Όποιος πει ή γράψει ότι περίμενε να απολαύσει αυτό το ποδοσφαιρικό θαύμα στον αγώνα της Ελλάδας με την Βοσνία κοιτώντας διαρκώς την οθόνη της τηλεόρασης και όχι αυτή του… κινητού του, λόγω βαρεμάρας (όπως τα τελευταία 5 χρόνια) θα είναι ψεύτης.
Η αλήθεια είναι πως δεν το περίμενε κανένας.
Με εξαίρεση ίσως τον Τζον Φαντ Σχιπ και τους νέους ποδοσφαιριστές που επέλεξε για τους αγώνες με Ιταλία και Βοσνία και στους οποίους έκανε από… κατήχηση, μέχρι… πλύση εγκεφάλου!
Όχι για την πυρηνική φυσική, αλλά για τα βασικά του αθλήματος δηλαδή.
Για να τους πει ότι το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό σπορ, ότι η μπάλα τρέχει πάντα πιο γρήγορα από τον παίκτη και πρέπει να την κυκλοφορείς άμεσα χωρίς να την κρατάς στα πόδια.
Ότι η ταχύτητα είναι άκρως απαραίτητη, όπως και η αλληλοκάλυψη σε κάθε θέση, σε όλο το γήπεδο.
Ότι τα νέα παιδιά (και άγνωστα όπως ο Φαντ Σχιπ στους περισσότερους Έλληνες φιλάθλους) σαν τους Παυλίδη, Χατζηδιάκο, Βρουσάι και τους Βασιλειάδη, Κιομουρτζόγλου, που θα ακολουθήσουν, αν έχουν κίνητρο και πιστέψουν στο πλάνο και τη νέα φιλοσοφία, θα πετύχουν.
Ναι, χρειάζεται και η εμπειρία. Γι αυτό και είναι μια μεγάλη πρόκληση για τον Ολλανδό τεχνικό ο τρόπος που θα διαχειριστεί μελλοντικά τους φτασμένους Παπασταθόπουλο και Μανωλά, που σίγουρα δεν είναι τελειωμένοι για την Εθνική.
Αλλά σήμερα αυτός ο αμφιλεγόμενος Τζον από την Ολλανδία μπορεί να απολαύσει τους καρπούς της προσπάθειάς του με το νέο αίμα της Εθνικής ομάδας που έβγαλε διάθεση, ενέργεια και ποδοσφαιρική υγεία.
Γιατί μίλησε πολύ ώρα με όλα τα παιδιά και με καθένα ξεχωριστά για να τους πείσει ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούν να τα καταφέρουν.
Από την ημέρα που η Εθνική μας έφυγε από τα γήπεδα της Βραζιλίας δεν την ξαναείδαμε να παίζει κανονικό ποδόσφαιρο. Μέχρι προχθές. Που έβαλε κάτω τους Βόσνιους και τους… πάτησε.
Με γρήγορες κινήσεις και σκέψεις, με κατοχή, με πίεση σε όλο το γήπεδο, με 25 τελικές προσπάθειες. Με σωστές αποστάσεις στις γραμμές σε άμυνα, κέντρο και επίθεση και με εξαιρετικό τρανζίσιον.
Αλλά και με 4 αλλαγές σε σχέση με τον αγώνα της Ρώμης, μερικές ημέρες νωρίτερα, κάτι που έκανε πολλούς να αναρωτιώμαστε αν είναι… τρελός ο Ολλανδός!
Κι όμως. Σε δύο αγώνες (με Ιταλία και Βοσνία) με εντελώς διαφορετική προσέγγιση για τον καθένα, η ομάδα λειτούργησε ορθολογικά. Και το πέτυχε γιατί έμεινε πιστή στο πλάνο του προπονητή.
Οι διεθνείς έσκυψαν το κεφάλι, έτρεξαν σε όλο το μήκος και πλάτος του γηπέδου, έπεφταν πάντα δύο και τρεις πάνω σε κάθε αντίπαλο και χρησιμοποίησαν τα άκρα της ομάδας για να χτίσουν καλές και απειλητικές επιθέσεις.
Η Εθνική του αγώνα με την Βοσνία ήταν από θελκτική έως και… προκλητική στο να την παρακολουθήσεις. Ήταν μια… σέξι ομάδα που αν συνεχίσει έτσι, είναι βέβαιο ότι θα προσελκύσει περισσότερους θεατές.
Θα ξανακερδίσει όσους έχασε και θα τραβήξει στην αγκαλιά της κι άλλους. Γιατί ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα είναι η εικόνα και η διάθεση που μετράνε και αυτά τα στοιχεία προσφέρθηκαν απλόχερα και στα δύο τελευταία ματς.
