Οι αδυναμίες και τα προβλήματα της συγκεκριμένης εθνικής ομάδας και είχαν αναφερθεί σε….εξαντλητικό βαθμό και είχαν εντοπιστεί και φυσικά αυτό δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των δημοσιογράφων.
Προπονητή έχουν και οι άλλες ομάδες. Και αποδείχθηκε ότι μια παλιοσειρά των πάγκων ο Αλεξάντερ Πέτροβιτς ήξερε πολύ καλά και είχε καταγράψει λεπτομερώς τις αδυναμίες της εθνικής ομάδας.
Το ερωτηματικό του τι θα συμβεί τις μέρες που η επίθεση μας δεν θα λειτουργεί απαντήθηκε επαρκώς και στα δύο ημίχρονα του αγώνα με τη Βραζιλία. Ταπεινή προσωπική μου άποψη είναι ότι το ματς με τη Βραζιλία προφανώς και δεν χάθηκε στο τραγικό δεύτερο μέρος, δεν χάθηκε από τα διαδοχικά και απανωτά λάθη κυρίως στην επίθεση και την αμυντική αδράνεια, δεν χάθηκε καν επειδή η υποδειγματική ψυχραιμία του Σλούκα τον εγκατέλειψε στην τελευταία βολή.
Χάθηκε στο πρώτο μέρος όταν η εθνική ομάδα απόλαυσε μια αδιανόητη ευστοχία από μακρινή απόσταση. Όταν η συγκεκριμένη ομάδα σουτάρει με 7/12 τρίποντα και προηγείται μόλις με 10 πόντους διαφορά τότε ξέρεις ότι τα επόμενα είκοσι λεπτά δεν θα είναι ακριβώς παράδοση. Τα στατιστικά έχουν την τάση να επιστρέφουν στο….κέντρο τους και τα 7/12 τρίποντα εξελίχθηκαν σε 0/6 στην Τρίτη περίοδο. Έτσι όταν η ελληνική ομάδα μετά από 30 λεπτά παιχνιδιού είχε φτάσει στα περίπου φυσιολογικά και αναμενόμενα επίπεδα ευστοχίας της από τα 6μ.75, δηλαδή στο 7/18 το παιχνίδι ήταν εντελώς διαφορετικό.
Ο Πέτροβιτς επέμεινε στη λογική που κάθε σώφρων προπονητής επιλέγει απέναντι σε μια ομάδα που έχει πλέι μέικερ τον Καλάθη και δεν διαθέτει κανένα σουτέρ υψηλού επιπέδου. Άφησε τα σουτ, ταμπούρωσε τη ρακέτα του και η αδυναμία του ελληνικού πάγκου να βρει διαδρόμους και να ανοίξει χώρους για τον Αντετοκούνμπο έκανε λίγο πιο εύκολα τα πράγματα για τους Βραζιλιάνους. Ο….συνταξιούχος Βαρεχάο και ο σχεδόν συνομήλικος του Γκαρθία την ίδια ώρα έκαναν σμπαράλια την ελληνική άμυνα που μετά από ένα εξαιρετικό πρώτο 18λεπτο στη συνέχεια ήταν ένα βήμα πιο αργή σε όλα. Και ως γνωστόν αυτό το βήμα είναι που κάνει τη διαφορά στο σύγχρονο μπάσκετ.
Σιγά σιγά η νευρικότητα στην επίθεση μεταφέρθηκε στην άμυνα. Το δυνατό σημείο αυτής της εθνικής χάθηκε για είκοσι ολόκληρα λεπτά και το γεγονός ότι αγγίξαμε μια ηρωϊκή (και συνάμα πένθιμη) ανατροπή δεν οφείλεται τόσο σε μας όσο στην επιπολαιότητα των Βραζιλιάνων που έκαναν δύο παντελώς αχρείαστα φαουλ στα τελευταία 49 δευτερόλεπτα. Το γράψαμε και στη διάρκεια των φιλικών, το ξαναλέμε και τώρα.
H εθνική έχει την ευλογία να διαθέτει παίκτες που μπορούν να παίξουν σε πολλές θέσεις. Και την κατάρα παράλληλα να χρειάζεται ανά πάσα στιγμή διακριτούς ρόλους. Και ο πρώτος που δεν έχει διακριτό ρόλο αλλά καλείται να κάνει τα πάντα σε ένα άβολο στιλ παιχνιδιού είναι ο Αντετοκούνμπο. ΟΚ, έχουμε τον MVP του ΝΒΑ αλλά όλοι ξέρουμε ότι σε ένα παγκόσμιο Κύπελλο παίζεται άλλο στιλ παιχνιδιού. Αν δεν μας αρκεί μια προετοιμασία και 6-7 φιλικά για να βρούμε τρόπους να τον ελευθερώνουμε στο μισό γήπεδο. Αν δεν μπορούμε να το κάνουμε καλύτερα να τον αφήνουμε κάθε καλοκαίρι να πάει διακοπές στη Μύκονο, στη Χαβάη ή στις Βερμούδες. Απλά πράγματα…
Τόσο απλά όσο και η αλήθεια ότι όπως στη ζωή μπορεί να σε σκοτώσει αυτό που φοβάσαι το ίδιο μπορεί να συμβεί και σε ένα αγώνα μπάσκετ. Το (ξανα)είδαμε απέναντι στη Βραζιλία.
Με την εθνική πλέον ικανή να πάρει μόνο τη δεύτερη θέση του γκρουπ οι διασταυρώσεις της (μακρινής) συνέχειας γίνονται δυσκολότερες. Αλλά πριν φτάσουμε να σκεφτούμε τα νοκ άουτ παιχνίδια και πιθανούς ή απίθανους αντιπάλους είναι καλύτερο να σκεφτούμε τον αγώνα-τελικό με τη Νέα Ζηλανδία. Γιατί πρώτα σώζεις την παρτίδα και μετά την κερδίζεις.