Ήμουν και εγώ στο Μαρούσι λοιπόν. Σε μερικά χρόνια αυτό θα λέμε όλοι όσοι είχαμε την τύχη να αποθεώσουμε για μια ακόμη φορά το άθλημα που αγαπάμε. Ναι, αυτό που ζήσαμε χθες στο συμπαθέστατο αλλά πολύ μικρό (κρίμα που αυτός ο τελικός δεν έγινε στο ΟΑΚΑ) κλειστό των Βορείων Προαστίων, ήταν μια πραγματική αποθέωση του αθλήματος. Αυτός ο αγώνας θα πρέπει να μοιραστεί σε DVD στα σχολεία και να τον δείχνουν στα παιδιά μπας και σε μερικά χρόνια γνωρίσουν και το φιλέ και όχι μόνο το δίχτυ και το διχτάκι.
Ήταν ένας ονειρεμένος αγώνας, το σενάριο του οποίου δεν θα μπορούσε ούτε ο πιο τρελός σκηνοθέτης του κόσμου να το εμπνευστεί. Αυτό που έγινε δεν έχει ξαναγίνει και πιστεύω ότι πολύ δύσκολα θα ξαναγίνει. Δύο ομάδες που έπαιξαν και στα δύο παιχνίδια 50%-50% για να πάρουν το Κύπελλο και στο τέλος τα …κουκούτσια, οι δύο πόντοι που το έκριναν δηλαδή, να πηγαίνουν στην έδρα. Αυτό έγινε στα δύο ματς του Λιγκ Καπ, θεσμός ο οποίος παλιότερα για κάποιους εντός και εκτός αθλήματος αποτελούσε Κύπελλο …τρίτης διαλογής.
Κάθε κούπα έχει την αξία της όμως. Κάθε κούπα μετράει στην ιστορία του συλλόγου. Δεν νομίζω ότι τώρα θα γράφαμε για «10 πέτρινα χρόνια του Παναθηναϊκού» αν στις προηγούμενες διοργανώσεις του …μικρού και …ασήμαντου Λιγκ Καπ είχαν πάρει έστω μια.
Διοργανώσεις πρέπει και να υπάρχουν αλλά και να αποτελούν φάρο για όλες τις ομάδες που σέβονται την ιστορία τους. Και για να κλείσουμε την παρένθεση των διοργανώσεων κακώς που από το 2011 δεν έχουμε και Σούπερ Καπ (κάθε Δεκέμβριο για παράδειγμα) στο καλεντάρι. Τέλος πάντων…
Στα αγωνιστικά τώρα. Γιατί το πήρε ο Παναθηναϊκός; Γιατί το έχασε ο Ολυμπιακός;
Νομίζω ότι όποιος είδε από την τηλεόραση και τα δύο παιχνίδια θα κατάλαβε ότι οι αγωνιστικές διαφορές των δύο ομάδων είναι ελάχιστες. Δεν είναι τυχαίο ότι και τα τρία φετινά ματς που έχουν δώσει, έχουν κριθεί στον πόντο, στη λεπτομέρεια. Δεκαπέντε σετ και ένα χρυσό …δώρο έχουν παίξει σε 3 ματς Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός φέτος και δεν θα είναι απίθανο αν θα ανταμώσουν και στον τελικό του πρωταθλήματος.
Για όσους τώρα έζησαν και τα δύο ματς στο γήπεδο υπήρχε μια διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες. Ο Παναθηναϊκός το πήρε γιατί έτσι όπως φάνηκε και στα δύο παιχνίδια το ήθελε περισσότερο από τον αντίπαλό του. Γιατί του έλειπε περισσότερο από τον Ολυμπιακό μια κούπα. Γιατί τα μάτια των παικτών του Ανδρεόπουλου γυάλιζαν περισσότερο από αυτά των παικτών του Μουνιόθ.
Αγωνιστικά το πήρε γιατί έχει έναν πασέρ που θα πρέπει πάνω του η διοίκηση του συλλόγου να χτίσει τον Παναθηναϊκό της νέας πενταετίας. Έχουμε δει και αν έχουμε δει πασαδόρους στην Ελλάδα. Και οκ μπορεί ο Γιάκομπσεν να είμαι Λόι Μπολ αλλά είναι ένας πασέρ που μπορεί να τρελάνει το αντίπαλο μπλοκ. Χωρίς τανζανιές και πιρουέτες, με καθαρό μυαλό, πολλές επιλογές με ποιότητα, ο Δανός με ρίζες από την Αργεντινή (από κει κρατάει η …τρέλα του) είναι αυτή τη στιγμή μακράν ο κορυφαίος παίκτης του ελληνικού πρωταθλήματος. Σε αυτόν οφείλεται η αγωνιστική ανάσταση του Παναθηναϊκού συν την παρουσία του Βραζιλιάνου Ρανγκέλ που κάνει τη διαφορά πάνω στο φιλέ.
Από την άλλη ο Ολυμπιακός, αν και βρήκε στο πρόσωπο του Κουμεντάκη έναν απίθανο πρωταγωνιστή που έκανε όργια στο Μαρούσι, δεν μπόρεσε να κάνει την ανατροπή-θαύμα κατακτώντας τέσσερα συνεχόμενα σετ. Και δεν μπόρεσε γιατί στο 6ο σετ δεν άντεξε την πίεση της έδρας και του «θέλω» του Παναθηναϊκού από την πίεση του δικού του «πρέπει να πάρουμε και αυτό». Αν το δεύτερο σετ, πιο κλειστό σε σκορ από τα 4 πρώτα σετ, ήταν «ερυθρόλευκο» τότε το αποτέλεσμα μπορεί να ήταν και διαφορετικό. Με αν όμως δεν γράφεται η ιστορία.
Αυτά έγιναν εν ολίγοις στο Μαρούσι σε ματς, ματσάρα, που μακάρι να ξαναζήσουμε.
Σαν επίλογο δεν γίνεται να μην αναφερθώ στη διαιτησία. Δεν είναι τυχαίο που ο Νώντας (Γεροθόδωρος) είναι ένας από τους καλύτερους διαιτητές στην Ευρώπη. Το έδειξε και χθες. Βαλσαμώστε τον κύριε Βασίλη μας (σ.σ. Αντωνούλη)…
