Στη διάρκεια της σύντομης φετινής σεζόν στην Ευρωλίγκα, καθώς οι αγώνες του πρωταθλήματος δεν είναι κάτι παραπάνω από μια δυνατή προπόνηση, ο Παναθηναϊκός μοιάζει με ένα μπασκετικό χαμαιλέοντα. Με μια ομάδα που κάποιες στιγμές η αλυσίδα του μπασκετικού DNA της τρελαίνεται και προκαλεί παράξενες μεταλλάξεις.
Ο αγώνας με τη Χίμκι είναι ένα πολύ απλό και συνάμα οδυνηρό παράδειγμα για τη λεπτή κόκκινη γραμμή πάνω στην οποία καλείται κάθε βραδιά της Ευρωλίγκα να ισορροπήσει ο Αργύρης Πεδουλάκης. Τα δεδομένα ήταν απλά και ταυτόχρονα δύσκολα. Η Χίμκι έχει τον Σβεντ, τον παίκτη που μπορεί να διαλύσει οποιαδήποτε αντίπαλη άμυνα. Η Χίμκι έχει πλαισιώσει φέτος τον Σβεντ με ένα πολύ δυνατό supporting cast και κερδίζει παρότι έχει στα πιτς τρεις παίκτες που θα πάρουν λεπτά συμμετοχής (Γιόβιτς, Κρέιμερ, Μοζγκόφ). Η Χίμκι, τέλος, είναι μια ομάδα που παίζοντας απλό (δύο πάσες, ένα σκριν και….μπαμ) επιθετικό μπάσκετ σκοράρει 85 πόντους μέσο όρο και σουτάρει με 38% στο τρίποντο.
Ο Πεδουλάκης έφτιαξε τα πλάνα του και δεν χρειάζεται κάποιος να είναι Ντιν Σμιθ ή Μπόμπι Νάιτ για να αντιληφθεί τα οφθαλμοφανή: Για να αντέξει μια ομάδα τον ρυθμό της Χίμκι πρέπει να παίξει σκυλίσια άμυνα για 40 λεπτά, να υποχρεώσει τους γηπεδούχους σε 15-18 λάθη, να πάρει τα ριμπάουντ και να κατεβάσει την Ρωσική παραγωγή στους 75, άντε το πολύ –πολύ 80 πόντους. Διαφορετικά, το πλοίο πέφτει πάνω στην τέλεια τρικυμία και βυθίζεται αύτανδρο. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού έκαναν το τέλειο επιθετικό πρώτο μέρος. Σκόραραν 55 πόντους, ήτοι τη δεύτερη καλύτερη επίδοση τους στην επίθεση τα τελευταία 20 χρόνια. Είχαν για σχεδόν 25 λεπτά 0 λάθη. Δεν διαβάσατε λάθος αλλά το παραθέτουμε και ολογράφως: μηδέν λάθη! Την ίδια ώρα, όμως, τα απλουστευμένα συστήματα του Ρίμας Κουρτινάιτις ζέσταιναν τους παίκτες της Χίμκι. Ο Παναθηναϊκός με 55 πόντους ενεργητικό στο πρώτο μέρος απόλαυσε τελικά μια μικρή, για την επιθετική του παρουσία, διαφορά πέντε πόντων. Πλεονέκτημα που πήγε περίπατο με το ξεκίνημα του δεύτερου μέρους. Η Χίμκι συνέχισε να κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλά: Μια δύο πάσες, ένα σκριν και…μπαμ. Ο Παναθηναϊκός συνέχισε να μην παίζει άμυνα. Στο τέλος το μοναδικό αξιοσημείωτο στατιστικό ήταν οι 103 πόντοι που είχε δεχτεί. Και φυσικά το -17 της τελικής διαφοράς που αν υποθέσουμε ότι έχει κοινούς στόχους (οκτάδα) με τη ρωσική ομάδα ενδέχεται να πονέσει πολύ σε μια μελλοντική πιθανή ισοβαθμία μαζί τους.
Ο Παναθηναίκός έχει φέτος ένα βαρύ ρόστερ αλλά ακόμη ψάχνει ταυτότητα. Ο Φρεντέτ είναι ότι ακριβώς περιμέναμε: Ένας σούπερ σουτέρ που ότι βάζει μπροστά το τρώει πίσω και ενδεχόμενα βγάζει και παθητικό. ΟΚ, τον Φρεντέτ κανείς δεν τον πήρε για την άμυνα του. Κανείς δεν πήρε και τον Ράις για την άμυνα του. Μαζί δεν μπορούν να παίξουν πολύ ώρα γιατί είναι κοντοί. Εδώ με τα ψηλά σχήματα και χάνει ριμπάουντ ο Παναθηναϊκός αν παίξουν κανένα πεντάλεπτο μαζί οι δύο τους θα γίνει αληθινό πάρτι από τους αντιπάλους. Και τι μένει για να σιγήσει η περιφέρεια της Χίμκι και ο σούπερ-Σβεντ; Ο βιονικός Καλάθης που πρέπει ταυτόχρονα να κουβαλάει τη μπάλα, να πασάρει, να οργανώνει, να σκέφτεται και να μαρκάρει και τον καλύτερο περιφερειακό επιθετικό του αντιπάλου. Τα τρικ με τους ψηλούς ή τους ημίψηλους και τις αλλαγές ο Σβεντ τα διάβασε εύκολα και τα εξουδετέρωσε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.
Ο Παναθηναϊκός είναι χαμαιλέοντας που προσπαθεί να επιβιώσει αλλάζοντας κάθε εβδομάδα χρώματα. Στην Αγία Πετρούπολη του πήγαν όλα καλά και νίκησε. Στο Μίτισι της Μόσχας έπαιξε με λάθος ρυθμό, λάθος λογική, οι παίκτες του παρασύρθηκαν και έχασε. Μια εκτός έδρας ήττα στη Μόσχα δεν κοστίζει. Είναι μια από τις πολλές που θα κάνουν όλες οι ομάδες εκτός έδρας. Εκείνο που προκαλεί προβληματισμό πέρα από την εμφανή σύγχιση στο παρκέ είναι το γεγονός ότι ήδη ένα μήνα μέσα στη σεζόν ο Παναθηναϊκός ψάχνει ταυτότητα. Και για την ώρα δεν την έχει βρει.