O Άρον Νίμζοβιτς ήταν ένας από τους διασημότερους σκακιστές των αρχών του 20ου αιώνα και φανατικός αντικαπνιστής. Σε έναν από τους αγώνες του, ο αντίπαλος του έβγαλε από την ταμπακιέρα του ένα τσιγάρο και το άφησε στο τραπέζι. Ο Λετονός κάλεσε τον διαιτητή και διαμαρτυρήθηκε. Η απάντηση του διαιτητή ήταν πως από τη στιγμή που το τσιγάρο δεν ήταν αναμμένο, δεν υπήρχε καπνός, συνεπώς η διαμαρτυρία σημειώθηκε, αλλά κρίθηκε μη έγκυρη. Η απάντηση του Νίμζοβιτς έμεινε στην ιστορία: «Το ξέρω, αλλά απειλεί να καπνίσει. Και ξέρεις όσο καλά και εγώ πως στο σκάκι η απειλή είναι ισχυρότερη από την εκτέλεση».
Για άλλη μια φορά στην προεδρική θητεία του, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος άφησε το τσιγάρο στο τραπέζι.
Φυσικά εντύπωση είναι για να κάνουν τα πρωτόγνωρα, ή έστω τα σπάνια φαινόμενα. Η χθεσινή παρουσία του ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού στην προπόνηση δεν μπορεί να λογίζεται ως τέτοια, όχι τουλάχιστον αν κοιτάξει κανείς στο όχι μακρινό παρελθόν.
Πέρσι ήταν η αποπομπή Πασκουάλ, Δεκέμβρη, μετά από ένα βαρύ στραπάτσο στη Μαδρίτη. Τη 2017-18 ο κόουτς έμεινε στην θέση του, αλλά η κρίση του πούλμαν άφησε τη σφραγίδα της. Το 2016-17, ο Πεδουλάκης αποχαιρετούσε πριν την παρέλαση. Το ‘15-’16, η σκούπα της Μπασκόνια πήρε μαζί στο φαράσι και τον Τζόρτζεβιτς. Ένα χρόνο νωρίτερα, η απόλυση του Ιβάνοβιτς είχε ετοιμαστεί για το ίδιο διάστημα, αλλά πήρε μικρή παράταση ως το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό – ήταν Μαϊος. Το ’13-’14, η σεζόν τελείωσε με τον Αλβέρτη πρωταθλητή.
Ισορροπώντας συνεχώς ανάμεσα στο θυμικό του οπαδού και την λογική του ιδιοκτήτη, ο ισχυρός άνδρας του «τριφυλλιού» κάνει γνωστές τις σκέψεις και τα συναισθήματά του μέσω της προσωπικής πλατφόρμας που διατηρεί στο Instagram, όμως η σταγόνα της Πάτρας ξεχείλισε το ποτήρι. Το θέμα είναι γιατί αυτό ήταν γεμάτο – ή αν απλώς έγειρε.
Μετρώντας τρεις νίκες στα τελευταία τέσσερα παιχνίδια στην Ευρωλίγκα, οι «πράσινοι» δείχνουν να είναι σε ανοδική πορεία. Φυσικά οι δύο ήττες στον πόντο θα συνεχίσουν για καιρό να τους κυνηγούν: το μετρημένο 4-3 ρεκόρ θα ήταν ένα αισιόδοξο 5-2 αν μία από τις δύο Καλαθιές πήγαινε μέσα. Αλλά τα αν δεν είναι αλήθεια. Η απώλεια του μικρότερου στόχου της σεζόν είναι πρόβλημα, αλλά όχι το μεγαλύτερο, αφού στην ομάδα καταλογίστηκε αδιαφορία και αντιεπαγγελματισμός, όχι ανικανότητα ή ατυχία.
Τα «πράσινα» μέτωπα παραμένουν ορθάνοιχτα: η επίθεση σκοράρει, αλλά η άμυνα δεν έχει σκληράδα και αποτελεσματικότητα. Ο Φρεντέτ είναι σκόρερ ολκής, αλλά ο τρόπος να κρυφτεί αποτελεσματικά ακόμη αναζητείται. Τα ψώνια από το κάτω ράφι (Μπέντιλ, Μπράουν) παραμένουν τέτοια. Οι έξι νέοι παίκτες έχουν ολοφάνερα διαφορετικές παραστάσεις και μπασκετικό επίπεδο: ο Ράις είναι έμπειρος, Φρεντέτ και Τζόνσον δεν έχουν ευρωπαϊκές παραστάσεις αλλά διαθέτουν ποιότητα, για Μπράουν και Μπέντιλ είπαμε, ο Γουάιλι είναι ημιτελής, εξελίξιμος, αλλά το ταβάνι του ακόμη συζητείται.
Το μείγμα είναι ετερογενές και ο προπονητής ήξερε εξαρχής ότι δεν θα είχε τον χρόνο που κάθε νεοφερμένος απολαμβάνει στο ξεκίνημα του. Η τρίτη παρουσία εξασφαλίζει τη γνώση προσώπων και πραγμάτων, αλλά η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι δυσκολότερη.
Από την αρχή της σεζόν ο Αργύρης Πεδουλάκης είχε πετάξει από πάνω του την βαριά πέτρα του Φάιναλ-Φορ και έκανε τις αναμενόμενες, όσο και αυτονόητες δηλώσεις περί υπομονής στο χτίσιμο μιας ομάδας. Στην περίπτωση του Έλληνα προπονητή ισχύει η εύστοχη ατάκα του Τομ Ζίλερ στο SB Nation για τον προπονητή των Νικς, ο οποίος ετοιμάζεται να δει την πόρτα της εξόδου στο χάος που στη Νέα Υόρκη ονομάζουν ομάδα: «Ο Ντέιβιντ Φιζντέιλ προσπαθεί να επιβραδύνει το τρένο προτού αυτό συγκρουστεί με τη δουλειά του».
Η πρώτη φορά που ο 55χρονος κόουτς ήρθε αντιμέτωπος με τη λέξη κρίση ήταν μετά την ήττα από την Αρμάνι.
“Ξέρω ότι στην Ελλάδα είναι συναισθηματικά τα πράγματα. Δεν υπάρχει κρίση. Πρέπει να βελτιώσουμε τομείς του παιχνιδιού. Κάποια παιδιά βγήκαν πιο μπροστά, αλλά δε νομίζω ότι υπάρχει κρίση”, ήταν η απάντηση του.
Πλέον, δεν χρειάζεται να ερωτηθεί.
Είναι αυταπόδεικτο πως το να μπορεί κανείς να δουλεύει υπό πίεση στον Παναθηναϊκό είναι προϋπόθεση του να πετύχει εκεί. Όχι μόνο την πίεση του πρωταθλητισμού: σε αυτήν δεν έχουν αποκλειστικότητα οι «πράσινοι». Τον περασμένο Απρίλη, πριν το φάιναλ φορ, ο Αντρέι Βατούτιν είχε ξεκαθαρίσει, ορθά – κοφτά, πως αν ο Ιτούδης κερδίσει την Ευρωλίγκα, δεν θα έχει τρόπο να τον αποχαιρετήσει. Προφανώς αυτό που άφηνε να εννοηθεί ήταν ισχυρότερο από αυτό που είπε: αν δεν κερδίσεις, ο τρόπος υπάρχει.
Ανάλογα από πού βρίσκεται κανείς, μπορεί να βρει λογική, στρατηγική ή τακτική στην χθεσινή κίνηση του ιδιοκτήτη – μπορεί και όχι. Το σίγουρο είναι πως οι παίκτες μπήκαν στο στόχαστρο, αλλά ο προπονητής ούτε εξαιρέθηκε, ούτε στηρίχτηκε, και ο νοών νοείτο.
Το ρητό του αθλητισμού παραμένει όρθιο και πανίσχυρο: «σε οποιαδήποτε ομάδα, αν οι παίκτες κοιτάξουν τον κόουτς της ομάδας τους και μυρίσουν αίμα…».