Η Μαρσέιγ μέχρι το περασμένο καλοκαίρι ήταν μια ομάδα χωρίς ταυτότητα και πίστη σε ό,τι επιδίωκε στο γήπεδο.
Η εικόνα της υπό την καθοδήγηση του Αντρέ Βίλας Μπόας παραπέμπει σε κάτι εντελώς διαφορετικό.
Δε είναι μόνο οι έξι διαδοχικές νίκες και η δεύτερη θέση στην κατάταξη που μιλούν εύγλωττα για την διαφοροποίηση, αλλά η εντύπωση που σου δημιουργεί παρακολουθώντας τη να αγωνίζεται.
Στο ντέρμπι με τη Μπορντό οι Φωκαείς ήταν απολαυστικοί, όχι για το 3-1, αλλά για τον τρόπο με τον οποίον έφτασαν σε αυτό. Στο πρώτο ημίχρονο ο βιαστικός παρατηρητής θα σχολίαζε ότι τα «βρήκαν σκούρα» απέναντι στη σφιχτή διάταξη των «γιρονδίνων», πολλώ δε μάλλον μετά την οβίδα του Γιασίν Αντλί που προσγειώθηκε στα δίχτυα του Μανταντά για να τους «κόψει την ανάσα».
Το δεύτερο ημίχρονο όμως της ομάδας της Μασσαλίας είναι ένα από τα εντυπωσιακότερα που έχουμε δει στο φετινό Σαμπιονά.
Η επιλογή να ανέβουν πολύ ψηλά οι ακραίοι αμυντικοί Σάκαϊ και Αμαβί ενείχε ρίσκο, αλλά δεν ήταν έωλη. Ο Καμαρά κράτησε την αμυντική ισορροπία, οι κεντρικοί μέσοι Σανσόν και Ρονζιέ υπερκάλυψαν σε τρεξίματα κι ένταση όλους τους χαφ της Μπορντό και η ελευθερία του Παγέτ την «ανακάτεψε» περισσότερο από όσο Γάλλος σεφ την καλύτερη μπουγιαμπέσα του.
Όλα αυτά όμως που εύκολα περιγράφονται επί χάρτου, με την ίδια ευκολία εφαρμόστηκαν επί χόρτου, υπογραμμίζοντας την εξαιρετική σαφήνεια της ομάδας του Πορτογάλου αλλά και την εμπιστοσύνη των ίδιων των παικτών στις επιδιώξεις τους. Οι 25 τελικές που δέχθηκε η καλοστημένη Μπορντό του Πάουλο Σόουζα, είναι οι περισσότερες που έχει δεχθεί την τελευταία πενταετία από το Νοέμβριο του 2014.
Η Μαρσέιγ του Βίλας – Μπόας έχει άρωμα του ένδοξου παρελθόντος της και ξεκάθαρη εικόνα ομάδας με ισορροπία και πίστη στο πλάνο της. Οι 10 νίκες σε 17 ματς κάνουν άλλωστε τον Πορτογάλο, τον προπονητή με το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό νικών (58,8%) στην ιστορία του συλλόγου, πίσω μόνο από το 60% του Ρέιμον Γκέταλς.