Βράδυ Παρασκευής, Ο.Α.Κ.Α, θέσεις τηλεοπτικών σχολιαστών.
Ο Καρύδας πρέπει να με βαρέθηκε χθες, να του επαναλαμβάνω ξανά και ξανά την ίδια ατάκα κατά τη διάρκεια της διακοπής των τάιμ άουτ.
«Δημήτρη, περνάω καταπληκτικά εδώ».
Ένα παιχνίδι που δεν έκρινε τίποτα αλλά έχει ήδη καταταγεί στα classics των δύο ομάδων. Το φαβορί που ξεφεύγει. Το αουτσάιντερ που ανταποδίδει τα χτυπήματα. Οι συγκινήσεις και οι ανατροπές. Τόσοι πολλοί που τρυπούν για ένα βράδυ το ταβάνι τους και άλλοι που χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο νικημένοι από την επιθυμία να διακριθούν στην μητέρα των μαχών.
Τα συναισθήματα, σαν τρενάκι του τρόμου στο λούνα παρκ.
Πάνω από όλα, το επίπεδο. Τόσο ψηλά, που δεν είμαι σίγουρος αν μας αξίζει.
Ο Ρικ Πιτίνο που μια μέρα πριν ζητά από τον κόσμο να στηρίξει τον Παναθηναϊκό και να μην ασχοληθεί με τον Ολυμπιακό.
Ο Γιώργος Δέδας που λίγο πριν την έναρξη του αγώνα παραδέχεται πως «είναι πρόκληση να αντιμετωπίζεις την καλύτερη επίθεση στο σπίτι της και να πρέπει να σταματήσεις έναν παίκτη σαν τον Νικ Καλάθη» και ύστερα για τον “γεννημένο σκόρερ Ράις”.
Ο ίδιος ο κοντερεβυθούλης Αμερικανός, που έπαιξε με πείσμα αδικημένου και με κάθε τρίποντο έστελνε απαντήσεις. Ο ίδιος, που κατηγορήθηκε δημόσια για ξενύχτης και του είπαν «σκάσε και παίζε». Πήρε τη μπάλα σπίτι του και λίγο αργότερα δήλωνε μεταξύ άλλων πως «τώρα θα πάω να κοιμηθώ». Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Μετά από 45 λεπτά μεθυστικής μπασκετικής μονομαχίας, νικητές και ηττημένοι ανταλλάσσουν αγκαλιές και συγχαρητήρια στο παρκέ. Ο Σπανούλης παίρνει αγκαλιά τον Ρικ Πιτίνο.
Ο Αμερικανός κόουτς που αποθεώνει την εμφάνιση του αντιπάλου, σχεδόν ισόποσα με αυτή της ομάδας του.
Ο Καλάθης των 0/9 τριπόντων και των συγκλονιστικών αμυνών με 4 φάουλ, που στα αποδυτήρια μας ρίχνει αλάτι στην πληγή: «είναι κρίμα που δεν μπορούν γίνουν περισσότερα παιχνίδια μεταξύ των δύο ομάδων».
Λίγο πιο πέρα, ο Σάσα Βεζένκοφ μου λέει πως ο «Ταϊρίς Ράις είναι φίλος μου και καταπληκτικό παιδί». Για τον ίδιο που έβαλε 41 πόντους και καθόρισε το ντέρμπι όπως κανείς άλλος. Μετά από ήττα από τον «οχτρό».
Ο Αντώνης Κόνιαρης που έπαιξε με θράσος χιλίων καρδιναλίων από το πρώτο δευτερόλεπτο και που παραδέχτηκε πως «τρελάθηκα με τον κόσμο, πήρα τρομερή ενέργεια».
Παλιοί συμπαίκτες συναντιούνται στο διάδρομο των αποδυτηρίων, λένε τα νέα τους.
Αυτοί είναι, αυτό μπορούν. Και τους αξίζουν περισσότερα.
Τους αξίζει μια ατμόσφαιρα σεβασμού για τον αντίπαλο, σε όποιο γήπεδο και να παίζουν, στο Ο.Α.Κ.Α ή στο Σ.Ε.Φ, και όχι εμετό σε λέξεις για γυναίκες και μητέρες.
Τους αξίζει καθαρή ατμόσφαιρα. Στην πλειοψηφία του ο κόσμος κρατά το πακέτο με τα τσιγάρα στην τσέπη και βγαίνει έξω για να ξεχαρμανιάσει, όμως οι έξυπνοι ανάβουν καπνογόνα και αίφνης είναι λες και ντουμανιάζουν ένα πακέτο 15.000 άνθρωποι.
Τους αξίζει να πετάγονται έξω με τις κλωτσιές απαίδευτοι πιτσιρικάδες που θεωρούν πως μπορούν να βρίζουν οποιονδήποτε επειδή οι κλωστές στις τσέπες τους αρκούν για να τους φέρουν στις πολυθρόνες των court seats, όπως συνέβη με τον Βασίλη Σπανούλη. Η ευθύνη είναι φυσικά πιο πολύ των γονιών τους, παρά δική τους.
Τους αξίζει να μπορούν οι επαγγελματίες του χώρου να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να μπορεί ατιμώρητος ένας κουκουτσοκέφαλος να τους πλησιάζει και να τους φτύνει, όπως συνέβη σε έναν από εμάς μπροστά στα μάτια της ασφάλειας – ας καγχάσω – του γηπέδου.
Ξέρω, το ίδιο το παιχνίδι βρήκε τον τρόπο να τα σκεπάσει όλα αυτά και να μας στείλει όλους χαρούμενους για ύπνο, με πάπλωμα το μπάσκετ της στρατόσφαιρας που παρακολουθήσαμε χθες βράδυ.
Τους χρωστάμε λοιπόν ένα ευχαριστώ, για το θέαμα και το παράδειγμα.
ΥΓ. Τακτική και λοιπά, από αύριο.