Δεν ήμασταν πολλές φορές τόσο τυχεροί για να δούμε στον τελικό της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης και τους δύο φιναλίστ να παίζουν τόσο επιθετικά. Αυτό δε σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι εξασφαλίζουμε θέαμα εκ των προτέρων στη Λισαβώνα γιατί ο τελικός είναι ένα παιχνίδι με τη βασική ιδιαιτερότητα του αποτελέσματος. Όλοι θυμούνται αυτόν που κερδίζει…
Δεδομένο όμως είναι πως τόσο η Παρί όσο και η Μπάγερν είναι ομάδες φτιαγμένες για να παίζουν ποδόσφαιρο. Να πιέζουν ψηλά, να κάνουν επίθεση, να ψάχνουν γκολ. Διαθέτουν ατομικό ταλέντο σε πολύ υψηλό επίπεδο, κατ’ επέκταση έχουν δημιουργήσει τον τρόπο παιχνιδιού τους σε μεγάλο βαθμό στηριζόμενες σε αυτό.
Ο τρόπος με τον οποίο Η Μπάγερν πιέζει πολύ ψηλά στο γήπεδο, δίνει στον αντίπαλο ευκαιρίες να βρει ανοργάνωτη την άμυνά της. Το είδαμε και στα προηγούμενα παιχνίδια απέναντι σε Λιόν και Μπαρτσελόνα, ότι με τον τρόπο που βρίσκεται ψηλά στο γήπεδο δίνει ευκαιρίες στον αντίπαλο. Όταν μιλάμε για αντίπαλο με Εμπαπέ, Νεϊμάρ, Ντι Μαρία, αντιλαμβάνεστε πως και η Παρί Σεν Ζερμέν θα έχει τόσο με την ταχύτητα όσο και την εκτελεστική δεινότητα των τριών τις ευκαιρίες της.
Η ασφάλεια και ταχύτητα της επιθετικής μετάβασης της Παρί ίσως κρίνει και τον τελικό. όταν η Λιόν την πίεσε ψηλά στο γήπεδο στο 2ο ημίχρονο του ημιτελικού, είχε προβλήματα ανάπτυξης. Στην τριάδα της μεσαίας γραμμής ο Μαρκίνιος είναι απασχολημένος με το ανασταλτικό κομμάτι σε πολύ μεγάλο βαθμό και οι Παρέδες και Γκέιγ δεν έχουν δείξει ότι μπορούν να μεταφέρουν με ταχύτητα και ασφάλεια τη μπάλα προς την επίθεση.
Παράλληλα, η Μπάγερν πιέζει τόσο αποτελεσματικά στη μπάλα και σε όλους τους χώρους του γηπέδου, που κάνει πιθανότερο το λάθος για όποιον αντίπαλο έχει απέναντί της.
Παράλληλα με την αποτελεσματική της πίεση, έχει δουλέψει σε εκπληκτικό βαθμό την άμεση μετάβαση στην επίθεση ολοκληρώνοντας φάσεις, σκοράροντας πολύ και εκμεταλλευόμενη το παραμικρό λάθος των αντιπάλων της.
Μιλώντας για την τριάδα της Παρί στην επίθεση, αντιλαμβάνεστε πως κάτι ανάλογο ισχύει και γι’ αυτή της Μπάγερν που μάλιστα είναι… τετράδα. Γκνάμπρι, Πέρισιτς, Μίλερ, Λεβαντόφσκι…
Όσο για τους μέσους, η παρουσία του Τιάγκο Αλκάνταρα αποτελεί ρυθμιστικό παράγοντα της εύρυθμης λειτουργίας της Μπάγερν σε άμυνα και επίθεση με τον Γκορέτσκα να κάνει χιλιόμετρα καλύπτοντας τους χώρους που μένουν κενοί από τις κινήσεις του παρτενέρ του στον άξονα.
Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τι θα έχουν ετοιμάσει στον τελικό Τούχελ και Φλικ στην αντιμετώπιση δύο παικτών “κλειδιά” για το τελείωμα των επιθέσεων με τις εμπνεύσεις και την αποτελεσματικότητά τους στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Από τη μια ο Νεϊμάρ που έχει κάνει ίσως τις πιο ώριμες εμφανίσεις της καριέρας του σε αυτή την τελική φάση, από την άλλη ο Μίλερ που με τη δουλειά και την προσωπικότητά του στον αγωνιστικό χώρο μοιάζει να δίνει παίκτη παραπάνω στη Μπάγερν.