Θέλετε να το πείτε ψύχωση, όπως είχε στις αρχές του 2000 ο Ολυμπιακός με την κατάκτηση του πρωταθλήματος; Θέλετε να το πείτε ως “το μάτι που γυαλίζει” το οποίο ανέφερε πριν από μέρες ο Δημήτρης Μελισσανίδης στους παίκτες της ΑΕΚ; Όπως και να το χαρακτηρίσετε το αποτέλεσμα είναι ίδιο και αφορά στη διαφορά που έχει ο φετινός ΠΑΟΚ κυρίως με τις προηγούμενες χρονιές, αλλά και σε σχέση με τους διώκτες του. Φαίνεται αυτό στον τρόπο που αγωνίζεται και που διέπεται από άγχος για την επίτευξη ενός γκολ, από τα πρώτα λεπτά, που θα τον φέρει πιο κοντά στους τρεις βαθμούς, από το ξεκίνημα. Το αντιλαμβάνεται κανείς από το γεγονός ότι μετά την επίτευξη κάποιου τέρματος η ομάδα δεν επιτίθεται “κατά κύματα”, το καταλαβαίνει κάποιος βλέποντας την προσήλωση που δεν υπήρχε και την παρουσία στην Ευρώπη. Το αισθάνεται μια και οι εντυπωσιακές εμφανίσεις έχουν μείνει στην προηγούμενη αγωνιστική σεζόν. Όποιος πάντως εξακολουθεί να έχει αμφιβολίες αρκεί να ακούσει τις δηλώσεις του Λουτσέσκου που ξεκινά σχεδόν πάντα λέγοντας “πήραμε τους τρεις βαθμούς”, αλλά και των ποδοσφαιριστών που κυμαίνονται στο ίδιο μήκος κύματος.
Ο ΠΑΟΚ χρόνο με το χρόνο γίνεται ολοένα και πιο δυνατός. Επίσης αυτό είναι κάτι εύκολα αντιληπτό. Μια ομάδα φαίνεται πόσο μεγάλη είναι, αγωνιστικά και όχι ιστορικά που αυτό είναι κάτι δεδομένο, όταν λειτουργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο σε όλα τα επίπεδα. Και τις τελευταίες ημέρες εκτιμώ πως βρίσκεται σε πανικό με αφορμή το θέμα του Πρίγιοβιτς. Η διαφαινόμενη μετακίνησή του πρώτου σκόρερ της ομάδας έχει δυο προεκτάσεις: Πρώτη και σημαντικότερη η αντικατάστασή του. Πόσο έτοιμος είναι ο οργανισμός ΠΑΟΚ για το επόμενο βήμα; Υπάρχουν εναλλακτικές; Το θέμα έπιασε στον ύπνο τους αρμόδιους του ποδοσφαιρικού τμήματος; Δε γίνεται να μην έχει υπάρξει προεργασία για τα θέλω του συλλόγου, να μην παρακολουθούνται παίκτες. Ιδίως στη συγκεκριμένη θέση, μια και ο ΠΑΟΚ εκτιμώ πως θα έπρεπε να πάρει κάποιον επιθετικό πρώτης γραμμής, ακόμα και αν ο Πρίγιοβιτς έμενε, για να μπορέσει να ξεπεράσει πιθανή αγωνιστική κάμψη του παίκτη ή τραυματισμό. Πάντα με το δεδομένο οτι ο δικέφαλος έχει λάβει πολλούς βαθμούς από την εκτελεστική δεινότητα και τη… ρέντα του παίκτη στο τρέχον πρωτάθλημα.
Η δεύτερη προέκταση αφορά στον τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης, εντός ή εκτός εισαγωγικών η λέξη κρίση. Ο προπονητής στις δηλώσεις του λέει δεν ξέρω τι γίνεται, ο γιος του ιδιοκτήτη στέλνει μήνυμα στους προηγούμενους, στους νυν και στους επόμενους παίκτες πως όλοι αντικαθίστανται, οι ρεπόρτερ/αρθρογράφοι του πρωτοπόρου δεν ξέρουν πως να αντιδράσουν, ενώ γράφτηκε για το ραντεβού Σαββίδη ποδοσφαιριστή που έδινε ελπίδες ανατροπής δεδομένων, αλλά από τη στιγμή που δεν υπήρχαν ελπίδες, επικοινωνιακά το ραντεβού θα είχε μόνο έναν χαμένο… Και όλα αυτά σε κάτι που είναι εξαιρετικά απλό: ενεργοποίηση ρήτρας, επιθυμία παίκτη. Καθημερινό ποδοσφαιρικό φαινόμενο.
Το μόνο που κάνει ο ισοπεδωτισμός, η καταστροφολογία και η ένταση είναι να αποπροσανατολίζουν την ομάδα και να της αποδυναμώνουν την πίστη στον εαυτό της.
Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις καταστρέφονται οι ωραίες ιστορίες. Φανταστείτε δηλαδή να έμενε ο Πρίγιοβιτς στην ομάδα και να περνούσε περίοδο δυστοκίας ή ντεφορμαρίσματος. Τι θα άκουγε από τον κόσμο… Γι αυτό, ας φύγει ως πρώτος σκόρερ της ομάδας, για μια πρόταση που δεν μπορεί οικονομικά να αρνηθεί, ας πάρει η ομάδα τα χρήματα που της αναλογούν βάσει συμβολαίου (και που είναι 4-5 φορές πάνω απ αυτά που κατέβαλε για να τον αποκτήσει) και ας του δώσει την… ευχή της για καλή επιτυχία, δείχνοντας ότι λειτουργεί επαγγελματικά και ως μεγάλος σύλλογος σε όλα τα επίπεδα. Και παράλληλα ας μη βάλει… αυτογκόλ στον αγώνα για τον μεγάλο στόχο που υπάρχει και αφορά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος.