To βράδυ της Κυριακής στο ΟΑΚΑ ο ΠΑΟΚ γνώρισε τη δεύτερη ήττα του στο πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό να επικρατεί 2-0 (49’ πεν. Μακέντα, 56’ Χατζηγιοβάνης) αξιοποιώντας τα τραγικά λάθη του Ίνγκασον και υποχρεώθηκε πλέον εκ των πραγμάτων να μπει σε μια εφ όλης της ύλης αναθεώρηση της μέχρι τώρα αγωνιστικής του – κι ίσως όχι μόνον – λειτουργία αφού δεν υπήρξε το θετικό αποτέλεσμα που θα μπορούσε να «μασκαρέψει» την υπάρχουσα κατάσταση. Δεν έχει να κάνει με «ισοπέδωση», δεν έχει να κάνει με απαξίωση παρά μόνον με τον εντοπισμό συγκεκριμένων θεμάτων που έχουν εντοπιστεί δίχως να έχουν διορθωθεί κοστίζοντας στην ομάδα.
Ναι, ο «Δικέφαλος» έχασε την ευκαιρία ν’ ανοίξει το σκορ με τον Σφιντέρσκι στο 10’, ο Μαουρίσιο απώλεσε αντίστοιχα καλή στιγμή στο 28’, όμως κι οι γηπεδούχοι αφενός είχαν εξίσου τις δικές τους καλές στιγμές αφετέρου – που είναι και το πλέον σημαντικό – καλύτερη παρουσία στο σύνολο του αγώνα. Για έναν ΠΑΟΚ που ξεκίνησε και πάλι με τον Μίσιτς πίσω από τον επιθετικό, τον Κροάτη να είναι τα … πάντα μεσοεπιθετικά για την ομάδα του στο πρώτο ημίχρονο, όπως και στο δεύτερο μέρος όταν με τις αλλαγές που έγιναν οπισθοχώρησε στη φυσική του θέση βοηθώντας τα μέγιστα στην ομάδα του να πάρει μέτρα στο γήπεδο, σε μια χρονική στιγμή βέβαια που ο αντίπαλος έχοντας χάσει τον Κουρμπέλη με τραυματισμό και προηγούμενος στο σκορ με διαφορά δύο τερμάτων έδωσε προτεραιότητα στην ανασταλτική λειτουργία του.
Αν η συγκεκριμένη εικόνα παρουσιαζόταν μόνον χτες τότε θα μπορούσε ο κάθε ένας να μιλάει απλώς για μια κακή παρένθεση. Όμως στην πλειοψηφία των αγώνων που προηγήθηκαν η ομάδα του Αμπέλ Φερέιρα είχε καλά διαστήματα που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τη βοηθούσαν να πάρει αυτό που θέλει. Οι κακές εμφανίσεις όμως τον τελευταίο καιρό πύκνωσαν. Η ομάδα έχασε τον Κρέσπο, η εναλλακτική του Βαρέλα δεν αποδίδει, ο ΠΑΟΚ στερείται έμπνευσης, φαντασίας και προσωπικών πρωτοβουλιών στο επιθετικό του παιχνίδι με συνέπεια να έχει γίνει προβλέψιμος κι εύκολο να περιοριστεί από έναν ικανό αντίπαλο. Επιπλέον, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια δεν ενισχύθηκε στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο όντας «εγκλωβισμένος» στο financial fair play.
Η εύκολη λύση είναι η απομάκρυνση της τεχνικής ηγεσίας. Σχεδόν ποτέ όμως μια τέτοια κίνηση δεν απέβει ωφέλιμη για καμία ομάδα. Ειδικά για ένα σύνολο με τόσο υψηλούς στόχους. Άλλωστε ο «Δικέφαλος» δεν έχασε κάτι ουσιαστικό αρκεί ο κάθε ένας από τις εμπλεκόμενες πλευρές ν’ αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης και να προσαρμοστεί στα δεδομένα της. Το περασμένο καλοκαίρι η διοίκηση της ομάδας ξόδεψε περισσότερα από τρία εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να «σπάσει» το συμβόλαιο του Αμπέλ Φερέιρα με την Μπράγκα και να τον πείσει να βγει για πρώτη φορά έξω από τα σύνορα της πατρίδας του δοκιμάζοντας μια νέα πρόκληση στην καριέρα του, καλύπτοντας μέσα σε τρεις ημέρες το κενό που δημιουργήθηκε με την αποχώρηση του Ραζβάν Λουτσέσκου και των συνεργατών του τρεις ημέρες πριν από την αναχώρηση της ομάδας για το βασικό στάδιο της προετοιμασίας.
Ο Πορτογάλος τεχνικός ανέλαβε μια ομάδα που μπορεί να μην είχε τους ποδοσφαιριστές με τα χαρακτηριστικά που θα ήθελε αλλά αποφάσισε να προχωρήσει σε μια μετάβαση από αυτό που ο ΠΑΟΚ ήταν μέχρι εκείνη τη στιγμή σ’ αυτό που ο ίδιο ήθελε και θέλει να τον κάνει. Όμως είχε κι έχει να κάνει μ’ ένα σύνολο του οποίου ο «κορμός» του, οι ποδοσφαιριστές που διαδραμάτισαν καθοριστικούς ρόλους στις επιτυχίες του πρόσφατου παρελθόντος αδυνατούσαν κι όπως όλα δείχνουν αδυνατούν ν’ ανταποκριθούν.
Αν δεν υπήρχε ο στόχος της υπεράσπισης των κεκτημένων και γινόταν κατανοητό πως η ομάδα μπαίνει σε μια μεταβατική περίοδο με σταδιακή αναδιάρθρωση του έμψυχου δυναμικού της θα γινόταν ευρύτερα κατανοητό πως μια από μια τέτοια διαδικασία ίσως και να μην μπορούν να υπάρχουν αξιώσεις. Κάτι τέτοιο δε συνέβη. Συνεπώς θα ήταν λογικό κανείς να υποθέσει πως ο στόχος παραμένει ο αρχικός. Για να συμβεί κάτι τέτοιο το πλέον λογικό θα ήταν να μην αλλάξουν πολλά πράγματα στις βασικές λειτουργίες της ομάδας, στο στιλ και το χαρακτήρα της, αφού δίχως να έχει εδραιώσει και αφομοιώσει κάτι από τα επιθυμητά νέα στοιχεία έφτασε στο σημείο ν’ απωλέσει κι αυτά που την έφεραν ως εδώ. Εξέλιξη που κλόνισε την αυτοεποίθηση και το χαρακτήρα του συνόλου όπως αυτός είχε σμιλευτεί την τελευταία τριετία.
Αν ο ίδιος 42χρονος προπονητής άλλαξε άποψη γι’ αυτό που κλήθηκε να διαχειριστεί και να δημιουργήσει κάνοντας πλέον δεύτερες σκέψεις οφείλει να το ομολογήσει στους αρμόδιους για να βρεθεί μια λύση που θα ικανοποιεί και τις δύο πλευρές. Από τη στιγμή όμως που τίποτα τέτοιο δεν έχει συμβεί το ζητούμενο είναι τί ακολουθεί. Σε πρώτη φάση η διοίκηση της ομάδας φαίνεται να στηρίζει τον Πορτογάλο τεχνικό και το πλάνο του. Μια στάση που προέκυψε κατόπιν ενδελεχών επαφών του ίδιου του Ιβάν Σαββίδη με τους ποδοσφαιριστές το μεσημέρι της Δευτέρας στα γραφεία της Τούμπας με την αρωγή οπτικοακουστικών μέσων. Ο ισχυρός άνδρας του ΠΑΟΚ άκουσε όλα όσα είχαν να του πουν κι από κοινού με τους ανθρώπους της εμπιστοσύνης του κατέληξαν σ’ αυτήν την απόφαση. Περισσότερα θα έχουν να πουν είτε αύριο είτε μεθαύριο με τον κ. Σαββίδη παρόντα στη Θεσσαλονίκη.
Ταυτόχρονα όμως θα πρέπει κι ο ίδιος ο κ. Φερέιρα να κατανοήσει την κατάσταση, να παραμερίσει τις όποιες επίμονες έως εμμονικές θέσεις του με τις όποες ποδοσφαιρικές αλχημείες επιστρατεύοντας τον ορθολογισμό ώστε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ποδοσφαιριστών του και να τους βγάλει ότι καλύτερο έχουν και μπορεί ο κάθε ένας να δώσει, όλων όμως, μηδενός εξαιρουμένου καθώς όπως αποδείχτηκε και πάλι, δεν περισσεύει κανείς. Μέσα από μια κοινή συνισταμένη, ενισχυμένη από ειλικρινή διάθεση κι αποφαστικότητα μπορεί να δοθεί λύση. Αρχής γενομένης από σήμερα και άμεσο αγωνιστικό ορίζοντα το ματς του Κυπέλλου της προσεχούς Τετάρτης. Όλα αυτά πάντα ως ταπεινή άποψη και τίποτα παραπάνω … Καλή δύναμη, καλή συνέχεια ….