Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος και μεγαλύτερος μου φόβος είναι η έλλειψη επικοινωνίας, είτε διαπροσωπικής, είτε μέσω συναθροίσεων, είτε εξ αποστάσεως. Αρκετές στιγμές της ημέρας το μυαλό μου αδυνατεί να συλλάβει τί είναι αυτό που περνάμε και γιατί πρέπει να το περνάμε. Όπως όλοι μας, έχω “χαθεί” αυτές τις μέρες αρκετές ώρες στο διαδίκτυο με τα συναισθήματα μου να αποτελούν επιβάτες ενός τρελού roller coaster.
Προσπαθώ να φιλτράρω κάθε τί που πέφτει στα χέρια μου, δηλαδή στα μάτια μου, κι από εκεί υπεισέρχεται στο μυαλό και την ψυχή μου. Ώστε να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα και να ξαναγίνω αισιόδοξος έχοντας προσαρμοστεί στη νέα μας πραγματικότητα. Σκοπός είναι να καταφέρω να προσαρμοστώ και στη “μετά-κορωνοϊού” πραγματικότητα που πρόκειται να έρθει όταν τελειώσει ο εφιάλτης.
Άλλωστε γι’ αυτό ο άνθρωπος “κυριαρχεί” στον πλανήτη. Όχι γιατί είναι πιο έξυπνος, ούτε γιατί είναι πιο δυνατός. Αλλά γιατί έχει τη δυνατότητα να προσαρμόζεται. Όμως “κυριαρχόντας” στον πλανήτη, ο άνθρωπος έφερε πλήγματα στο “μεγάλο του χωριό”, το οποίο άρχισε να ασφυκτιά. “Φώναζε” αλλά δεν το ακούγαμε. Συνεχίζαμε να το καταστρέφουμε με κάθε τρόπο. Νιώθω πως το STOP που ζούμε το βάζει ο ίδιος ο πλανήτης. Έσκασε. Εξαιτίας μας. Και αντιδρά.
Ο άνθρωπος έμαθε ό,τι δεν τον αγγίζει να μην τον συγκινεί. Βασικά έμαθε να αδιαφορεί και να συνεχίζει τον προσωπικό του αγώνα δρόμου για ένα καλύτερο (δικό του και μόνο δικό του) αύριο. Χωρίς καμία πραγματική αξία, όσο κι αν τις ευαγγελίζεται, χωρίς κανέναν σεβασμό, όσο κι αν υπάρχουν οι εξαιρέσεις, και χωρίς καμία ένδειξη ανθρωπιστικής ευαισθησίας ή αγάπης για τον συνάνθρωπο.
Ήρθε λοιπόν ο “αόρατος εχθρός” που δεν απειλεί μόνο τη Συρία, δεν απειλεί μόνο χώρες της Αφρικανικής Ηπείρου, δεν απειλεί μόνο ανθρώπους που για διάφορους λόγους ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας στον δυτικό κόσμο, δεν απειλεί μόνο χώρες που… “απειλούνται” από πρόσφυγες, δεν απειλεί εκατομύρια παιδιά που υποσιτίζονται και δεν έχουν νερό να πιουν. Απειλεί τους πάντες, από το πρώτο κρούσμα στη Σομαλία, μέχρι τον Πρίγκιπα Αλβέρτο. Ε, μήπως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε;
Χάνονται ήδη και θα χαθούν ακόμα χιλιάδες άνθρωποι εξαιτίας του COVID-19. Όπως χάνονται και θα εξακολουθήσουν να χάνονται χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά για χίλιους και δυο ακόμα λόγους. Όμως τώρα το μήνυμα ελήφθη. Όσο κοστίζει η ζωή του Πρίγκιπα Αλβέρτου, άλλο τόσο αξιζει και η ζωή εκείνου που βρέθηκε θετικός στο Σουρινάμ. Όσο κι εκείνου που προσπαθεί να περάσει τα σύνορα για ένα καλύτερο δικό του αύριο. Η ανθρωπινη ζωή είναι ανεκτίμητη για κάθε σώμα που κατοικείται.
Οπότε ναι, είναι περίοδος που καλούμαστε όλοι να “Μείνουμε Σπίτι”. Για ποιο λόγο όμως;
Ναι, θα καθίσουμε αναπαυτικά στον καναπέ μας, θα επικοινωνήσουμε καλύτερα με την οικογένειά μας. Θα διαβάσουμε βιβλία, θα δούμε σειρές και θα ανακαλύψουμε κρυφά ταλέντα που μπορεί να έχει ο καθένας μας όπως το μαγείρεμα για παράδειγμα.
Όμως μένοντας στο σπίτι θα πρέπει πρωτίστως να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να αναπροσδιορίσουμε τον κώδικα των αξιών μας. Δε μπορώ να δεχθώ ότι θα βγούμε από αυτόν τον εφιάλτη και θα είμαστε ίδιοι κι απαράλλαχτοι με πριν. Δηλαδή με θεό μας το χρήμα.
Ας έχουμε αλλάξει. Είναι τώρα μια μεγάλη ευκαιρία να μην επιστρέψουμε στην (παλιά) “κανονικότητα”, αλλά προσαρμοσμένοι στη νέα μας ζωή, να δημιουργήσουμε μια νέα πραγματικότητα. Μια νέα τάξη πραγμάτων βασισμένη σε πραγματικές αξίες. Έτοιμοι να αφήσουμε τον πλανήτη να αναπνεύσει και μαζί του να αναπνεύσουμε κι εμείς καθαρό αέρα.
Συνειδητοποιώ πως δε θέλω να επιστρέψω στην προηγούμενη κατάσταση. Όσο το σκέφτομαι, δε μου αρέσει η προ-κορωνοϊού πραγματικότητα. Αυτή η ενωτική διάθεση που βλέπω από όλους απέναντι στον “αόρατο εχθρό”, εύχομαι να αποτελέσει την βάση για μια νέα πραγματικότητα αλληλεγγύης και αγάπης. Κι αυτή είναι η πιο αισιόδοξη σκέψη που κάνω και μου επιτρέπει να χαμογελάω, μου δίνει δύναμη να αντιμετωπίσω την παροούσα κατάσταση και ευελπιστώ όταν νικήσουμε τον “αόρατο εχθρό”, να έχουμε γίνει όλοι λίγο καλύτεροι.
