Το ντέρμπι ολοκληρώθηκε με τους φίλους της ΑΕΚ να χειροκροτούν, τους παίκτες των δύο ομάδων να αγκαλιάζονται, το κλίμα να είναι τόσο καλό, που πραγματικά για δευτερόλεπτα σκέφτηκα μήπως δε βρισκόμουν στο Ολυμπιακό Στάδιο, αλλά κάπου αλλού, σε κάποιο γήπεδο της Ευρώπης. Που πήγε η ένταση, που πήγαν οι ψευτό-τσαμπουκάδες, που πήγαν οι τσακωμοί, που πήγαν οι κόκκινες;
Πέραν της ατμόσφαιρας όμως είχαμε και ματς, με ωραίο ρυθμό, με φάσεις και με γκολ. Η ΑΕΚ μέχρι το 25’ δεν «υπήρχε» στο χορτάρι. Αναιμική αμυντικά, παρά το γεγονός πως έπαιζε με τρεις κεντρικούς αμυντικούς και δύο φουλ μπακ, κατάφερε να δεχτεί σχεδόν όλες τις φάσεις στην πλάτη της άμυνας, με τον ΠΑΟΚ να «διαβάζει» εξαιρετικά όλες τις κιτρινόμαυρες αδυναμίες. Αυτό που κρατάει η Ένωση είναι η αντίδραση μετά την αλλαγή συστήματος, πολύ περισσότερο μετά τη διπλή αλλαγή στην έναρξη του δεύτερου μέρους, όταν μπήκε ο Γιακουμάκης, που αποτέλεσε σημείο αναφοράς στην άδεια περιοχή. Αυτό που πρέπει να αφήσει, είναι η παντελώς απροετοίμαστη ψυχολογικά είσοδος στο ματς, κάτι που επί Κωστένογλου δεν είχαμε συνηθίσει. Ο ΠΑΟΚ είχε ήδη δύο φάσεις στο πεντάλεπτο, με την ΑΕΚ να μην ακούει το καμπανάκι που χτυπούσε δυνατά. Εν πολλοίς οι γηπεδούχοι ήταν τυχεροί, που πήγαν μόνο με ένα γκολ διαφορά στα αποδυτήρια. Αν ήταν μεγαλύτερο το σκορ, δύσκολα θα υπήρχε επιστροφή.
Ο δικέφαλος του Βορά από τη δική του πλευρά είχε στα χέρια του το ντέρμπι, με 7 τελικές στο πρώτο μέρος, με γκολ, με χαμένο πέναλτι και με εξαιρετικό κοουτσάρισμα. Από τη στιγμή που δεν τελείωσε την αναμέτρηση η ΑΕΚ ήταν σίγουρο ότι θα αντιδράσει και σε αυτή την αντίδραση δεν ήταν όσο προετοιμασμένος έπρεπε. Πρέπει να επενδύσει στο καταπληκτικό του πρώτο μισάωρο και στην ψυχολογία που μπήκε στο ματς, ψυχολογία που έλεγε ότι ήρθα για να κερδίσω. Άλλωστε οι Θεσσαλονικείς μετρούν 40 αήττητα παιχνίδια κι αυτό από μόνο του είναι εντυπωσιακό. Για ένα ακόμα παιχνίδι όμως δέχεται όχι ένα, αλλά δύο γκολ. Εκεί πρέπει να εστιάσει ο Φερέιρα, καθώς ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό, δύσκολα μπορούν να μείνουν μέχρι τέλους στην κορυφή, χωρίς το μηδέν στην άμυνα. Ο Ζίφκοβιτς ήταν εξαιρετικός στη θέση του Πασχαλάκη και οι Βαρέλα-Κρέσπο καθάριζαν τα πάντα με την μπάλα ψηλά, αλλά η αμυντική λειτουργία δεν είναι θέμα 2-3 παικτών. Πρέπει όλοι να αμύνονται και όλοι να επιτίθενται. Η διαφορά σε σχέση με τα δύο τελευταία χρόνια σε αυτό το κομμάτι είναι τεράστια.