Εν καιρώ ειρήνης όλοι αισθανόμαστε δυνατοί, ικανοί να κρίνουμε και πολλές φορές να κατακρίνουμε τους πάντες. Υπάρχουν επαγγέλματα που σχεδόν βάση κανόνα, δέχονται τα περισσότερα πυρά, γιατί μερικά “τοξικά” μέλη τους είναι ικανά να διαμορφώσουν μία αρνητική εικόνα.
Ο γιατρός έχει συνδεθεί με το φακελάκι. Ο στρατιωτικός με ακροδεξιές πεποιθήσεις, δίκαια, άδικα, ουσιαστικά ποτέ δεν το μετράμε.
Όταν όμως τα πράγματα ξεφεύγουν, όταν τίποτα δεν είναι πια δεδομένο, όταν πλέον εξαρτόμαστε από εκείνους, τότε οι γιατροί γίνονται Θεοί και οι στρατιωτικοί Σπαρτιάτες. Τότε είναι που για τους πρώτους βγαίνεις στο μπαλκόνι και χειροκροτάς και για τους δεύτερους στέλνεις φαγητό και νερό στα σύνορα.
Είναι τότε που οι γιατροί, οι νοσηλευτές και οι στρατιωτικοί, θα γίνουν είδηση, θα γίνουν θετικοί πρωταγωνιστές σ’ αφιερώματα, θα γίνουν τραγούδι, θα γίνουν γκράφιτι στους τοίχους. Τώρα δεν υπάρχει φακελάκι, δεν υπάρχουν ακροδεξιές αντιλήψεις, τώρα υπάρχουν τα μπράβο για εκείνους που ρισκάρουν το εγώ τους για το εμείς. Που χάνουν τον ύπνο τους για να κοιμόμαστε εμείς. Εκείνοι που τρώνε λίγο για να φάμε πολύ εμείς. Είναι εκείνοι που δακρύζουν από κούραση, πόνο, φόβο, για να χαμογελάμε εμείς. Τώρα βγαίνεις στο μπαλκόνι να χειροκροτήσεις.
Είναι η μάχη των λίγων για το καλό των πολλών, είναι ο πόλεμος με αόρατους και ορατούς εχθρούς, για τη ζωή μας, για την ελευθερία μας, για την ευημερία μας.
Είναι η κόρη σου που παλεύει με τον ιό, είναι ο γιος σου που μάχεται να κρατήσει τα σύνορα απαραβίαστα, είναι ο αδερφός σου που παλεύει με το επιτελείο του να βρει το φάρμακο για τον ιό, είναι ο κουνιάδος σου εκείνος που προσπαθεί να κρατήσει υψηλό το φρόνιμα των στρατιωτών.
Σήμερα είναι μία μεγάλη μέρα για την Ελλάδα, άλλη μία μέρα τόσο σημαντική, που θα πρέπει να την κρατάμε φυλακτό. Απλοί φαντάροι, απλοί γιατροί, νέοι νοσηλευτές, ήταν και τότε ήρωες σε μαύρες μέρες πολέμου, ήρωες και τώρα οι νέοι φαντάροι στον Έβρο, οι νέοι νοσηλευτές και γιατροί στα νοσοκομεία, να τα βάζουν με έναν αόρατο εχθρό, χωρίς τα απαραίτητα εφόδια, χωρίς τις ανέσεις που θα έπρεπε να έχουν. Ναι είναι βαριά η λέξη “ήρωας” όμως αυτά τα παιδιά αξίζουν μία βαριά έκφραση για τις υπηρεσίες τους, για τη μάχη που δίνουν με τιμή και με υπερηφάνεια.
Το είχε πει ο “αετός”, από τους αιθέρες…
Το είχε πει άλλωστε και ο Σμηναγός της πολεμικής αεροπορίας στη μνήμη του συγχωρεμένου Σμηναγόυ Νεκτάριου Σαμαρά και θα μπορούσε να έχει βγει από τα χείλη κάθε γιατρού, κάθε νοσηλευτή και νοσηλεύτριας, από το στόμα κάθε απλού στρατιώτη.
Αλλάξτε το ρήμα “πετάω” με το ρήμα που ταιριάζει και θα έχετε μπει στο πνεύμα και στο μυαλό όλων εκείνων που τώρα λάμπουν ως ήρωες στα μάτια μας: “Πετάω για τον Πατέρα μου που καμαρώνει στην άκρη στο χωράφι όταν περνούν τα μαχητικά μας.
Πετάω για το παιδί στη Φλώρινα που περπατάει στο χιόνι να πάει στο σχολειό του, πετάω για τον παπά μας που κάνει χιλιόμετρα για να κάνει Ανάσταση με τους τσοπαναραίους στο ύψωμα της Παναγιάς.
Πετάω για τον ψαρά που βγήκε 4 το πρωί με την ψαρόβαρκα να φέρει το μεροκάματο στη φαμελιά του.
Πετάω για το δασκαλάκο που πληρώνει από την τσέπη του τις φωτοτυπίες στα Άγραφα της Καρδίτσας.
Για αυτούς πετάω. Για να μπορούν να κάνουν αυτό που χρόνια κάνουν και να κρατάνε την Πατρίδα μας ζωντανή.
Ούτε αυτοί, ούτε εγώ θα ζητήσω υπερωρίες γιορτές και Κυριακές, γιατί εγώ πετάω για την Πατρίδα μου.
Πετάω για τους δικούς μου ανθρώπους, αυτούς που γλεντάνε με την ψυχή τους, ζουν για μια στιγμή και όταν πεθαίνουν ξεπροβοδίζουν τους δικούς τους ανθρώπους με τραγούδια και εύχονται καλήν αντάμωση. Πετάω για την ΕΛΛΑΔΑ. Γιατί εκεί που ισιώνει ο αετός, οι γλάροι δεν πετάνε”.
Χρόνια πολλά Ελλάδα, καλή δύναμη Έλληνες.