Για όλους εμάς που διαβήκαμε το σχολικό κατώφλι στα τέλη της δεκαετίας του ’70, το όνομα του Μανόλη Ανδρόνικου ήταν από τα πρώτα που καλούμασταν προς το τέλος του δημοτικού οπωσδήποτε να γνωρίζουμε.
Για αρκετούς ήταν επίσης κι ο πιο ισχυρός παροτρυντικός παράγων για να φωνάξουμε «θα γίνω αρχαιολόγος»… κόλλησε και με τις περιπέτειες εκείνη την εποχή του Ιντιάνα Τζόουνς και κάπως έτσι αρχίσαμε να κάνουμε ανασκαφές στον κήπο του παππού και της γιαγιάς με όνειρο να κλέψουμε τη δόξα τους…
Επίσης κάπως έτσι τα ομηρικά έπη, η μυθολογία, η ιστορία έγιναν αγαπημένα αναγνώσματα, αποτελώντας την πρώτη ύλη σε σενάρια παιχνιδιών που συνδύαζαν δόξα Ελλάδας και Χόλιγουντ.
Κι αν τελικά αυτό το «θα γίνω αρχαιολόγος» νικήθηκε γύρω στα δεκατέσσερα από το αδιαπραγμάτευτο «θα γίνω δημοσιογράφος», το όνομά του Μανόλη Ανδρόνικου παρέμεινε μοναδική πηγή έμπνευσης στην προσπάθεια πραγματοποίησης των ονείρων μας.
Ήταν ένας οραματιστής που κατάφερε να φθάσει στον «προορισμό» του μέσα από την αγάπη για την προσπάθεια και τη δέσμευση σε αυτή.
Το Νοέμβριο του 1977 ο Μανόλης Ανδρόνικος ανακάλυπτε στη Βεργίνα τους μακεδονικούς τάφους του βασιλιά Φίλιππου, πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, βάζοντας την Ελλάδα στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, προσκομίζοντας ακόμη μία απόδειξη για την ελληνικότητα της Μακεδονίας.
Ήταν 30 Μαρτίου 1992 όταν απεβίωσε στη Θεσσαλονίκη, σαν σήμερα πριν από δεκαοκτώ χρόνια.
Ως φοιτητές τότε στο Πανεπιστήμιο οι «μικροί αρχαιολόγοι», είχαμε τελικά επιλέξει άλλα τμήματα, όμως ουδέποτε παραβλέψαμε ότι μας είχε διδάξει πολύ νωρίτερα…!