H εικόνα της ΑΕΚ πρωτίστως και δευτερευόντως το αποτέλεσμα στον αγώνα με τον Άρη το βράδυ της Κυριακής φανέρωσε ή αποκάλυψε αν προτιμάτε ότι στην ομάδα υπάρχει πρόβλημα. Που ακριβώς εντοπίζεται αυτό είναι μεγάλη συζητήση και προφανώς οι ρίζες του δεν είναι τωρινές. Από το καλοκαίρι όταν “χτιζόταν” αυτή η ΑΕΚ φαινόταν πως κάτι δεν πάει καλά. Παιχνίδι με παιχνίδι εκτός κάποιων ελαχίστων εξαιρέσεων ήταν ολοένα και περισσότερο έντονο.
Στον αγώνα με τον Άρη η εικόνα της ΑΕΚ προβλημάτισε έχω την αίσθηση όπως είχε προβληματίσει και τα βράδια των αγώνων με Κραϊοβα και Τραμπζονσπόρ εντός έδρας. Είδαμε μια ΑΕΚ χωρίς πλάνο. Μια ΑΕΚ που στο πρώτο ημίχρονο δεν παρουσίασε τίποτα. Άνευρη. Ούτε τρεξίματα, ούτε συνεργασίες, ούτε ενέργειες, ούτε τελικές. Το απόλυτο τίποτα. Ο Άρης ήταν πολύ καλά διαβασμένος και η φοβικότητά του ήταν αυτή που δεν του επέτρεψε να έχει πετύχει κάποιο γκολ.
Ένα πρώτο ημίχρονο, για να μην πω και δεύτερο στο οποίο η ΑΕΚ φαινόταν πως έχει πρόβλημα. Ψυχολογικό, αγωνιστικό, τακτικό και δεν ξέρω τι άλλο. Προφανώς και οι απουσίες που ήταν πολλές και σημαντικές έπαιξαν το δικό τους καθοριστικό ρόλο να παρουσιαστεί αυτό το πράγμα που είδαμε στα πρώτα 45 λεπτά και γενικότερα σε όλο το παιχνίδι. Αν και θεωρώ πως μετά την αποβολή του Ιντέγε οι “κιτρινόμαυροι” ανέβασαν κάπως την απόδοσή τους και πίεσαν για να φτάσουν στην ισοφάριση. Είναι γεγονός όμως πως εάν κάποιος δεν μετρούσε τους παίκτες της κάθε ομάδας δεν θα καταλάβαινε ότι η ΑΕΚ είχε αριθμητικό πλεονέκτημα.
Η απουσία του Λιβάια καθοριστική και ανυπέρβλητη. Η ΑΕΚ έχασε το 50% της ποιότητας και της δημιουργίας του παιχνιδιού της. Οι ενέργειες του Κροάτη έλειψαν πάρα πολύ από την Ένωση, καθώς είναι ένας παίκτης που με τα καλά και τα στραβά του σε αυτή την ΑΕΚ μπορεί να τις δώσει το κάτι παραπάνω. Αποδεικνύεται όμως ότι No Λιβάια, No party για την Ένωση.
Ο Κωστένογλου προσπάθησε να αλλάξει την εικόνα της ομάδας από τον πάγκο, αλλά μάταια. Δεν είχε άλλωστε και τις πολλές επιλογές να το κάνει. Όποιον είχε διαθέσιμο και μπορούσε να βοηθήσει να αλλάξει το ματς τον χρησιμοποίησε. Μέχρι εκεί όμως. Προφανώς και ο ίδιος έχει μερίδιο ευθύνης, αλλά όχι το μεγαλύτερο, καθώς ανέλαβε λίγο πριν το καράβι πέσει στα βράχια. Δυστυχώς και τώρα προς εκεί βαδίζει. Προς τα βράχια.
Πλέον, η ΑΕΚ βρίσκεται σε ένα κομβικό σταυροδρόμι που πρέπει να αποφασίσει τι θα κάνει και πως θα πορευθεί. Ο Ίλια Ίβιτς δεν είναι άσχετος, το αντίθετο είναι. Βλέπει ότι υπάρχει πρόβλημα και ότι δεν… τσουλάει το πράγμα, αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Η ΑΕΚ χρειάζεται πολλές και ριζοσπαστικές αλλαγές που δεν ξέρω κατά πόσο αυτές μπορούν να πραγματοποιηθούν το προσεχές διάστημα και τον Ιανουάριο.
Είναι ξεκάθαρο ότι (πάλι) η ΑΕΚ χρειάζεται κάποιο ηλεκτροσόκ για να συνέλθει. Έτσι, όπως έχει η κατάσταση στα αποδυτήρια και στον αγωνιστικό χώρο δεν φαίνεται να έχει πολλές ελπίδες ότι η εικόνα της θα βελτιωθεί. Αντίθετα ο προβληματισμός θα γίνεται όλο και μεγαλύτερος.
Αν δεν αλλάξει κάτι άμεσα στην ομάδα πάλι το βράδυ του Σαββάτου μετά τον ΟΦΗ τα ίδια θα λέμε. Για την ανάγκη αλλαγών, ενίσχυσης, έλλειψη προσωπικοτήτων κτλ. Πρέπει αυτό κάποια στιγμή να σταματήσει και η ΑΕΚ να κοιταχτεί στον καθρέπτη. Να βρει το θάρρος να διορθώσει καταστάσεις επιβλαβείς για την ομάδα και να προχωρήσει. Υπάρχει δρόμος ακόμα στο πρωτάθλημα. Αν δεν το κάνει τότε ενδεχομένως να ακολουθήσουν κι άλλα ανάλογα βράδια σαν και αυτό με τον Παναθηναϊκό και τον Άρη. Ένα ακόμα πράγμα με το οποίο φλερτάρει έντονα η ΑΕΚ είναι να συνηθίσει στις ήττες. Να μην την ενοχλούν πλέον και να θεωρούνται και φυσιολογικές. Αν συμβεί και αυτό τότε… αντίο.
Όπως μετά την Τραμπζονσπόρ η ΑΕΚ χρειαζόταν μια μεγάλη αλλαγή, έτσι φαίνεται πως χρειάζεται και τώρα. Θα είναι ο προπονητής, θα είναι η χρησιμοποίηση άλλων παικτών ή άλλης τακτικής; Δεν το γνωρίζω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι στην ΑΕΚ υπάρχει πρόβλημα. Μεγάλο. Και αυτό το βλέπει και ο πιο απλός φίλαθλος πλέον.