47η μέρα
Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνω Ανάσταση και Πάσχα στο σπίτι. Δεν είναι καν η πρώτη φορά που για κάποιο σοβαρό λόγο δεν πήγα στην εκκλησία για την Ανάσταση. Είναι όμως η πρώτη φορά που αισθάνθηκα τόσο διαφορετικά αυτές τις τόσο ξεχωριστές μέρες. Ο κόσμος στα μπαλκόνια του με ένα κεράκι, η τηλεόραση… τέρμα, το “Χριστός Ανέστη” να ακούγεται σε όλη τη γειτονιά και μετά ένας μικρός “πόλεμος” από βεγγαλικά… Τόσο ξεχωριστό, τόσο ιδιαίτερο, τόσο συναισθηματικό…
Ο κόσμος γιόρτασε το Πάσχα… ελληνικά. Ακόμα και αν είναι σε καραντίνα, δεν έχει μάθει να σκύβει το κεφάλι στις δυσκολίες και πάντα βρίσκει τον τρόπο για να χαμογελά. Εντάξει, για να γκρινιάξω και λίγο, τόση τσίκνα αδέρφια… ποτέ και πουθενά! Δεν ξέρω αν έμεινε και κάποιος που δεν έψησε στο μπαλκόνι… Να, ακόμα έχει μείνει η μυρωδιά στον αέρα… Ας είναι. Πάσχα Ελλήνων. Πάσχα… καραντίνας. Πάσχα υπομονής και αναμονής. Χρόνια πολλά!
Το βίντεο της μέρας
Με συγκίνησαν οι εικόνες από τα Ιεροσόλυμα. Από μικρό παιδί με έπιανε ένα δέος όταν αντίκριζα τις χιλιάδες αναμμένες λαμπάδες, αυτή την… κούρσα των ιερέων και του κόσμου για να πάρουν το Άγιο Φως. Και φέτος αυτό που είδα ήταν ιερείς με μάσκες και ένα άδειο τοπίο. Τουλάχιστον το Άγιο Φως ζέστανε τις καρδιές μας…
Το soundtrack της μέρας
Οι Ισπανοί Mago de Oz τραγουδούν στη μητρική τους γλώσσα για ένα “χορό της φωτιάς” στο εξαιρετικό άλμπουμ Finisterra. Μέρα που είναι, ας χορέψουμε!