Ο Νέμανια Νέντοβιτς και ο Παναθηναϊκός της σεζόν 2020-21 μοιάζουν. Ο Σέρβος, στα 29 του, θα προτιμούσε να είναι μέλος ενός ρόστερ που θα κυνηγούσε την κορυφή. Οι πράσινοι, να είχαν κρατήσει τον διόλου ευκαταφρόνητο κορμό τους και να προσπαθούσαν να μοιράσουν καλύτερα τα 2+ εκατομμύρια που εν τέλει σπαταλήθηκαν νοικιάζοντας τις υπηρεσίες των Φρεντέτ και Τζόνσον.
Σκληρή ζωή και καθόλου διαθέσιμος χρόνος για να μεμψιμοιρεί κανείς πάνω από τις δάφνες του παρελθόντος. Ο Νέντοβιτς δεν είναι πια hot stuff, δεν είναι δεύτερος σκόρερ της Ευρωλίγκας σε μέσο όρο (16.8π) όπως ήταν στην τελευταία του σεζόν στην Μάλαγα, δεν είναι ο παίκτης του εκατομμυρίου, δεν είναι στην εθνική Σερβίας. Το ερωτηματικό γύρω από την εκρηκτικότητα που του έδινε ένα βήμα πλεονέκτημα σε σχέση με τον αντίπαλο εξακολουθεί να πλανάται, αφού τα τελευταία δύο χρόνια ήταν φύσει αδύνατον να έχει οποιοδήποτε σταθερό αγωνιστικό ρυθμό. Ενδεικτικό είναι πως σε μια Αρμάνι που είχε απελπισμένη ανάγκη από έναν δεύτερο περιφερειακό πόλο γύρω από τον Τσάτσο, δεν κατάφερε να γίνει καν σημαντικός.
Τζέιμς και Νέντοβιτς πήγαν στο Μιλάνο για να γίνουν Λάρκιν και Μίτσιτς, το δίδυμο που θα άλλαζε τις ισορροπίες και θα ξάφνιαζε τον ανταγωνισμό. Όταν ήταν υγιείς, ήταν ικανοί να σπείρουν τον τρόμο, όπως στο Σ.Ε.Φ. Νέντοβιτς και Τζέιμς έπαιξαν μαζί 65.5 λεπτά, έβαλαν 42 πόντους, μοίρασαν 9 ασίστ, έκλεψαν 3 μπάλες, το Μιλάνο κέρδισε με 24, 99-75, έναν Ολυμπιακό που είχε ξεκίνήσει με 2/2 εκτός έδρας σε Μόσχα (Χίμκι) και Βιτόρια.
Βίοι αντίθετοι, σχεδόν τρία χρόνια μετά. Ο ένας συνέχισε να είναι το μόνο πράγμα που ξέρει (ο εαυτός του), έγινε μαζί πρώτος σκόρερ και ανεπιθύμητος, μια καραμπόλα τον έβγαλε στην Μόσχα και δεν το μετάνιωσε ποτέ. Ο άλλος είδε το εύθραυστο σουλούπι του να τον προδίδει ξανά και ξανά και σταδιακά βυθίστηκε στην ανυποληψία.
Η συμβίωση Παναθηναϊκού και Νέντοβιτς θα είναι έξυπνη αν είναι ειλικρινής. Ο Σέρβος έρχεται στην Αθήνα σε τιμή ευκαιρίας, έχοντας απελπισμένη ανάγκη από ένα χαμηλό σκαλοπάτι για να πατήσει, να στηριχτεί, αν μπορεί να ξανακάνει το άλμα. Το καλό σενάριο είναι πως ο καμωμένος από καλούπι πρωταγωνιστή γκαρντ θα βρει στον αβέβαιο και σε μεταβατική φάση Παναθηναϊκό τον χώρο να ξαναγίνει σημαντικός, ηγέτης, αγαπημένος του κοινού, go-to-guy στα τελευταία δευτερόλεπτα με το παιχνίδι στο όριο.
Ο Παναθηναϊκός ξέρει πως νοίκιασε κλάση σε γυάλινη συσκευασία. Το συμβόλαιο του ενός έτους αποδεικνύει ότι κανείς από τους δύο δεν είναι σίγουρος πως αυτή η σχέση θα μακροημερεύσει: ο ένας ελπίζει πως είναι για παραπάνω, ο άλλος φοβάται μην πληρώνει κάποιον που την ώρα αγώνα φορά πολιτικά. Το σίγουρο πάντως είναι πως οι πράσινοι βρίσκουν στο πρόσωπο του νέους τους γκαρντ μια σταθερή πηγή σκοραρίσματος και προσωπικότητας και ταυτόχρονα έναν παίκτη που έχει ισχυρό κίνητρο, βασικό συστατικό της ομάδας που θέλει να οικοδομήσει ο Γιώργος Βόβορας. Αν ο Νέντοβιτς δεν τα καταφέρει στον Παναθηναϊκό, το επόμενο βήμα λέγεται Ερυθρός Αστέρας, επαναπατρισμός στα 30 και μια what-if καριέρα που απογειώθηκε μόνο για λίγο.