιέρωσε τον μισό του χρόνο μιλώντας για το ιατρικό επιτελείο, τους φυσικοθεραπευτές, τους αθέατους εργάτες που έκαναν τη διαφορά στον τραυματισμένο του αστράγαλο.
Την ώρα που στο twitter είχε ξεσπάσει φρενίτιδα, ο ίδιος είχε επιστρέψει στη γη και είχε στρέψει ήδη το βλέμμα στο επόμενο ματς, ο κομπασμός και η ματαιοδοξία άφαντα. «Όποιος δεν πιστεύει, δεν έχει θέση εδώ», είπε ορθά κοφτά, την ημέρα που ο αδικοχαμένος Κόμπι Μπράιαντ θα συμπλήρωνε 42 χρόνια ζωής, Mamba Mentality και lead by example στην πράξη.
Σε έναν μπασκετικό πλανήτη που έχει από καιρό ερωτευτεί την ταχύτητα, την έκρηξη και το ένστικτο, ο Λούκα Ντόντσιτς προφητεύει μια άλλη θρησκεια. Διδάσκει την επιβράδυνση και την ακρίβεια, αποπλανεί τους κανόνες γιατί έχει πάρει άριστα στα βασικά, θωπεύει τη μπάλα όντας τεχνικά άρτιος, σπέρνει εναλλάξ τον σεβασμό και τον φόβο με τον συνδυασμό σωματικής και πνευματικής κυριαρχίας. Τα ρεκόρ έχουν σημασία μόνο για να καταδείξουν ό,τι έρχεται αν μείνει υγιής.
Ακόμα και η σημειολογία είναι εκεί. Ο Ντόντσιτς είναι maverick, το αμαρκάριστο ζώο που ξεφεύγει από το κοπάδι των cowboys. Πόσο τυχεροί υπήρξαμε που είδαμε έστω τις πρώτες περιπλανήσεις του.
Giannis Vs Luka: αν όχι φέτος, σύντομα.