Το πρόβλημα ξεκινά όταν χαμογελούν λίγοι. Ελάχιστοι. Τότε κάτι δεν γίνεται καλά. Είτε λόγο της γενικότερης λειτουργίας, είτε γιατί ξαφνικά όλοι τρελάθηκαν και στράβωσαν…
Σε κάθε σύνολο ανθρώπων που δουλεύουν για τον ίδιο σκοπό βασικό ζητούμενο είναι οι ρόλοι.
Σε κάθε ομάδα ο ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ προπονητής κρατά ίσες αποστάσεις. Στην πράξη και στους τύπους.
Σε κάθε σύνολο ανθρώπων υπάρχουν διαφορετικές προσωπικότητες που χρίζουν και διαφορετικών χειρισμών από τους υπόλοιπους.
Κάθε ομάδα βάζει στόχους για να έχει κάτι να κυνηγάει. Παράλληλα οριοθετεί τον χρόνο που απαιτείται για να τους πετύχει, όπως και τον τρόπο που σχεδιάζει να το κάνει.
Όταν οι ισορροπίες στόχων, χαρακτήρων, συμπεριφορών διαταράσσονται, έστω κάτι απ’ όλα αυτά, απαιτείται άμεση διόρθωση. Ενδεχομένως και λήψη αποφάσεων. Ίσως σκληρών για κάποιους. Δικαίων ή άδικων, θα το δείξει η ιστορία.
Την καθημερινότητα μιας ομάδας τη γνωρίζουν τα μέλη της. Από τη διοίκηση – αν ασχολείται – τον υπεύθυνο (προπονητή) και τους υπαλλήλους (παίκτες).
Όταν η διαχείριση της καθημερινότητας έχει παιδιά και… αποπαίδια γίνεται εύκολα αντιληπτό.
Όταν το σώμα είναι εκεί και το μυαλό αρνείται να δεχτεί όσα αντιλαμβάνεται πάλι γίνεται αντιληπτό. Προφανώς από αυτόν που έχει άρνηση, πιθανώς και από πολλούς άλλους γύρω του.
Όταν κάποιος απολαμβάνει προνομιακής μεταχείρισης σε σχέση με άλλους, το γεγονός περισσότερο «χαλάει» τα μυαλά των υπολοίπων και λιγότερο εκτιμάται (σε βάθος χρόνου) από τον ευνοημένο.
Η ομάδα λέγεται έτσι γιατί μόνο όταν λειτουργεί έτσι. Αλλιώς λέγεται καφενείο. Μένει να αποφασίσει ο καθένας που ακριβώς πίνει τον καφέ του.
Ο καφετζής (προπονητής ) καθορίζει τη μοίρα της και το πόσο ενωμένη είναι. Μπορεί να αποτύχει ενωμένη, μπορεί και να πετύχει έτσι. Το σίγουρο είναι πως σε περίπτωση που δεν είναι ενωμένη θα αποτύχει.