Εάν αγαπούσες τύπους σαν τον Μισέλ Ινταλγκό, τότε αυτομάτως αγαπούσες και το ποδόσφαιρο. Για την ακρίβεια ένα είδος του. Το γενναιόδωρο, το ακομπλεξάριστο, το σπινθηροβόλο. Έζησε χίλιες ζωές. Ποδοσφαιριστής, συνδικαλιστής, παιδαγωγός, υπεύθυνος ανάπτυξης της Γαλλικής Ομοσπονδίας, βοηθός προπονητή, εκλέκτορας, τεχνικός διευθυντής, σύμβουλος του Μπερνάρ Ταπί στη μεγάλη Μαρσέιγ, τηλεσχολιαστής. Ένας από τους 4 Γάλλους που έχουν σκοράρει με γαλλική ομάδα σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών (Ρεάλ-Ρενς 4-3, 1956). Θα μπορούσε να κάνει άλλα τόσα. Να γίνει Υπουργός Αθλητισμού στην κυβέρνηση Φαμπιούς. Ή να αποδεχθεί την πρόταση της Ρεάλ Μαδρίτης.
Τώρα η Γαλλία είναι η πρωταθλήτρια κόσμου και φιναλίστ του προηγούμενου Euro. Όταν ο γιος του μεταλλουργού την ανέλαβε το 1976, οι «Πετεινοί» ήταν ξεπουπουλιασμένοι. Μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο της Σουηδίας το 1958 και την τρίτη θέση, είχαν μπει σε 20χρονη χειμερία νάρκης. Όταν ο Ινταλγκό έδωσε τα ηνία στον Ανρί Μισέλ, η Γαλλία ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης για πρώτη φορά στην ιστορία της και κυρίως έπαιζε «ερωτεύσιμο» ποδόσφαιρο.
Σε λίγους μήνες ο Ντιντιέ Ντεσάν θα τον αφήσει πίσω του στη λίστα με τους μακροβιότερους προπονητές στους «Τρικολόρ». Αλλά ο Ινταλγκό θα είναι για πάντα ο πρώτος. Εκείνος που τους οδήγησε στην πρώτη επιτυχία. Που τους έκανε να πιστέψουν στον εαυτό τους. Πήρε την προικισμένη «γενιά Πλατινί» και την έκανε πρωταθλήτρια. Με τόλμη.
Νοέμβριος 1981, Γαλλία-Ολλανδία 2-0, 4-3-3, τρία «δεκάρια», Ζενγκινί, Ζιρές Πλατινί. Μουντιάλ 1982, «carré magique» (μαγικό τετράγωνο) αποτελούμενο από τους Ζιρές, Τιγκανά, Ζενγκινί, Πλατινί. Και στο Euro 1984, το νικητήριο για τους Γάλλους, «μαγικό τετράγωνο» 2.0 με Ζιρές, Τιγκανά, Φερναντέζ, Πλατινί.
Το πιο μεγάλο ματς του; Για τους συμπατριώτες του, προφανώς ο τελικός του Euro 1984 με τους Ισπανούς. Για τον υπόλοιπο κόσμο, εκείνο που έχασε στις όχθες του Γουαδαλκιβίρ. 8 Ιουλίου 1982, Σεβίλλη, Γαλλία-Δυτική Γερμανία, ημιτελικός Μουντιάλ, ο Μπατιστόν, ο Σουμάχερ, η παράταση, η πικρία. «Εκείνο το βράδυ στα αποδυτήρια ένιωσα σαν να έχω μπροστά μου μικρά παιδιά. Τάξη δημοτικού με τις μαμάδες να έχουν αφήσει τα παιδιά. Ουδέποτε στη ζωή μου αντίκρισα τόσο λυπημένα πιτσιρίκια» θυμάται ο Ινταλγκό.
Λάτρευε το ρίσκο, το επιθετικό ποδόσφαιρο, την αλεγρία, την πρωτοβουλία, ήταν άνθρωπος που κρατούσε το λόγο του. «Μετά τον τελικό του 1984 δεν ήθελα να φύγω. Αλλά είχα δώσει το λόγο μου στον Ανρί Μισέλ. Το 1983 του είχα πει «έλα μαζί μου και θα σου δώσω την ομάδα». Λυπήθηκα που έπρεπε να φύγω. Δεν είχα φθαρεί. Αλλά σεβάστηκα το λόγο μου». Λίγους μήνες αργότερα ήρθε η πρόταση της Ρεάλ. Είπε «όχι». «Το μεγαλύτερο λάθος μου» θα παραδεχθεί χρόνια μετά…
3.014 ημέρες στον πάγκο της εθνικής. 75 αγώνες, 41 νίκες, 16 ισοπαλίες, 18 ήττες. Ένας ημιτελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου (1982), ένα πρωτάθλημα Ευρώπης (1984), 89 παίκτες, εκ των οποίων οι 64 έκαναν ντεμπούτο.
Πίσω από τα τρόπαια, τις επιτυχίες, τις αποτυχίες, τι μένει; Η αγάπη για το καλό ποδόσφαιρο. Για τους ποδοσφαιριστές. «Το στυλ το καθορίζουν οι παίκτες. Ο προπονητής δεν είναι η κεντρική φιγούρα. Εγώ δίνω τις κατευθυντήριες γραμμές. Μετά το πρώτο σφύριγμα, ο λόγος ανήκει στους παίκτες. Υπάρχουν μόνο αυτοί, εγώ είμαι ένα τίποτα» είχε πει στη συνέντευξη Τύπου την παραμονή του πρώτου παιχνιδιού του με την Τσεχοσλοβακία στις 27 Μαρτίου 1976. Ο Μισέλ Ινταλγκό δεν αφαιρούσε. Μόνο προσέθετε…