Οι ταλαιπωρημένοι επί ένα χρόνο φίλαθλοι του Ολυμπιακού βλέπουν τον Γιώργο Μπαρτζώκα περίπου ως… μεσσία. Το χρησιμότερο που έχει να κάνει σε πρώτη φάση ο 55χρονος κόουτς, είναι να επαναφέρει το φυσιολογικό. Το μετά, προς το παρόν, μπορεί να περιμένει.
Ας τα βάλουμε κάτω, τι έχει συμβεί στο «ερυθρόλευκο» στρατόπεδο τον τελευταίο χρόνο.
Η ομάδα κλυδωνίστηκε από οικονομικά προβλήματα, το περίφημο ηχητικό προκάλεσε καχυποψία και επιδείνωσε το πρόβλημα, η απόφαση αποχώρησης από το πρωτάθλημα με το περίφημο #mexritelous έφερε περαιτέρω αποπροσανατολισμό, παίκτες αποχώρησαν μεσούσης της περιόδου (Τουπάν, Τίμα), άλλοι ήρθαν (Τσέρι), η ομάδα εκτροχιάστηκε και έμεινε εκτός πλέι-οφ.
Οι κωμικοτραγικές διεργασίες στον ΕΣΑΚΕ κράτησαν ως τον Ιούλιο, τρεις Έλληνες αποχαιρέτησαν (Μάντζαρης, Αγραβάνης, Μπόγρης) μαζί με όλους τους εναπομείναντες ξένους, ο GM της ομάδας κούνησε μαντήλι και μετοίκησε στο Μιλάνο, ο προπονητής απολύθηκε μετά το πρώτο παιχνίδι της σεζόν, ο βοηθός του ανέλαβε, δύο παίκτες αποχώρησαν (Κουζμίνσκας – Πάντερ), άλλοι δύο ήρθαν (Ρότσεστι – Ριντ), από τους δύο τελευταίους ο Ριντ έφυγε, μαζί με τον Τσέρι ο οποίος τσακώθηκε με τον Μπόλντγουιν, ο οποίος είναι επίσης υπ΄ ατμόν.
Μετά από όλα αυτά, τι σας φαίνεται περίεργο; Ότι ο Ολυμπιακός είναι αουτσάιντερ για την είσοδο στα πλέι-οφ ή ότι η μοναδικό ίχνος σταθερότητας προκύπτει από την τετράδα Σπανούλη/Πρίντεζη/Μιλουτίνοφ/Παπανικολάου;
Όχι στον Πειραιά, αλλά οπουδήποτε στον κόσμο, σε οποιοδήποτε άθλημα και να συνέβαιναν όλα αυτά σε ένα χρόνο, η ομάδα θα ήταν στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.
Η επιστροφή Μπαρτζώκα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας – που σύντομα θα αποκτήσει επίσημο χαρακτήρα – αντιμετωπίστηκε δικαίως από τους φιλάθλους της ομάδας με ανακούφιση, ως σημάδι ελπίδας και όχι παραίτησης για το μέλλον.
Ποιες είναι λοιπόν οι προτεραιότητες του κόουτς;
Ας τα πάρουμε με τη σειρά, με κοινή συνισταμένη την πολυπόθητη σταθερότητα, αυτήν που οποιοσδήποτε οργανισμός έχει ανάγκη για να προοδεύσει.
Να μετρηθούμε, ποιοι είμαστε
Το μέγεθος Ολυμπιακός δεν επιτρέπεται να μην έχει στόχο. Ο πρωταρχικός τέτοιος της φετινής ταλαιπωρημένης έκδοσης της ομάδας δεν μπορεί να είναι η είσοδος στα πλέι-οφ. Ό,τι και να συμβαίνει φέτος, οφείλει να εξετάζεται υπό το πρίσμα μίας και μοναδικής ερώτησης:
«Αφήνει κάτι για το μέλλον; Για την επόμενη σεζόν;»
Υπό αυτήν την έννοια, το να διερευνηθεί με επιτυχία αν οι Βεζένκοφ και Κόνιαρης ανήκουν στο μέλλον του Ολυμπιακού είναι σημαντικότερος στόχος από την είσοδο ή όχι στα πλέι-οφ. Ίσως έχω γίνει κουραστικός γράφοντας συνεχώς το ίδιο πράγμα, όμως στην τωρινή οικονομική και αθλητική συγκυρία, οι Πειραιώτες δεν μπορούν να ελπίζουν ότι ο Μπαρτζώκας θα βρει δύο παιχταράδες από το ΝΒΑ και ξαφνικά η σεζόν θα γυρίσει τούμπα, με δυο αμπρακατάμπρα, τρία χόκους πόκους και ένα αλοχομόρα για να ξεκλειδώσουν οι άμυνες.
Ο νέος παλιός κόουτς είναι αποδεδειγμένα ένας από τους καλύτερους recruiter στην Ευρώπη, έχοντας συστήσει στο κοινό παίκτες όπως ο Ματ Λοτζέσκι, ο Κρις Σίνγκλετον, ο Άντονι Ράντολφ, ο Τζόρνταν Μίκι και ο Άντονι Γκιλ, αλλά και την εκτόξευση – αναβίωση της καριέρας των Μάλκολμ Ντιλέινι, Ράιαν Μπρόκχοφ, Βίκτορ Κλαβέρ, και άλλων. Με την φυγή των Ριντ/Τσέρι θα αποκτήσει ξανά παίκτες, όμως αυτή την εποχή θα το κάνει από εξαιρετικά περιορισμένη δεξαμενή: ας μην περιμένει κανείς θαύματα. Όποιοι και να έρθουν, η μεγάλη εικόνα θα είναι σημαντικότερη. Το καλοκαίρι θα είναι φυσικά μια διαφορετική διαδικασία. Τότε, η παραμονή του Μιλουτινοφ θα είναι η απόλυτη προτεραιότητα.
Φάκελος πειθαρχία
Χωρίς αυτήν, δεν υπάρχει ομάδα. Η επιλογή χαρακτήρων εκτός από (καλών) παικτών οφείλει να επιστρέψει στον Πειραιά. Φυσικά σε ένα περιβάλλον που έχει μετατραπεί σε κέντρο διερχομένων, το έδαφος γίνεται γόνιμο για να ανθίζουν όλο και περισσότερο φαινόμενα απειθαρχίας. Ο κόουτς καλείται να θεμελιώσει ξανά τις ομαδικές αρχές με την αίγλη του προπονητή που έχει κατακτήσει την Ευρωλίγκα το 2013 και έχει στο βιογραφικό του το χτίσιμο της Λοκομοτίβ Κουμπάν από το πουθενά το 2016 και της Χίμκι του 2017-18.
Τρόπος παιχνιδιού
Δεν μου προκύπτει από πουθενά ότι ο Μπαρτζώκας είναι ο προπονητής που ταιριάζει για να συνεχίσει την pick n roll legacy που στον Πειραιά έχουν προσευχητάρι και ευαγγέλιο μαζί. Σύμφωνοι, ο κόουτς Μπλατ έκανε κρίσιμα λάθη στελέχωσης και τα δύο καλοκαίρια του και ήταν μάλλον άγαρμπος στη μετάβαση, όμως ο Έλληνας προπονητής απέχει παρασάγγας από τον Γιάννη Σφαιρόπουλο σε ιδέες και προπονητική φιλοσοφία. Έχει λιγότερο στοχευμένο παιχνίδι στην επίθεση και πιστεύει πολύ στην έννοια της ροής (flow), έχει εισάγει στο παιχνίδι του τα μαθηματικά του τριπόντου, βάζει ως βασική προϋπόθεση των παικτών την ικανότητα στο σουτ.
Οι ομάδες του Μπαρτζώκα σουτάρουν καλά από όλες τις θέσεις, χρησιμοποιούν αυτό τους το όπλο για να φτιάξουν αποστάσεις και κυκλοφορία της μπάλας, δεν διστάζουν να εκτελέσουν στα πρώτα 8 δευτερόλεπτα της επίθεσης, δεν τους αρέσει να κολλάει η μπάλα σε παίκτες – ball hog, προκρίνουν την πρωτοβουλία, σουτάρουν τρίποντα και δημιουργούν χώρους.
Μπορεί ο Ολυμπιακός να γίνει μια τέτοια ομάδα; Αυτή τη στιγμή είναι δεδομένο πως όχι: ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να γίνει τίποτα συγκεκριμένο μέσα σε 4 μήνες ελάχιστων προπονήσεων και πολλών αγώνων, με ένα ρόστερ που θα υποστεί άλλη μία διαφοροποίηση μεσούσης της σεζόν και με νέο προπονητή Γενάρη μήνα. Τώρα, είναι η εποχή των επίδεσμων, όχι της εγχείρησης.
Μπορεί να συμβεί το καλοκαίρι; Αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση, που ξεκινά από τρεις βασικούς παράγοντες. Ο πρώτος, ο Νίκολα Μιλουτίνοφ, είναι ο franchise player που αν μείνει θα καθορίσει ανάλογα τον τρόπο παιχνιδιού – και δικαίως. Οι άλλοι δυο, οι μύθοι της ομάδας, ο Βασίλης Σπανούλης και ο Γιώργος Πρίντεζης, μοιάζει δύσκολο να μπορέσουν – βάσει ηλικίας και συνηθειών – να μπορέσουν να ανταποκριθούν στα τωρινά θέλω του κόουτς, τουλάχιστον σε ρόλο πρωταγωνιστών. Η λογική λέει ότι ένας έξυπνος άνθρωπος σαν τον Μπαρτζώκα θα προσπαθήσει να μετατρέψει τα δυο τοτέμ της ομάδες σε game changers του πάγκου: το αν θα τα καταφέρει θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Το σίγουρο είναι πως στην τωρινή συγκυρία θα έχει σημαντική πίστωση χρόνου για να δημιουργήσει κάτι νέο, κάτι που το παρελθόν των Αγγελόπουλων δείχνει να εγγυάται.
Για το πω σχηματικά: ο Μπαρτζώκας θα έχει περισσότερες επιτυχίας όχι αν παρατείνει το υπάρχον modus operandi, αλλά αν καταφέρει να το μεταλλάξει με τις λιγότερους δυνατούς κραδασμούς, κάτι στο οποίο ο προκάτοχος του (Μπλατ) απέτυχε.
Συναίσθημα, αυτό το πρόβλημα
Ο Μπαρτζώκας δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος που έφυγε από τον Ολυμπιακό το 2014. Πέρασε επιτυχίες (Κουμπάν), έζησε αποτυχίες (Μπαρσελονα), έφτιαξε ομάδες (Χίμκι) και έζησε την μοίρα των προπονητών όταν τις είδε να μην πηγαίνουν καλά. Οι εμπειρίες της 6ετούς διαδρομής του από εκείνη την νύχτα ντροπής στο πάρκινγκ του Σ.Ε.Φ μέχρι σήμερα τον έχουν αναπόφευκτα πλουτίσει σε γνώση και ωριμότητα.
Εντούτοις ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατέκτησε τον τίτλο της Ευρωλίγκας παραμένει φίλαθλος της ομάδας που ανέλαβε για δεύτερη φορά: αυτό δεν αλλάζει, και δεν παύει να περιπλέκει τα πράγματα όσο ο ίδιος ο κόουτς το επιτρέψει να συμβεί. Μόνο ο ίδιος ξέρει πόσο ρόλο στην επιστροφή του έπαιξε το κίνητρο της προσωπικής του ρεβάνς, όμως όσο λιγότερο νιώθει πως προπονεί την ομάδα που αγαπούσε από μικρός, τόσο πιο εύκολη θα είναι η δουλειά του, τουλάχιστον σε βάθος χρόνου.
Επιπλέον, κάθε επιστροφή είναι ευχή και κατάρα για αυτόν που ξαναγυρίζει. Το παρελθόν είναι φίλος, μπορεί να γίνει όμως και ανίκητος εχθρός.