Ο Σερ Άλφ Ράμσεϊ αποτελεί με τεκμήριο την, επί των ημερών του, μοναδική κατάκτηση Παγκοσμίου Κυπέλλου από τους Άγγλους, την κυρίαρχη προπονητική φυσιογνωμία για την εθνική ομάδα της χώρας.
Γεννημένος στο Έσεξ τον Ιανουάριο του 1920, απεβίωσε στις 30 Απριλίου1999, όντας ο μοναδικός που κατάφερε να οδηγήσει τα «Τρία Λιοντάρια» στην παγκόσμια δόξα.
Με το δικό του τρόπο, τη δική του φιλοσοφία, στην οποία δεν έκανε εκπτώσεις, ακόμη κι όταν τα αποτελέσματα δεν ήταν εκείνα που επιθυμούσε. Άνθρωπος με άποψη, δεσμευμένος σε αυτή, η οποία αποτέλεσε και τη βάση της προπονητικής του φιλοσοφίας.
Μιας φιλοσοφίας που στηριζόταν στη διαρκή κίνηση, την πίεση, τη συλλογική προσπάθεια, την απλότητα και τη γρήγορη σκέψη. Οι βεντέτες είχαν θέση στην ενδεκάδα μόνο εφόσον δεν επιδίωκαν να βγουν πάνω από την ομάδα, ενώ «ομάδα που νικούσε δεν άλλαζε».
“Θαύματα χωρίς Φτερά”
Ο Σερ Άλεξ Ράμσεϊ είχε επικρατήσει στον τελικό του Μουντιάλ του 1966 της Δ. Γερμανίας με τακτική που έμεινε στην ιστορία ως «Θαύματα χωρίς Φτερά» (Wingless Wonders), ένας σχηματισμός που παρέπεμπε σε διαμάντι 4-4-2.
Ο Άγγλος προπονητής όμως είχε επιμείνει στο 4-3-3, το οποίο θεωρούσε ότι στη φάση κατοχής της μπάλας έδινε την ευκαιρία στην ομάδα του να δώσει πλάτος στο γήπεδο και να ανοίξει τις γραμμές, ενώ στην ανασταλτική λειτουργία να κλείσει επαρκώς τους χώρους.
Αυτή η προσέγγιση του Ράμσεϊ σε συνδυασμό με την επίμονη επιδίωξη του τεχνητού οφσάιντ, αποτελούν ενδεχομένως τη σημαντικότερη κληρονομιά που άφησε στην κοινότητα του ποδοσφαίρου και τον έχουν καταστήσει σαν τον προπονητή που ανέδειξε τις αρετές και τη δυναμική του συγκεκριμένου σχηματισμού.
Μπροστά από την εποχή του έκανε πρωταγωνίστριες στο ποδόσφαιρο των ημερών του αρχές που χαρακτηρίζουν το άθλημα σήμερα, όπως αυτές της επαγγελματικής προσήλωσης εντός κι εκτός γηπέδου και της υψηλής φυσικής κατάστασης των παικτών.
Στο νεκροταφείο του Ίπσουιτς που βρίσκεται η τελευταία κατοικία του Σερ Άλφ Ράμσεϊ η επιτύμβια πλάκα του έχει χαραγμένα τα λόγια της αγαπημένης του συζύγου, της Βικτόρια. Καμία άλλη αναφορά στο ρόλο που διαδραμάτισε στο μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό επίτευγμα της Αγγλίας. Ίσως έτσι το ήθελε και ο ίδιος, αφού κανείς και ποτέ δε μπαίνει πάνω από την ομάδα, όπως έλεγε…
Γιατί η ταπεινότητα διακρίνει τους πραγματικά σπουδαίους ανθρώπους!