34η μέρα
Λίγο μελαγχολική ήταν η μέρα με το “δάκρυ” του γκρίζου ουρανού. Λίγο παραπάνω από τις προηγούμενες… Και αυτός ο γλυκός θόρυβος της βροχής με έβαλε σε σκέψεις, οι οποίες έγιναν λίγο πιο έντονες όταν αντίκρισα σε μια γωνιά του δρόμου ένα νεαρό ζευγαράκι σε απόσταση δύο μέτρων να μιλά και να μην αγκαλιάζεται… Το αγόρι και η κοπελιά απλά ήθελαν να ειδωθούν… Ποιος ξέρει πόσο καιρό είχαν να βρεθούν από κοντά. Και αυτό που με συγκίνησε περισσότερο είναι ότι στο τέλος της σύντομης συνομιλίας τους, φόρεσαν τις μασκούλες τους και αγκαλιάστηκαν. Μια αγκαλιά τόσο σφικτή, τόσο ζεστή… Αυτός είναι ο έρωτας στην εποχή του κορωνοϊού. Αυτή είναι η ζωή σε αυτή την εφιαλτική περίοδο.
Μου ράγισε η καρδιά με την εικόνα που είδα από το μπαλκόνι μου και άρχισα να αναρωτιέμαι πόσος κόσμος αισθάνεται μοναξιά τούτες τις μέρες… Να ξέρετε δεν είστε μόνοι, κανένας δεν είναι πραγματικά μόνος. Γιατί αυτή η “κατάρα” μας ανάγκασε να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα στο μυαλό μας και μας οδήγησε στην… απόδραση από τη μικρή μας “γυάλα”. Η ανθρωπότητα άρχισε πλέον να σκέφτεται ομαδικά και όχι ατομικά, ιδιαίτερα ο υλιστικός δυτικός κόσμος. Γιατί τελικά είναι περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν… Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι μας μαχόμαστε απέναντι στον κοινό “αόρατο” εχθρό…
Το βίντεο της μέρας
Μένουμε σπίτι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε με το μυαλό μας σε ονειρικούς προορισμούς. Ας “πετάξουμε” λοιπόν μέχρι τη Χαβάι για να χαλαρώσει λίγο το μυαλό…
Το soundtrack της μέρας
Όταν έχεις έμπνευση, τότε δημιουργείς αριστουργήματα! Όπως έκανε πίσω στο 1997 ο Axel Rudi Pell με το δίσκο του “Magic” και την μπαλάντα του “Eyes of the Lost” με την ταξιδιάρικη φωνή του Jeff Scott Soto.
Χέρι – χέρι βαδίζουμε σε αυτή τη διαδρομή. Και θα φτάσουμε όλοι μαζί στον προορισμό μας…