Η Εθνική ομάδα δεν μπήκε στην οκτάδα του παγκοσμίου κι αυτό είναι αποτυχία. Σε μερικά παιχνίδια μερικές στιγμές, παίζαμε… περίπου καλή άμυνα, σε όλο το τουρνουά σουτάραμε στο… περίπου, ο Γιάννης είχε καλές και κακές στιγμές τον εκμεταλλευτήκαμε στο… περίπου, ενώ οι Θανάσης και Λαρεντζάκης αδικήθηκαν κατάφορα.
Πήγαμε στην Κίνα με δύο «πύργους». Αν έχεις τον Μπουρούση και τον Παπαγιάννη στην ομάδα σου, αλλά δεν έχεις πλάνο πως θα πάρουν μπάλες χαμηλά, αφού όλα τα χαμηλά παιχνίδια είναι στον Γιάννη, τότε δεν τους χρειάζεσαι. Αν θες να υποστηρίξεις τον Γιάννη και δεν παίρνεις τον πιο κλασικό σουτέρ Ντούσαν Σάκοτα που διαθέτει το ελληνικό μπάσκετ, τότε τον υποστηρίζεις λάθος.
Υπήρχαν καταστάσεις όπως πχ στο παιχνίδι με την Βραζιλία που τα πράγματα πήγαιναν κατά διαβόλου κι ο Θανάσης ή ο Λαρεντζάκης δεν χρησιμοποιήθηκαν. Πως μπορούσε αυτή η Εθνική να αλλάξει τον ρυθμό σε ένα παιχνίδι; Να το κάνει ροντέο χωρίς την τρέλα και την ψυχή του Θανάση Αντετοκούνμπο και την άμυνα του Λαρεντζάκη;
Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος βρέθηκε στην θέση του οδηγού όχι από δικό του λάθος κι όπως μπορούσε προσπάθησε να υποστηρίξει αυτή την επιλογή του Βασιλακόπουλου. Στην καριέρα του δεν είχε ποτέ βρεθεί σε ανάλογες καταστάσεις και με τόσο βάρος στην πλάτη του. Τα παράθυρα είχαν ένα διαρκές άλλοθι κι ό, τι συνέβαινε υπήρχε η δικαιολογία της «κακής Ευρωλίγκας». Η τελική φάση ενός παγκοσμίου όμως, είναι άλλου παππά ευαγγέλιο.
Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος είναι ένας πετυχημένος προπονητής μικρομεσαίων ομάδων. Αυτό έχει συγκεκριμένη ρουτίνα. Επιλέγει παίκτες με στόχο την παραμονή στην Α1, τους προπονεί κοντά έναν μήνα και κάνει συνήθως πράξη τους στόχους που κυρίως οριοθετούνται από την εκάστοτε διοίκηση.
Πρέπει να ξέρεις όμως, ότι ο Σλούκας π.χ. έχει φτάσει στην κορυφή του βουνού γιατί κάνει πολύ καλά κάτι συγκεκριμένο. Ακολουθεί πιστά ένα πλάνο με πολλές εναλλακτικές επιλογές και είναι τόσο άρτιος τεχνικά, όσο κι έξυπνος ώστε αυτές τις επιλογές να τις αξιοποιεί. Δεν είναι ο Σλούκας «μπες και βάλτα». Δεν λειτουργούσε ποτέ έτσι γι΄ αυτό και με τον Ομπράντοβιτς βρήκε το Ελντοράντο του στην Φενέρ.
Ο Καλάθης έχει ένα δεδομένο πρόβλημα. Τρίτες δεν βάζει σουτ, Τετάρτες δεν χάνει. Οι αντίπαλοι προπονητές όμως, πάντα θα ρισκάρουν να τον αφήσουν χαλαρό στην περίμετρο για να γλιτώσουν τις φαρμακερές του μπούκες. Δες τι έκανε ο Πιτίνο για να μακιγιάρει αυτή την αδυναμία και πράξε ανάλογα. Σίγουρα με τον Γιάννη μαζί στην πεντάδα αυτό το έργο γίνεται ακόμα πιο δύσκολο, όμως, για όλα υπάρχει το μικρότερο δυνατό ρίσκο στο μπάσκετ.
Οκ θέλαμε να τρέξουμε, δεν γίνεται να έχεις τον Αντετοκούνμπο και να μην θες να τρέχεις. Φυσικά κι αν πάρει το ριμπάουντ ο Αντετοκούνμπο θα προσπαθήσει μόνος του να φτάσει απέναντι. Δεν γίνεται όμως, επανειλημμένα στον διάδρομό του να βρίσκει άλλον Έλληνα και πιο πολύ τον Πρίντεζη που κι αυτός ακολουθώντας το πλάνο είχε σπεύσει γρήγορα στην άλλη πλευρά για να ποστάρει νωρίς.
Αυτό το «περίπου», αυτή η έλλειψη λεπτομέρειας που τελικά συσσωρεύτηκε κι έγινε κανόνας στοίχησε στην Εθνική το κάτι παραπάνω. Το υλικό που ταξίδεψε στην Κίνα ίσως με μια απόκλιση μίας – δύο θέσεων ήταν το καλύτερο που έχουμε και μπορούσε να φτάσει ένα – δύο σκαλοπάτια πιο πάνω. Αυτό το πιο πάνω, όμως, απαιτεί εμμονή κι όχι απλά προσέγγιση στην λεπτομέρεια. Αυτό δεν το είδαμε δυστυχώς.