Δανείζομαι για τον τίτλο την ατάκα του Νικ Καλάθη, αμέσως μετά το τέλος της αναμέτρησης με τους πράσινους της Λιθουανίας, ugly win, but win. Αυτό που μετράει στην προκειμένη περίπτωση είναι η προστασία της έδρας, το ροζ φύλλο και η απομάκρυνση από την Αρμάνι, την οποία ο Παναθηναϊκός έχει 2 νίκες πίσω του.
Δεύτερη φορά στη σειρά που οι πράσινοι επιστρέφουν, με περίσσια ενέργεια, απέναντι σε μία ομάδα που μόνο σκοπό κυρίως στο ξεκίνημα, είχε να καταστρέψει το παιχνίδι, να παίξει με το μυαλό των γηπεδούχων. Η παρουσία του Ράις ήταν το φάρμακο. Ήρθε από τον πάγκο και έκανε το δεύτερο καλύτερο επιθετικό του παιχνίδι στην Ευρωλίγκα, δίνοντας το σύνθημα της ανατροπής. Μαζί του ο Παπαγιάννης, που παρά το ότι οι αντίπαλοι δεν του ταίριαζαν και το έδειξαν από την αρχή, εκείνος μετά από λίγα λεπτά στον πάγκο, προσαρμόστηκε στις ανάγκες του παιχνιδιού και ήταν σημείο αναφοράς σε άμυνα και επίθεση.
Ο Παναθηναϊκός κάθεται γερά πλέον στην 6η θέση και κοιτάζει ψηλότερα. Δε συζητάει για κάτι άλλο εκτός από τη νίκη κόντρα στην Βιλερμπάν στο τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ, ενώ στη συνέχεια ταξιδεύει στην Βαλένθια για το ματς που θα αποτελέσει ορόσημο για τη συνέχεια.
Ο Σάρας για μία ακόμη φορά χειροκροτήθηκε σαν να είναι ο προπονητής του Παναθηναϊκού. Διακαής πόθος εδώ και χρόνια για τον πράσινο πάγκο, τεράστιος παίκτης που έχει χαρίσει πολλά στο τριφύλλι παλιότερα, αλλά κάπου πρέπει να μπει κι ένα όριο.
Ακόμα και ο τρομερά εκδηλωτικός παλιότερα Μπαρτζώκας, ακόμα και ο Ομπράντοβιτς και μια σειρά προπονητών που δείχνουν τα συναισθήματά τους, δε διαμαρτύρονται σε κάθε φάση, όπως ο Γιασικεβίτσιους. Το ότι το κάνει σχεδόν κάθε δευτερόλεπτο και σε φάσεις προφανείς και οφθαλμοφανείς, πρέπει να προβληματίσει τον απλό κόσμο του Παναθηναϊκού που δε φείδεται χειροκροτήματος και θαυμασμού για τον φερέλπιδα κόουτς.