Να ξεκινήσουμε από τα δεδομένα. Συμπονούμε τον κόουτς Μπλατ, στο σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει και τη δύναμη ψυχής που δείχνει παλεύοντας κάθε δευτερόλεπτο με τη σοβαρή του ασθένεια.
Αυτό είναι η μία πλευρά του νομίσματος, με την άλλη πλευρά να είναι αυτή που λέει ότι ο Ολυμπιακός γνωρίζοντας το πρόβλημα υγείας του Αμερικανού κόουτς, όχι μόνο τον κράτησε στον πάγκο του, αλλά ουσιαστικά του έδωσε τα κλειδιά, στηρίζοντας κάθε του επιλογή.
Εννοείται ότι η τελική απόφαση ήταν των προέδρων, αλλά επίσης εννοείται ότι δεν ήθελαν να χαλάσουν το χατίρι στον Μπλατ. Έτσι είδαμε έναν Ολυμπιακό, χωρίς ουσιαστική ελληνική βάση, με την αποχώρηση Ελλήνων παικτών, που ακόμα κι αν δεν παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο παρκέ, σίγουρα παίζουν στα αποδυτήρια. Έναν Ολυμπιακό που έπρεπε να κερδίσει πάμπολλα στοιχήματα για να φανεί ανταγωνιστικός. Μπόλντουιν, Χαπ, Τσέρι, Ρούμπιτ ακόμα και ο MVP του Eurocup Πάντερ είναι ανέτοιμοι να ανταποκριθούν στις ανάγκες αυτής της ομάδας.
Έναν Ολυμπιακό χωρίς ξεκάθαρους ρόλους, αν και προετοίμαζε αυτή τη σαιζόν από τον Μάρτιο που μας πέρασε. Χωρίς μπακ απ στον Μιλουτίνοφ, με 5άρι που είναι περισσότερο 4άρι, με άσσο που δυσκολεύεται να κάνει ακόμη και τα απλά, με παίκτες μπερδεμένους, χωρίς σκορ και με ελάχιστη δημιουργία.
Είναι προφανές ότι όλα αυτά στριφογύριζαν από καιρό στο μυαλό αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις γι’ αυτό και ο Μπλατ αποτέλεσε παρελθόν μετά από μόλις μία αγωνιστική στην Ευρωλίγκα. Οι ίδιοι δεν είναι άμοιροι ευθυνών, πρώτα για την απόφαση να εμπιστευτούν έναν άνθρωπο, που ήταν ξεκάθαρο ότι δεν μπορούσε πια και δεύτερο για την απόφαση να το πάνε μέχρι τέλους και να αφήσουν την ομάδα τους με ένα μόνο παιχνίδι την εβδομάδα κι αυτό στο υψηλότερο επίπεδο, την Ευρωλίγκα.
Το Σ.Ε.Φ. που έτσι κι αλλιώς είναι αντί-μπασκετικό γήπεδο, έχει γίνει πιο κρύο κι από ιγκλού. Αυτοί που είναι πραγματικά δίπλα στην ομάδα είναι ελάχιστοι και μοιάζουν να πηγαίνουν στο γήπεδο με βαριά καρδιά. Πολύ φοβάμαι ότι κόντρα στην Ζάλγκιρις την προσεχή εβδομάδα θα έχουμε αρνητικό ρεκόρ. Κι όλα αυτά για μία ομάδα που υπερηφανευόταν για το πάθος και την ψυχή που κατέθετε στα παρκέ.