Συμφωνούσες η διαφωνούσες μαζί του πάντα είχε ένα λόγο να τον ακούσεις.
Να τον ακούσεις για τον τόσο απλοϊκό συνάμα και μαγικό τρόπο που σου ανέλυε την δική του άποψη για το ποδόσφαιρο.
Γιατί ακόμη κι αν η δική σου οπτική για τα πράγματα ήταν διαφορετική, σου πρόσφερε πολλές φορές τροφή για σκέψη.
Καλός ή κακός προπονητής, όπως κι αν τον κρίνουν οι γνωρίζοντες καλά το ποδόσφαιρο ως αναλυτή, ο Αλέφαντος ήταν μοναδικός. Ο τρόπος του ήταν μοναδικός. Από τη διαχείριση ενός αγώνα και το ψυχολογικό “ντοπάρισμα” των παικτών του, μέχρι την ανάλυση ή ακόμα και την ισοπεδωτική – κάποιες φορές – κριτική του για πρόσωπα ή ομάδες.
Ο Αλέφαντος ήταν αυθεντικός. Ως τέτοιος δεν πάτησε ποτέ… φρένο ούτε και χαμήλωσε το volume που λένε και στο χωριό μου…
Έλεγε αυτά που πίστευε. Άρεσαν ή όχι, ήταν αυτά που πίστευε. Με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Χωρίς να παριστάνει τον διπλωμάτη.
“Όταν ένοχοι με βάζουν να απολογηθώ, θυμάμαι τον Αλέφαντο” έλεγε ο στοίχος που τραγούδησαν με τεράστια επιτυχία “Τα παιδιά από την Πάτρα”
Ακόμη και σε στιγμές προσωπικής πικρίας , όταν είχε αίσθημα αδικίας, λειτούργησε όπως πραγματικά ήταν. Δακρύζοντας, αναζητώντας το δίκιο του. Σαν μικρό παιδί. Άλλωστε και στο ποδόσφαιρο με την αγνότητα μικρού παιδιού λειτουργούσε. Με άγνοια της λέξης συμβιβασμός. Από τη γνώμη του για το παραμικρό που αφορούσε στο άθλημα, μέχρι τις επαγγελματικές του σχέσεις αγνόησε τον συμβιβασμό.
Ο Αλέφαντος ήταν ίδιος απέναντι σε όλους. Τηρούσε τις ίδιες, κοντινές η μακρινές αποστάσεις. Δεν ξεχώριζε φίρμες και παιδάκια. Ήταν αληθινός με όλους και απευθυνόταν σε όλους με τον ίδιο τρόπο. Άλλοι ήθελαν να τον καταλάβουν άλλοι όχι. Όπως και να’ χει πάντως ήταν γνήσιος. Ίσως γι’ αυτό αγαπήθηκε από πολλούς και αμφισβητήθηκε από λίγους.
Τη σεζόν 2003-2004, στα πρώτα χρόνια της παρουσίας μου στα κανάλια Novasports έχω έντονη ακόμη τη μνήμη της παρουσίας και έντονης συμμετοχής του στο παιχνίδι από τον πάγκο του Ολυμπιακού τότε, και σε αγώνα με αντίπαλο τον Ιωνικό στη Νεάπολη. ήταν το πρώτο του παιχνίδι, από τα 7 συνολικά μέχρι το τέλος της σεζόν και είχε απολογισμό 6 νίκες και μία ισοπαλία.
Κάνοντας ρεπορτάζ αγωνιστικού χώρου, ακούγοντας τις φωνές του για 90 λεπτά με κινήσεις που έμοιαζαν με εκείνες των προπονητών του μπάσκετ. Απαιτητικός, απόλυτος, απολαυστικός. Έζησε έντονα την κάθε στιγμή του στο ποδόσφαιρο.
Ήταν τα τελευταία παιχνίδια της προπονητικής του καριέρας, μαζί με τρία ακόμη στο Κύπελλο.
Ήταν τόσο ενθουσιασμένος για τον ρόλο του. Τα μάτια του έλαμπαν από ικανοποίηση για τη δουλειά του. Το πάθος του για τη μπάλα ήταν παράδειγμα προς μίμηση.
“Γεια σου ρε Αλέφαντε είσαι παλικάρι. Γεια σου ρε Αλέφαντε κράτα όσο μπορείς. Μην υποχωρείς“, τραγουδήσαμε κάποια στιγμή όλοι μας. Δεν υποχώρησε ποτέ. Συνεπής για πάντα. Καλό ταξίδι κύριε Νίκο…