Διότι μπορεί ακόμα να μην γνωρίζουμε που θα μας βγάλει το 2019-20 (και κυρίως με ποιον τρόπο θα συμβεί αυτό), αλλά με τόσο ελεύθερο χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας, έχουμε ήδη αρχίσει να προετοιμαζόμαστε για… μετά!
Ρόκας Γκιεντράιτις
Χωρίς γνήσιους σουτέρ του +40% στο τρίποντο, οι οποίοι κινούνται αδιάλειπτα πίσω από τα σκριν και γενικότερα χωρίς τη μπάλα στα χέρια, στο σύγχρονο μπάσκετ δεν γίνεται δουλειά. Αυτοί είναι που “τεντώνουν” τις άμυνες και δημιουργούν τους απαραίτητους χώρους για να λειτουργήσει η επίθεση, ειδικά σε καταστάσεις “5 εναντίον 5”.
Θέλετε απόδειξη; Βάλτε τρεις slashers ταυτόχρονα στην περιφέρεια και είναι θέμα χρόνου να σας κάνει η άμυνα να… κουτουλάτε με το κεφάλι στον τοίχο, ψάχνοντας μάταια τον δρόμο προς το καλάθι.
Υπεραπαραίτητοι λοιπόν οι “ελεύθεροι σκοπευτές” κλάσης και την ίδια στιγμή μετρημένοι στα δάχτυλα των δύο χεριών. Κάρολ, Μιλάκνις, Κούριτς, Αμπρίνες, Μπέρτανς, Κόπονεν κι άντε, βαριά-βαριά, 2-3 ακόμα.
Ψάχνοντας λοιπόν για σουτέρ, σίγουρα θα ζοριστείς, ίσως χρειαστεί να τον πληρώσεις και λίγο παραπάνω απ’ όσο υπολόγιζες, αλλά στο τέλος λογικά θα πάρεις αυτό που χρειάζεσαι. Το προφίλ του παίκτη που είναι όμως πραγματικά δυσεύρετο στην εποχή μας είναι το εξής: εξαιρετικός σουτέρ και την ίδια στιγμή εξαιρετικός cutter. Το πλήρες πακέτο δηλαδή όταν μιλάμε για off ball συνθήκες. Παραδοσιακά ο κανόνας λέει πως είτε έχεις το ένα, είτε το άλλο. Ο Ρόκας Γκιεντράιτις τα έχει και τα δύο.
(Ανοίγουμε μια παρένθεση για να δούμε πόσο σπάνιος είναι αυτός ο συνδυασμός στη σύγχρονη Ευρωλίγκα. Ο μοναδικός παίκτης που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην ίδια βαθμίδα είναι ο Ρούντι Φερνάντεθ. Με διαφορετική αναλογία βεβαίως, αφού είναι καλύτερος ως cutter, αλλά χειρότερος ως σουτέρ σε σχέση με τον Λιθουανό της Άλμπα. Οι συγκρίσεις μεταξύ τους σταματούν βεβαίως σε αυτά τα δύο στοιχεία, αφού στα ντουζένια του ο σταρ της Ρεάλ διέθετε ίσως το πληρέστερο ρεπερτόριο που έχει παρουσιάσει περιφερειακός παίκτης στην ιστορία της διοργάνωσης. Σουτ, κίνηση στην αδύνατη πλευρά και στη base line, προσωπική και ομαδική άμυνα, αλλά και δημιουργία).
Πέρα ωστόσο από τα τεχνικά του χαρίσματα, ο Γκιεντράιτις διαθέτει ένα ακόμα ισχυρό όπλο, που είναι ίσως σημαντικότερο κι από το γεγονός ότι η άμυνα είναι υποχρεωμένη να μην τον αφήνει ποτέ (αλλά και πουθενά) από τα μάτια της. Δεν είναι λίγοι οι Λιθουανοί, αλλά και γενικότερα οι παίκτες που προέρχονται από την πρώην Σοβιετική Ένωση, που είναι ο εαυτός τους μονάχα ¨εντός τον τειχών”. Τα πρόσφατα παραδείγματα του Λεκαβίτσιους και του Τίμα, στον Παναθηναϊκό και στον Ολυμπιακό, αντίστοιχα, είναι ενδεικτικά. Τούτος εδώ, όχι απλώς δεν χρειάστηκε χρόνο για να προσαρμοστεί, αλλά με το που μετακόμισε στην Γερμανία, έκανε αμέσως την διαφορά.
Στην περσινή παρθενική του σεζόν με την Άλμπα, σούταρε με 42% στο τρίποντο και συμπεριλήφθηκε στην κορυφαία πεντάδα του Eurocup, παρουσιάζοντας ραγδαία βελτίωση συγκριτικά με το 2017-18, όταν αγωνιζόταν στην ίδια διοργάνωση με τη φανέλα της Λιέτουβος.
Μια από τα ίδια και φέτος στην Ευρωλίγκα, όπου όχι απλώς δεν είχε θέμα προσαρμογής, παρότι είναι “ρούκι”, αλλά τοποθέτησε από την πρώτη μέρα τον πήχη ψηλά.
ΜΠΟΡΙΣΑ ΣΙΜΑΝΙΤΣ
Όλοι οι παίκτες που προηγήθηκαν του 22χρονου Σέρβου σε αυτό το αφιέρωμα (αλλά κι εκείνοι που θα ακολουθήσουν στο τρίτο και τελευταίο μέρος) είναι το λιγότερο ιδιαιτέρως σημαντικοί για τις ομάδες τους. Τι δουλειά έχει λοιπόν ένας ρολίστας των 13 λεπτών και των τεσσάρων πόντων ανάμεσά τους; Αφενός ο πάουερ φόργουορντ του Ερυθρού Αστέρα συμπλήρωσε πριν από δύο εβδομάδες τα 22 του χρόνια, αφετέρου… ξαναδιαβάστε τι γράψαμε παραπάνω, με αφορμή τον Γκιεντράιτις, για την αξία των σουτέρ. Πόσο μάλλον όταν τώρα μιλάμε για “ελεύθερο σκοπευτή” που βλέπει τον κόσμο από τα 2.09μ. κι ο οποίος σημαδεύει πίσω από την γραμμή του τριπόντου με το εξωπραγματικό 51,6%.
Φεύγοντας από την ομάδα του Βελιγραδίου, ο Μίλαν Τόμιτς άφησε πίσω του σημαντική κληρονομιά. Στον Ερυθρό Αστέρα άρχισαν να ποντάρουν τα λεφτά τους πάνω στον Σίμανιτς από τότε που εκείνος ήταν μόλις 17 ετών. Ο μοναδικός ωστόσο που στήριξε με συνέπεια αυτό το σχέδιο, εστιάζοντας στην εξέλιξη του πιτσιρικά σε όλα τα επίπεδα (και κυρίως πνευματικά) ήταν ο παλαιός ηγέτης του Ολυμπιακού. Τον έριξε στα βαθιά πέρσι στο Eurocup και δεν δίστασε να τον βγάλει ακόμα πιο μπροστά φέτος στην Ευρωλίγκα. Χάρη στην δική του επιμονή μπήκε το νερό στο αυλάκι, για έναν παίκτη που δεν ήθελε και πολύ ακόμα για να χαρακτηριστεί… αιώνιο ταλέντο.
Οι ατέλειές του είναι ακόμα χτυπητές. Είναι ξεκάθαρο πως πρέπει να δυναμώσει και να αποκτήσει έστω στοιχειωδώς την δυνατότητα να δημιουργεί προσωπική φάση. Ακόμα όμως και να μην τα καταφέρει στον βαθμό που προσδοκούν οι Σέρβοι, ο συνδυασμός μεγέθους, αντίληψης και φαρμακερού σουτ ουσιαστικά εγγυάται πως το διάγραμμά του θα συνεχίσει και την επόμενη σεζόν να είναι ανοδικό.
